ေဒၚခင္ၾကည္ေျပာျပတဲ့လူ(၅)ေယာက္အေၾကာင္း(လွကြန္႔) အစပိုင္း-၁

ေဒၚခင္ၾကည္ေျပာျပတဲ့ လူ (၅)ေယာက္အေၾကာင္း(လွကြန္႔) ဧၿပီ ၂ဝ၁၂ ျမန္မာသစ္မဂၢဇင္းမွ

(က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို စာရိုက္ၿပီး ျပန္တင္မယ္တင္မယ္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ ဇက္နည္းနည္းနာေနတာလည္း ပါပါတယ္။ မနက္ကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္စေတးတပ္စ္ေအာက္မွာ ေရးထားတဲ့ကြန္မန္႔ေတြေတြ႔ၿပီး မဖတ္ရေသးသူေတြမနည္းပါလားလို႔သိလိုက္ရၿပီး ဖတ္မိရင္အက်ိဳးမ်ားၾကမယ္ေတြးမိကာ ခုေတာ့ စရိုက္စတင္ပါၿပီ။ အားလံုး ၉ မ်က္နွာပါ။ ရွယ္ယာလုပ္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္လည္းလုပ္ၾကေစခ်င္ ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ဖတ္ရင္ သူ႔ေရးဟန္ သူ႔အဖြဲ႔အႏြဲ႔ထဲမွာ ျမွဳတ္ထားတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္လို႔ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ေမ ၃၁ ၂ဝ၁၃

ဘဝဆိုတာ အခ်ိဳးအေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းမႈေပါင္းမ်ားစြာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရတာကိုဆိုလိုတယ္လို႔ နားလည္သေဘာေပါက္တယ္။ သာမန္လူေတြက ျဖစ္စဥ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့သလို ဂုဏ္ထူးဝိေသသထူရွိတဲ့သူေတြထဲက အနမတဂၢမ်ားစြာထဲက မ်ားစြာဟာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္၊ သူ႔ဝန္းက်င္နဲ႔သူ၊ ေတြ႔ထိၾက၊ ရင္ဆိုင္ၾက၊ တိုက္ခိုက္ၾကနဲ႔ ဘဝကိုတည္တန္႔ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာပါ။

 ဒီလို ႀကိဳးပမ္းရင္းႀကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းလက္ပန္းက်လာတတ္ၾကစၿမဲပါ။ သန္တုန္းျမန္တုန္း သြက္လက္တုန္းမွာ အတၱမာန္မာနတရားေတြနဲ႔ေရာႁပြမ္းတဲ့အထင္၊ အျမင္၊ အေတြးေတြနဲ႔ ဟန္တလံုးမာန္တလံုး ေမာက္မာတတ္ၾကေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္အဝန္းအဝိုင္း၊ အိုမင္း ရင့္ေယာ္မႈ၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔တဲ့မႈ၊ အယူအဆအေတြဒအေခၚေဖါက္ျပန္မႈေတြက ေရရွည္မွာ လက္ပမ္းက်သလိုမ်ိဳးျဖစ္တတ္တာကို သတိသမၸဇဥ္တရားနဲ႔ေရွးရႉသြားဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္။

ဒီအခါမွာ အခါအခြင့္သင့္လို႔ ျဖစ္စဥ္နွစ္ခုကိုယွဥ္္တြဲေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သမိုင္းမွာျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အေတာ္နည္းပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေတာ္လ္စတိြဳင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ မရွိသေလာက္နည္းပါတယ္။ သမိုင္းကိုေရးၾက ေျပာၾကတဲ့ေနရာမွာ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္-ရုရွားစစ္ပြဲမွာ ျပင္သစ္ကလည္း ျပင္သစ္ဘက္ကမွန္ေၾကာင္း၊ နပိုလီယံရဲ႔တန္ခိုးပါဝါ အာဏာေတာ္ေၾကာင့္ ျပင္သစ္နိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္စည္ပင္ေအာင္ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ၾကရေၾကာင္း ျပင္သစ္သမိုင္းဆရာေတြက ေရးၾကတာပဲ။ ရုရွားကလည္း ရုရွားေတြရဲ့စစ္ဟာခုခံစစ္ျဖစ္တယ္၊ ရုရွားျပည္သူေတြကိုကာကြယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္၊ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ခုခံစစ္နဲ႔တြန္းလွန္တာျဖစ္တယ္ စတဲ့အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ေရးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမိုင္းဆိုတာဟာ ဘက္လိုက္မႈရွိေနတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းမွန္ဆိုတာဟာ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ေတြ၊ ဓနရွင္ေတြ၊ အရင္းရွင္ေတြ၊ နယ္ခ်ဲ႔သမားေတြ၊ ဖက္ဆစ္ေတြအတြက္ ေရွ႔ေနလိုက္ေပးေနတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ဆင္းရဲသား ေက်းေတာ္မ်ိဳးကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ရဲ့ စနစ္တခုအတြင္း၊ စစ္တခုအတြင္း၊ ေခတ္တခုအတြင္းက ခါးသီးတဲ့အေတြအႀကံဳကို ထင္ဟပ္ေပးတဲ့မီးေမာင္းထိုးေပးလိုက္တဲ့ ျပကြက္တခုလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက သမိုင္းေခတ္တခုအတြင္း နိုင္ငံေရးအရ၊ စစ္ေရးအရေအာင္နိုင္သူ ရံႉးနိမ့္သူဆိုတာရွိတတ္စၿမဲပါ။ ဒီလိုလူေတြဟာလည္း  သမိုင္းဇာတ္ရုပ္ေတြထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္ေတြ ဇာတ္ရုပ္ေတြပါ။ တကယ္ေတာ့သူတို႔ဟာ စင္တင္ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဇာတ္ရုပ္ေတြနဲ႔စရိုက္ဓေလ့ကိုေဖာ္က်ဴးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကျပခဲ့ၾကတဲ့တကယ့္ဘဝထဲက ဇာတ္ရုပ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဇာတ္ရုပ္ေတြထဲက သမိုင္းဇာတ္ေဆာင္တခ်ိဳ႔ကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သမိုင္းျပကြက္တစ္ကြက္မွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ ကျပခဲ့ၾကသူေတြပါ။

အဓိပတိႀကီး(ေဒါက္တာဘေမာ္)

၁၉၄၂ ခုနွစ္မွ ၁၉၄၅ ခုနွစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္လို႔ဆိုၾကပါစို႔။

တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔…တဲ့။

ဒါဟာ အဓိပတိႀကီးရဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံပါ။ ကမၻာမွာလည္းအာဏာရွင္ ဗမာမွာလည္းအာဏာရွင္လို႔ သီခ်င္းေတာင္ေရးစပ္ဂုဏ္ျပဳရတဲ့ အာဏာရွင္။

ဒီ အာဏာရွင္ႀကီးအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတာေတြရွိသလို မေကာင္းတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ သူ႔ေနရာမွာ ကိုယ္ေရာက္ေနရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ ဒါဟာ စဥ္းစားစရာပါ။ ထားေတာ့..ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမႈကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ ေကာင္းရင္လည္းသမိုင္းမွာ နံမည္ေကာင္းနဲ႔ရွင္သန္ေနမွာပါ။ ဆိုးေနတယ္ဆိုရင္လည္း သမိုင္းမွာ နံမည္ဆိုးနဲ႔ေက်ာ္ၾကားလာမွာပါ။ ဒါဟာ သူ႔ကိစၥ၊ သူပါဝင္ကျပခဲ့ရတဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက ေပးလိုက္မယ့္သင္ခန္းစာလို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ထားေတာ့…ဂ်ပန္ေခတ္ကာလအခ်ိန္မ်ိဳး၊ အဓိပတိႀကီးရဲ့ျဖစ္စဥ္အတြင္းမွာ..သာမန္လူသားတေယာက္အဖို႔ ဒီလိုအိပ္မ်ိဳးအထဲေရာက္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ကမေယာင္မလည္ၾကည့္မိရင္ေတာင္ အဖမ္းခံရနိုင္တဲ့အေနအထားေလ။ အိမ္ဝင္းထဲဝင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။။ ဒါေပမယ့္ ကာလက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြ လက္နက္ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ။ နယ္ခ်ဲ႔ေတြလည္း ကာယကံေျမာက္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာမရွိ္ေတာ့။ ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလံုး လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ၿပီ။ ၾကာေတာင္ ၾကာလွေပါ.။ အဓိပတိႀကီးလည္း သလြန္ေညာင္ေစာင္းထက္မွာ မလဲေလ်ာင္းနိုင္ေတာ့။ တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔ဆိုတာေတြလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္မွန္းမသိ။ အာဏာမရွိေတာ့၊ ပါဝါမရွိေတာ့၊ သူ႔ေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းေရာက္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းနဲ႔ အဓိပတိႀကီးၾကားမွာ အစိုးရအဖြဲ႔ (၄)ဖြဲ႔ျခားခဲ့ၿပီ။ အစိုးရအဖြဲ႔ေတြျဖစ္တဲ့ ဖဆပလ၊ သန္႔ရွင္း၊ အိမ္ေစာင့္၊ ပထစ စတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ေတြ တစ္ဖြဲ႔ၿပီးတစ္ဖြဲ႔ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီ။ အခု ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရ၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဂ်ပန္ေခတ္အဓိပတိႀကီးကား ဇရာရဲ့ဖိစီးမႈကိုခံေနရရွာပါၿပီ။

၁၉၆၉ ခုနွစ္ဦးပိုင္းေလာက္ကထင္ပါတယ္။ စာေရးသူရယ္၊ ဆရာဦးညိဳျမရယ္၊ အိုးေဝဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ကိုေက်ာ္ဆန္းရယ္ သံုးေယာက္သား အဓိပတိႀကီးေနထိုင္ရာတကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေနအိမ္ကို သတင္းေမးသြားၾကပါတယ္။ အဓိပတိႀကီး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တယ္ၾကားလို႔ပါ။ အငွားကားေလးေပၚက က်ေနာ္တို႔ဆင္းၿပီး ကုန္းေပၚကိုေမာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သစ္ပင္တခ်ိဳ႔အုပ္အုပ္မိုမိုးရွိေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက အဓိပတိႀကီးအိမ္ဟာ အဲ့ဒီေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ေတာင္ကုန္းေပၚကအိမ္ကို သြားတဲ့လမ္းဟာ အတက္လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ အခုေတာ့ အုတ္က်ိဳးအုပ္ပဲ့၊ ကြန္ကရစ္အက်ိဳးအပဲ့၊ ဂဝံေက်ာက္အခ်ိဳ႔နဲ႔ အုပ္ခဲက်ိဳးအခ်ိဳ႔ၾကားထဲမွာ ျမက္ေတြက ေတာထေနပါတယ္။ မသြားလာတာၾကာလို႔ထင္ရဲ့ ျမက္ေတြက မင္းမူေနတာကလား။

ဂိတ္တံခါးေလးကလည္း ပိုင္ရွင္နဲ႔အတူ အိုမင္းရင့္ေယာ္ေနၿပီေကာ။ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ေဆးသားက မပီျပင္ေတာ့။ ေနဒဏ္မိုးဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ခံထားရၿပီလဲ မခန္႔မွန္းတတ္။ အေတာ္ေတာ့ၾကာၿပီထင္ရဲ့။ ညိဳညစ္ညစ္သစ္သားေရာင္ကေျပာက္တိေျပာက္ၾကား ေဆးျဖဴေရာင္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္လိုလြတ္ေျမာက္ျငား ကုန္းရုန္းထေနေလသည္။ တံခါးေလးက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ျပဳတ္က်လုလုတဲတဲ။ ျပင္ဆင္မယ့္သူကို ေစာင့္ေနပံုရတယ္။ မဟတဟတံခါးေလးကို အသာ မဖြင့္ၿပီး ျမက္ေတြေအာထေနတဲ့လမ္းကေလးအတိုင္း ကုန္းေပၚတက္သြားတဲ့အခါ တစ္ထပ္တိုက္ကေလးတစ္လံုး၊ အိမ္ေရွ႔မွာ ကားေလးတစ္စီး၊ ဖို႔ဒ္လား၊ ေအာ္စတင္လား၊ ဟမ္းဘားလားမသိ။ ဘီးေတြကျပားလို႔ ေလမရွိ။ ေဆးေရာင္က အနက္ကေလးလို႔ထင္ရေပမယ့္ ကားတစ္စီးလံုး ေဘာနက္ေပၚ၊ အမိုးေပၚ၊ ေဘးဘီဝဲယာအားလံုးမွာ ငွက္ေခ်းေတြ ဖုန္ေတြ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ျခယ္သထားေလေတာ့ နဂိုေဆးေရာင္ကိုပင္ ကြဲကြဲျပားျပားမခြဲျခားနိုင္။ အနက္ေရာင္လို႔ေတာ့ မွန္းဆမိပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က မစီးျဖစ္တာၾကာလွေရာ့မယ္။

အိမ္ေရွ႔အေတာ္ၾကာၾကာအသံျပဳလိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ဦးထြက္လာပါတယ္။ “ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလဲရွင္”တဲ့။ မြန္မြန္ရည္ရည္ပါ။ “အဓိပတိႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ” “ရွင္..” “ေၾသာ္..ေဒါက္တာဦးဘေမာ္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ” “ဘဘႀကီး အိပ္ယာထဲမွာ မွိန္းေနပါတယ္” “ဒါျဖင့္ ဆရာမ ေဒၚတင္ဇာေမာ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္” “ခဏေစာင့္ပါ..”ဆိုၿပီး အထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေဒၚတင္ဇာေမာ္နိုင္ထြက္လာ ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔အိမ္ထဲေရာက္ၿပီး ေဒါက္တာႀကီး (အဓိပတိႀကီး)ရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုေမးျမန္းရင္း ပဋိသႏၶာရစကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာ သိခဲ့ရတာက အဓိပတိႀကီးဟာ ဇရာရဲ့ဖိစီးမႈအျပင္ တျခားေဝဒနာတခ်ိဳ႔ပါ ခံစားေနရတယ္ဆိုတာပါပဲ။

အဲ့ဒီမွာ စိတ္အစြဲအလမ္းအသိအမွတ္ျပဳမိတာက အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီးေရးခဲ့တဲ့ သူတည္းတစ္ေယာက္ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ ဆိုတဲ့ကဗ်ာပါပဲ။ (ေရႊအိမ္နန္းနွင့္ ၾကငွန္းလည္းစံ၊ မတ္ေပါင္းရံလွ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား၊ သမုဒၵရာေရမ်က္နွာထက္ ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာတည္း)

ေနာက္ဇာတ္ေဆာင္တဦးက ေဒၚခင္ၾကည္ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ဇနီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့မိခင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ဗမာ့နိုင္ငံေရးေလာကကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနၾကတဲ့သူေတြထဲကတစ္ဦး၊  ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး၊ တပ္မေတာ္ရဲ့ဖခင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ စတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့သူပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ခ်စ္ဇနီးပါပဲ၊ ေဒၚေဒၚ့ကို စတင္ျမင္ဖူးတာ သားလတ္ကိုေအာင္ဆန္းလင္း ေရနစ္ကြယ္လြန္ခ်ိန္ ကေပါ့။ ေန႔ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၁၉၅၄-၅၅ ေလာက္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကြယ္လြန္တာ ဘာမွမၾကာေသး၊ ကြယ္လြန္သူအတြက္ မ်က္ရည္မွမစဲေသးခင္မွာ ရင္နွစ္သည္းျခာရတနာတစ္ဦး ထပ္မံဆံုးရံႉးလိုက္ရတဲ့ေဒၚေဒၚ ပဋာေျမလူးျဖစ္စဥ္ေလ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚေမတၱာထားၾကတဲ့ျပည္သူေတြဟာ ခုလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရင္ေသြးတစ္ဦး ဆံုးရံႉးျပန္တာသိၾကေတာ့ အေတာ့္ကိုစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကတာကလား။ ေဝးသူေတြက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသလို ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္းနီးသူေတြက အေျပးအလႊားသြားေရာက္ သတင္းေမးၾကတာကိုး။ စာေရးသူလည္း ဒီတုန္းကမွ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္ၾကည္ကို လူကိုယ္တိုင္ျမင္ဖူးတာပါ။ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာသိရတာက ၁၉၆ဝ ခုနွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အိုးေဝဦးညိဳျမရဲ့ေက်းဇူးပါ။ အိုေဝဦးညိဳျမက ဆရာအရင္းေလ။ အိုးေဝသတင္းစာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ နွစ္အေတာ္ၾကာၾကာလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အေတာ့္ကိုရင္းနွီးတာကိုး။ ဆရာက က်ေနာ့္ကို သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥတခ်ိဳ႔ေျပာျပဖူးေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ ခိုင္းေလ့မရွိဘူး။ စာေပကိစၥ နိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာ သေဘာတရားအယူအဆမတူေပမယ့္ ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မျငင္းမဆန္လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေပကိစၥေတြမွာ ဆရာစာေရးတဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႔ ကူညီရွာေဖြေပးရပါတယ္။ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္၊ ဘားနက္စာၾကည့္တိုက္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရံုးစာၾကည့္တိုက္ ေနာင္ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ေတြက အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႔ရွာေပးရပါတယ္။

၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းအိမ္ေစာင့္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးပါတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ အဓိကပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ နိုင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြကေတာ့ ဖဆပလ၊ ပထစ၊(ျပည္ေထာင္စုပါတီ) ပမညတတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီေလးတခ်ိဳ႔နဲ႔ တသီးပုဂၢလေတြလည္း ဝင္အေရြးခံၾကပါတယ္။ နိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္းက်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးပါ။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ ေညာင္ေလးပင္အေရွ႔ၿမိ့ဳနယ္ (ပဲခူးခရိုင္) မဲဆႏၵနယ္မွ ပမညတအမတ္ေလာင္းလူထုဦးတင္ေမာင္ (လူထုသတင္းစာ ရန္ကုန္တိုက္ခြဲတာဝန္ခံ) ဝင္ေရာက္အေရြးခံပါတယ္။ စာေရးသူက ဦးတင္ေမာင္ရဲ့အမတ္ေလာင္း ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္နိုင္ေရးတာဝန္ယူလုပ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ေညာင္ေလးပင္အေရွ႔မဲဆႏၵနယ္မွာ ၿပိဳင္ဘက္ေတြက ဖဆပလ က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း(ေညာင္ေလးပင္)ပထစ က ေရွ႔ေနဦးေမာင္တင္(တခ်ိဳ႔ မဆလာေမာင္တင္လို႔လည္းေခၚတယ္) သူက ပဲခူးသား၊ ပဲခူးကပါ အေရြးခံတယ္။ ေညာင္ေလးပင္မွာ သူ႔ကို မသိတဲ့လူမရွိ။ ေညာင္ေလးပင္မွာ လူသိမ်ားထင္ရွားၿပီးၾသဇာရွိတဲ့ ဦးထြန္းလိႈင္တို႔ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုမေရြးပဲ ပထစ က ဦးတင္ေမာင္ကိုအေရြးခံခိုင္းတာ။ ပမညတကေတာ့ လူထုဦးတင္ေမာင္။

တေန႔ ဦးနု၊ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔ ေညာင္ေလးပင္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေညာင္ေလးပင္အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲက ဦးညိဳျမထြက္လာပါတယ္။ ဦးညိဳျမက စာေရးသူတို႔ကိုေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သြားေတာ့ ဦးညိဳျမရယ္၊ ေဒၚခင္ၾကည္ရယ္၊  ဦးနုရယ္ေတြ႔တယ္။ ဦးညိဳျမက စာေရးသူနဲ႔ဦးနု၊ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥပါ။ အာလာပသလႅပစကားခဏေျပာၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး ေဒၚေဒၚကနယ္ေျမအေနအထားနဲ႔ ျပည္သူလူထုေတြရဲ့အေျခအေနကို ေမးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးသူရဲ့သေဘာထားေမးပါတယ္။ “ေဒၚေဒၚ အခုေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးတင္ေမာင္အနိုင္ရေရးလိုက္လုပ္ေနတာဟာ ရာထူးပါဝါ အာဏာရေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္လုပ္ေနတာပါ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိပဲနဲ႔ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္တာဟာ လံုးဝအဓိပၸာယ္မရွိပါဘူး သမင္ေမြးရင္းက်ားစားရင္း ဆိုသလိုျဖစ္မွာပါပဲ။ ေနာက္တခုက စစ္က်ေရာက္ေဒသကျပည္သူေတြဟာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္နဲ႔ အတိဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ ဒဏ္ရာအနာတရ ရၾကတယ္။ ေနာက္ အသက္ေသၾကရရွာတယ္။ မိကြဲ ဖကြဲ မိသားစုကြဲျဖစ္ ရတယ္။ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ မီးေလာင္ပ်က္စီး ဆံုးရံႉးၾကရတယ္။ စစ္နဲ႔ေဝးသူေတြလည္း မသက္သာဘူး။ အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ့ အခြန္ဘဏၰာေတြဟာ ေဆးရံု စာသင္ေက်ာင္းစတာေတြအတြက္သံုးရမယ့္အစား က်ည္ဆန္ဖိုး၊ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ ဝယ္ယူရာမွာ အသံုးျပဳခံေနရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ပထစအစိုးရျဖစ္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ အတိအလင္းေၾကျငာထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစအနိုင္ရမွျဖစ္မယ္။ ဖဆပလသာ အနိုင္ရသြားရင္ တိုင္းျပည္ေတာ့ သံဃာစင္ပါေမွာက္မွာ။ ဒါကိုလည္း ပမညတကလူႀကီးေတြသိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပမညတေခါင္းေဆာင္ေတြက ပထစေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ထိပ္တိုက္အေရြးမခံေရး ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ ၾကတာေပါ့။ ေဒၚေဒၚတို႔စိုးရိမ္တာက မဲေတြျပန္႔ၿပီး ကြဲသြားမွာစိုးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပမညတ နိုင္ နိုင္ေျခရွိရင္ နိုင္ေအာင္လုပ္ပါ။ အကယ္လို႔ နိုင္ နိုင္ေျခမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖဆပလထဲ မဲေရာက္သြားမွာစိုးရိမ္တယ္။ ဦးတင္ေမာင္ဆိုတာကလည္း ဒီေဒသနဲ႔စိမ္းေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေဒသကမဲေတြ လူထုဦးတင္ေမာင္ရရင္ ရ၊ မရရင္ ဦးေမာင္တင္ကို ဝိုင္းဝန္းကူညီပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဖဆပလထဲေတာ့ လံုးဝ ထည့္လို႔မျဖစ္ဘူးမို႔လား” (မနက္ျဖန္ ဆက္ရိုက္ ဆက္တင္ေပးပါ့မယ္)