ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း) ေမာင္ၾကည္သစ္(အပိုင္း၂-)

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (အပိုင္း၂-) (စာျပင္နိုင္သမွ် ၿပီးသမွ်တင္ေပးမယ္ေတြးပါတယ္-မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

၂။ ျဖစ္တည္မႈရဲတိုက္။

အနာဂတ္လူသားမ်ိဳးဆက္မ်ားက နွစ္ဆယ္ရာစု၏ပထမတဝက္ နွစ္ငါးဆယ္ (၁၉၀၀­ ၁၉၅၀) ကို အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈႀကီးစိုးသည့္ေခတ္ (Age of Meaninglessness) ဟု ေခၚေဝၚသတ္မွတ္ၾကေပ လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူ႔ဘဝ၏အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈသေဘာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ျခင္း သေဘာတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္ကာလအတြင္းေပၚထြက္လာခဲ့ေသာ စာေပ၊ အနုပညာ၊ ဒႆန အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာျဖင့္လႊမ္းမိုး စိမ့္ဝင္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဤသို႔ေသာ လူ႔ဘဝ၏ အကာၿပဲ့ၿပဲ့အနွစ္မဲ့လွသည့္ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကိုမီးေမာင္းထုိးျပသည့္ ဒႆနတရပ္သည္ ေပၚထြန္းခဲ့၏။ ထုိုဒႆနသည္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ျပင္သစ္နိုင္ငံ၌ အရွိန္ယူ၍ တဟုန္ထိုးထြန္းကားက်ယ္ျပန္႔ခဲ့သည္။ ယင္းဒႆနကား ျဖစ္တည္မႈဝါဒျဖစ္ေပသည္။ ျဖစ္တည္မႈ Existence ဟူေသာ အဂၤလိပ္ေဝါဟာရသည္ လက္တင္ေဝါဟာရ Ex­ sistere မွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အနက္အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ “ေပၚထြက္လာသည္” stand out ဟုရပါသည္။ သို႔ျဖင့္ Existence ဟူေသာေဝါဟာရသည္ နာမ္အသြင္္ေဆာင္ေနေသာ္လည္း ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈ ႀကိယာသေဘာပုိ၍ေဆာင္ယူေပသည္။ အစဥ္အလာ ဒႆနမ်ားကမူ Existence ကို မလႈပ္ရွားရပ္တည္ေနေသာနာမ္အျဖစ္သာ မွတ္ယူခဲ့ၾကေပသည္။ တေနရာရာတြင္ရွိရံုသာ ရွိေနျခင္းသေဘာျဖင့္သာ အနက္ေကာက္ယူခဲ့ၾကသည္။ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔ကမူ Existence ဟူသည္ ရွင္သန္ျဖစ္ေပၚေနျခင္း သေဘာျဖင့္မွတ္ယူၾကေလသည္။ ျဖစ္တည္မႈဟူသည္ မလႈပ္မရွားရွိရံုသာရွိေနျခင္းသက္သက္ကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ သီးျခားဝိေသသသေဘာျဖင့္ ေပၚလြင္ထင္ရွားစြာ ရွင္သန္ျဖစ္ေပၚေနျခင္းကိုသာဆိုလိုေပသည္။ ဤကမၻာေလာကႀကီးထဲတြင္ သက္ရွိသက္မဲ့ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ား၊ သတၱဝါမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား အကြဲကြဲအျပားျပားရွိေနၾကပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းျခင္းရာ အခ်က္အလက္မ်ားအမွာလည္း ေရတြက္၍မရနိုင္ေအာင္မ်ားလွပါသည္။ ယင္းတို႔အားလံုးထဲတြင္ လူသားတဦးခ်င္းစီ၏ပုဂၢလဘဝသည္ က်န္အရာအားလံုးကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေပၚလြင္ထင္ရွားထူးျခားစြာျဖင့္ ျဖစ္တည္ေနေပသည္။

လူသားသည္ အျခားေသာသတၱဝါမ်ား၊ တိရိစၦာန္မ်ားကဲ့သို႔ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထား၊ အင္အားစုမ်ားနွင့္ မ်ိဳးရိုးစဥ္လာမ်ား၏ ထုတ္လုပ္ခ်က္သက္သက္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ျပင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွ သာမန္အားျဖင့္ေပၚထြက္လာေသာရလဒ္လည္း မဟုတ္ေပ။ လူဟူသည္ အတိတ္ကာလအစဥ္အလာတို႔၏လႊမ္းမိုးျပဌာန္းမႈေအာက္တြင္ နစ္မြန္းေနသူမဟုတ္၊ သမရိုးက်အစဥ္အဆက္ ပံုေသကားက်စြဲကိုင္ထားေသာ ေဟာင္းႏြမ္းယုိယြင္းေနသည့္ဓေလ့ထံုးတမ္းအယူအဆမ်ား၊ အျပဳအမူက်င့္ဝတ္မ်ား ၏ ေဘာင္ေခတ္ကန္႔သတ္ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကိုထိုးေဖါက္၍ အၫြန္႔တလူလူျဖင့္ထြက္ေပၚလာသူျဖစ္သည္။ ျဖစ္နိုင္ေခ် လားရာမွန္သမွ်ဆီသို႔ဦးတည္၍ အစဥ္အၿမဲရွင္သန္လႈပ္ရွားေနသူျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔ဆိုလိုသည့္ ျဖစ္တည္မႈဟူသည္မွာ လူသား၏ျဖစ္တည္မႈကိုသာ ရည္ၫႊန္းျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အျခားသက္ရွိသတၱဝါ တိရိစၦာန္မ်ား၏ျဖစ္တည္မႈ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းတို႔၏ျဖစ္တည္မႈ၊ ေနာက္ဆုံးစၾကဝဠာႀကီး၏ျဖစ္တည္မႈကို ရည္ၫႊန္းသည္မဟုတ္။ ယင္းတို႔နွင့္ပတ္သက္ေသာျဖစ္တည္မႈမ်ားကုိလည္း သူတို႔ကစိတ္မဝင္စားၾက။ ထို႔ျပင္ လူသား၏ျဖစ္တည္မႈ ဆုိရာ၌လည္း ေယဘုယ်လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႀကီးတခုလုံး သို႔တည္းမဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လံုး၏ျဖစ္တည္မႈကို ဆိုလုိသည္ မဟုတ္ပါ။ လူသားတဦးခ်င္းစီ၏ျဖစ္တည္မႈ (ဝါ)ပုဂၢလျဖစ္တည္မႈ (Individual Existence) ကိုသာၫႊန္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ျဖစ္တည္သည္” (Exit)၊ “ျဖစ္တည္မႈ” ဟူေသာ ေဝါဟာရတို႔ကုိ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔သည္ တေယာက္ခ်င္းစီ၊ တဦးခ်င္းစီျဖစ္ေသာ ပုဂၢလလူသားအတြက္သာ သုံးၾကသည္။ သူတို႔အတြက္“ျဖစ္တည္မႈ”ဟူသည္ သီးျခားလူသားတဦးစီနွင့္သက္ဆုိင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဂ်ာမန္ျဖစ္တည္မႈဝါဒီဒႆနေတြးေခၚရွင္ ဟိုင္ေဒဝါက ဤသို႔ဆိုခဲ့ပါသည္။

“လူသာလွ်င္ ျဖစ္တည္၏။ ေက်ာက္တံုးတတံုးသည္ ရွိ၏။ (Is)။ မျဖစ္တည္။ သစ္ပင္တပင္သည္ ရွိ၏။ မျဖစ္တည္။ ျမင္းတေကာင္သည္ ရွိ၏။ မျဖစ္တည္။ နတ္မိမယ္တပါးသည္ ရွိ၏။ မျဖစ္တည္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားသခင္သည္ ရွိ၏။ မျဖစ္တည္။ လူသာလွ်င္ ျဖစ္တည္၏” ဤစၾကဝဠာေလာကတခြင္တျပင္တြင္ လူသာလွ်င္ျဖစ္တည္နိုင္၏။ ဘုရားသခင္ဟူသည္ ရွိသည္ဆုိေစဦးေတာ့ (ဟိုင္ေဒဂါတို႔ ဆာ့တ္တို႔သည္ ဘုရားမဲ့ဝါဒီမ်ားျဖစ္ၾကသည္) ထုိဘုရားသခင္သည္ ျဖစ္တည္မႈ မရွိနိုင္။ မျဖစ္တည္၊ ရွိရံုသာရွိေပလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

လူသားသည္ ထူးျခားေသာသိစိတ္(Consciousness)ပုိင္ရွင္ျဖစ္၏။ ယင္းသိစိတ္သည္ မီမိမျဖစ္ေသးေသာ၊ ျဖစ္နိုင္စရာ အလားအလာအျဖစ္၊ အေျခအေနမ်ားဆီသို႔ ေရွးရႉဦးတည္ျဖစ္ေပၚေနေပသည္။ ယင္းအလားအလာမ်ားကုိ လူသည္ မိမိဘဝေပးအေျခအေနအတြင္းမွေန၍ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ျပဳမူနိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတြင္ေသခ်ာေရရာမႈသေဘာ၊ မျဖစ္မေနျဖစ္ရမည့္ လုိအပ္မႈသေဘာ (Necessary) မရွိေပ။

လူမွတပါး အျခားအရာတို႔ကမူ ေသခ်ာေရရာမႈသေဘာ ရွိၾကေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ယင္းတို႔သည္ ျပဌာန္းခံထားရေသာ အရာမ်ားျဖစ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ဥပမာ ­ စားပြဲဟူေသာအရာဝတၳဳ၌ စားပဲြတလံုးတြင္ရွိကိုရွိေနရမည့္ဂုဏ္ရည္ အနွစ္သာရလကၡဏာတို႔သည္ ထပ္မံေျပာင္းလဲစရာမလုိေတာ့ေပ။ ေျပာင္းလဲသြားလွ်င္လည္း စားပြဲမဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းကဲ့သို႔ေသာအရာဝတၳဳတို႔သည္ တည္ၿမဲေနၾကသည္ဟုဆုိနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔တြင္ လူသားတို႔ပိုင္ဆုိင္ေသာ သိစိတ္ မရွိၾကေပ။ လူတဦး ေသဆံုးသကဲ့သို႔ေသရေသာအရာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ တိရိစၦန္မ်ားသည္ ေသဆုံးရေသာသက္ရွိမ်ားျဖစ္ သည္ဟုဆိုနိုင္လင့္ကစား လူကဲ့သို႔ မိမိျဖစ္္တည္မႈကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ လြတ္လပ္မႈကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔ေသဆုံးသည္ကို လည္းေကာင္း သိရွိခံစားမွတ္ရႉနိုင္ၾကသည္မဟုတ္။ လူကဲ့သို႔ မရဏာနုႆတိကို ပြားမ်ားနိုင္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔အတြက္ ျဖစ္တည္မႈဟူသည္ သိစိတ္လြတ္လပ္မႈတို႔နွင့္ တသားတည္း တသေဘာတည္းျဖစ္ေပသည္။ ဤသုိ႔ေသာ ‘ျဖစ္တည္မႈ’ ရွိသည့္အရာ၊ ျဖစ္တည္နိုင္သည့္အရာတို႔မွာ ဤကမၻာေလာကတြင္ လူသာလွ်င္ရွိေပသည္။ က်န္အရာမွန္သမွ်သည္ လူကဲသို႔သိစိတ္မရွိ၊ လြတ္လပ္မႈမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းတို႔သည္ ရွိရံုသာရွိေနၾကေသာ အရာမ်ားျဖစ္၏။ ျဖစ္တည္ေနေသာအရာမ်ား မဟုတ္ေပ။ နတ္မိမယ္ဟူသည္ လူ႔စိတ္တြင္ရွိေနသည့္သေဘာ တရပ္သာ ျဖစ္၏။ ျဖစ္တည္မႈ မဟုတ္ေပ။ ထိုနည္းတူ ဘုရားသခင္ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္တည္မႈ မဟုတ္ေပ။ လူ႔စိတ္တြင္ရွိေနသည့္သေဘာသာ ျဖစ္၏၊ မျဖစ္တည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔သည္ ျဖစ္တည္မႈဟုဆုိရာ၌ ပုဂၢလလူသား တဦးခ်င္းစီကိုသာ ရည္ၫႊန္းရႉျမင္ၾကရေပသည္။ သူတို႔အတြက္ လူဟူသည္ ဝိေသသသေဘာေဆာင္ေသာ ပုဂၢလိကအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကုိတုိက္ရိုက္ခံစားလွ်က္ အသက္ရွင္္သန္ေနေသာသတၱဝါျဖစ္သည္။ ယင္းလူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီတို႔၏ျဖစ္တည္ေနမႈသည္ ထူးျခားလွေပသည္။ တဦးနွင့္တဦး လုံးဝမတူၾကေပ။ တခုတည္းေသာအရာကုိ ေတြ႔သိခံစားရပုံခ်င္း၌ပင္ မတူၾကေပ။ ဥပမာ တမ်ိဳးတည္းေသာငရုပ္္သီးကုိ စားမိၾကသူတုိင္း စပ္သည္ဟုေျပာၾကေပမည္။ “စပ္ျခင္း” အရသာကို စားမိသူတိုင္းခံစားၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တဦး၏စပ္ျခင္းနွင့္တဦး၏စပ္ျခင္း အတူတူပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္နိုင္ပါမည္ေလာ။ “ငါစပ္တာနဲ႔မင္းစပ္တာ အတူတူပါပဲကြာ” ဟု မည္သည့္ နႈန္းစံျဖင့္တိုင္းတာ၍ ေျပာနိုင္မည္နည္း။ မေျပာနိုင္ပါ။ မဆံုးျဖတ္နိုင္ပါ။  ထို႔ျပင္ တႀကိမ္တခါ ေတြ႔ႀကံဳခံစားလိုက္ရသည့္ ပုဂၢိဳလ္တဦး၏ခံစားခ်က္သည္ ထိုပုဂၢိဳလ္တဦးတည္းအတြက္္သာျဖစ္ရံုမွ်သာမက ထုိတႀကိမ္တည္းအတြက္္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ထုိခံစားခ်က္အတိုင္း ေနာက္တႀကိမ္ထပ္မံ၍ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားခ်င္၍ရနိုင္မည္ မဟုတ္ေတာေ့ပ။ “သင္သည္ ျမစ္တစင္းအတြင္းသို႔ နွစ္ႀကိမ္မဆင္းနိုင္” ဟူေသာ ေရွးေဟာင္းဂရိေတြးေခၚရွင္ႀကီးေဟရာကလိုက္တပ္ (Heraclitus(ဘီစီ ငါးရာစု)ေျပာစကား ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္တည္္မႈဝါဒီတို႔သည္ လူသား၏ပုဂၢလျဖစ္တည္မႈကို ဤမွ်ေလာက္ ဂရုတမထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ယေန႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတရပ္လုံး၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈႀကီးတရပ္လံုးကို သိပၸံပစၥည္းမ်ား၊ စက္မႈနည္းပညာမ်ားက လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးထားေပသည္။ ယင္းလႊမ္းမုိးႀကီးစုိးမႈေလာင္းရိပ္ေအာက္တြင္ လူသားသည္ သပၸံပညာကထုတ္လုပ္လိုက္ေသာ ရုပ္ဝတၳဳထုတ္ကနု္ပစၥည္းမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေလသည္။ လူစင္စစ္မွေန၍ စက္မႈသိပၸံပညာ၏အေစအပါးသဖြယ္္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထို႔ျပင္ လူသားမ်ားစီရင္ထုတ္ေဖာ္ထားၾကသည့္ နိုင္ငံေရးစနစ္မ်ား၊ လူမႈေရးက်င့္ဝတ္မ်ား၊ ဥပေဒကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားအၾကားတြင္ လူသား၏လြတ္လပ္မႈ၊ တီထြင္ႀကံဆမႈနွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔သည္ ေမွးမွိန္သြားေတာသ့ည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္ေနရမည့္ လူသား၏ပုဂၢလဘဝသည္ မည္သို႔မွ် ထြန္းပလာစရာ မရွိေတာ့ေပ။

ဤအေျခအေန ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔က မလုိလားၾက။ ဤလူ႔ေလာကတြင္ လူသားအသီးသီး၏ စစ္မွန္ေသာလူ႔ဘဝသည္ ဂုဏ္သေရရွိရွိထြန္းပရမည္။ လူသားတို႔၏ ပုဂၢလိကဘဝျဖစ္တည္မႈဂုဏ္သိကၡာကုိ ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးပစ္ေနေသာ အယူအဆဒႆနမ်ား၊ ပညာရပ္မ်ား၊ အေျခအေနမ်ားသည္ ဤေလာကအတြင္း၌ ရွိေနၾကသည္။ ယင္းတို႔ကို ေတာ္လွန္တိုက္ဖ်က္ ဇာတ္သိမ္းပစ္ရမည္ဟု ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔က ေဆာ္ၾသၾကပါသည္။

ကဲကီးဂါးဒ္အလုိအရ လူ႔ေလာကတြင္ ပုဂၢလလူ႔ဘဝသည္အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ယခင္က ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကေသာအေတြးအေခၚ ဒႆနစနစ္မ်ား (ပေလတိုဝါဒ၊ ဆင္ျခင္ျခင္းအဓိကဝါဒ၊ ေဟဂယ္ဝါဒ) သည္ လူသား၏ပုဂၢလဘဝအေပၚ အေလးမထားခဲ့ၾက၊ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လူ႔ဘဝျပႆနာမ်ားကုိ ဘယ္ဝါဒ၊ ဘယ္စနစ္ကမွ် ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေျဖရွင္းမေပးနိုင္ခဲ့ၾက၊ သို႔ျဖစ္၍ ထုိဝါဒစနစ္မ်ားသည္ မည္သည့္တန္ဖုိးမွ် မရွိဟူ၍ ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ သူက (သူ႔ေခတ္)ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးတြင္ ကလိမ္ၿခံဳအတုအေယာင္ခရစ္ယာန္မ်ားသည္ အမ်ားအျပားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုမုိျပင္းထန္ထိေရာက္ေသာ ေနာက္ထပ္ ဘာသာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈႀကီးတရပ္ကုိ ဆင္ႏႊဲရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခု လက္ခံထားသည့္ အစဥ္အလာ ဘာသာေရးထုံးဓေလ့မ်ားေၾကာင့္ လူသားတို႔သည္ ဘုရားသခင္အစစ္နွင့္လည္း ဆံုနိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ တရားဓမၼအစစ္ကိုလည္း နာၾကာနိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ လူသားတို႔သည္ မည္သည့္ကိုယ္က်င့္သိကၡာသန္႔စင္မႈမွ် မရွိၾကေတာ့ပဲ အကုသုိလ္ဒုစရိုက္ေကာင္မ်ားျဖစ္လာၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိလူ႔ေလာကီ အေျခအေနမ်ားကိုေရာ၊ ဘာသာေရးအေျခအေနမ်ားကုိပါ အျမစ္ကလွန္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္ဟု ဆုိပါသည္။