မိမိကိုယ္မိမိပိုင္စိုးမႈနွင့္နိုင္ငံေရး-
ကိုဝတုတ္-၂ဝ၁၂ ဇူလိုင္လထုတ္ ေခတ္ေမာင္း အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၃
လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါလို႔ ေခါမအေတြးအေခၚပညာရွင္ အရစၥတိုတယ္က
ဆိုတယ္။ လူ႔သဘာဝက နိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းလို႔မရတဲ့သေဘာကို ဆိုလိုခ်င္ပံုရတယ္။ လူရဲ့သဘာဝလို႔ဆိုတဲ့အတြက္
နိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းလို႔မရတဲ့ ဒီသေဘာသဘာဝဟာ ဟိုးနွစ္နွစ္ေထာင္ေက်ာ္က လူသားရဲ့ သဘာဝျဖစ္သလို
ကေန့ေခတ္ နွစ္ဆယ့္တရာစုလူသားရဲ့ သဘာဝလည္းျဖစ္တယ္။ အခု ေဆာင္းပါးမွာ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါ၊ တနည္း လူဟာ နိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းလို႔မရဘူးဆိုတဲ့အေျပာကို
နည္းနည္းေလာက္ ဋီကာခဲ့်ၾကည့္ခ်င္တယ္။
သက္ရိွသတၱဝါတိုင္းဟာ၊ အရာတိုင္းဟာ သူ႔ရဲ့ unique essence တနည္း တျခားသတၱဝါေတြမွာ၊ တျခားအရာေတြမွာ မရိွတဲ့၊ သူ႔မွာသာရိွတဲ့ အနွစ္သာရကို အေကာင္းဆံုးေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ ဒီသတၱဝါရဲ့ ပုဂၢလဘဝ၊ ဒီအရာနဲ့သာဆိုင္တဲ့သတၱိကို အပီျပင္ဆံုးေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ ဥပမာ မ်က္စိရဲ့ essence အနွစ္သာရဟာ ျမင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ နားနဲ႔ျမင္လို႔မရ၊ နွာေခါင္းနဲ႔ျမင္လို႔မရ၊ မ်က္စိနဲ႔သာ ျမင္လို႔ရတယ္။ မ်က္စိဟာ ျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ့ essence အရည္အေသြးကိုေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ မ်က္စိ ပီသမယ္၊ မ်က္စိစစ္မယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ မ်က္စိလို႔ေခၚလို႔ရမယ္။ အလားတူပဲ။ က်ားေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြဟာ အသားစားသတၱဝါ၊ တေကာင္တည္းသာေနတဲ့သတၱဝါလို႔ေျပာတဲ့အခါ အသားစားျခင္း၊ တေကာင္တည္းသာေနျခင္း စတဲ့ essence အနွစ္သာရေတြကိုေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ က်ားဘဝ၊ ျခေသၤ့ဘဝကိုအပီအျပင္ေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး တေကာင္တည္းမေနဘဲ အစုလိုက္ေနျပီး သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့က်ားဟာ က်ားမပီသတဲ့ က်ား။ အလားတူပဲ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါလို႔ေျပာတာဟာ လူဟာ သူ႔ရဲ့သဘာဝကို တနည္း သူ႔ရဲ့ essence ကို နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္သာ အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ျပနိုင္မွာ၊ အျပည့္အဝေဖာ္ျပနိုင္မွာျဖစ္တယ္လို႔ေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ လူ႔ရဲ့သဘာဝ၊ လူမွာသာရိွတဲ့အရည္အေသြးေခၚ အနွစ္သာရ အင္ဂလိပ္လိုဆို essence က ဘာလဲ။ ဒီအနွစ္သာရေတြကို နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ေဆာင္ရြက္မွ အျပည့္အဝေဖာ္ျပနိုင္ရတာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ဒီေမးခြန္းနွစ္ခုမွာ ပထမေမးခြန္းကို တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ေျဖရရင္ လူ႔ရဲ့သဘာဝ၊ လူမွသာရိွနိုင္တဲ့အနွစ္သာရဟာ အင္ဂလိပ္လို freedom ေခၚေခၚ၊ ပါဠိလို ဝိမုတၱိေခၚေခၚ ဗမာလိုေတာ့လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ အေနွာင္အဖဲြ႔ကေနကင္းလြတ္ျခင္းပဲ။ ဆိုေတာ့ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါလို႔ေျပာတာဟာ လူဟာ နိုင္ငံေရးမွာပတ္သက္ျခင္းျဖင့္သာ သူ႔ရဲ့သဘာဝျဖစ္တဲ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုေဖာ္ျပနိုင္မယ္၊ လူပီသမႈကိုျပနိုင္မယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ကဲ ဒီအဆို မွန္မမွန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္။
အရင္ဆံုး လူ႔ရဲ့ essence တနည္း အနွစ္သာရလို႔ဆိုတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကိုၾကည့္ရေအာင္။ လြတ္ေျမာက္မႈ တနည္း ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးနိုင္ မႈဟာ လူ႔ရဲ့အနွစ္သာရလို႔ေျပာရတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ တခ်ိဳ႔တိရိစၦာန္ေတြဟာ လြတ္လပ္မႈကို လူထက္ေတာင္ေဖာ္ျပနိုင္ပံုရတာ သတိျပုမိၾက မယ္။ ငွက္ေတြဟာ တေနရာက တေနရာကို အတားအဆီးမရိွသြားနိုင္တယ္။ သားရဲတိရိစၦာန္ေတြဟာလည္း အစာကို ကိုယ္စိတ္ဆႏၵရိွတဲ့ အခ်ိန္မွာ သင့္မသင့္ စဥ္းစားေနစရာ မလိုဘဲ၊ တနည္း က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ စဥ္းစားခ်က္ေတြရဲ့ကန္႔သတ္မႈကိုမခံဘဲ စိတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စားေသာက္၊ အိပ္စက္၊ မိတ္လိုက္နိုင္ၾကတယ္။ တဘက္မွာ လူမွာ ငွက္ေတြ၊ သားရဲတိရိစၦာန္ေတြလို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ေကာက္လုပ္နိုင္တဲ့ အေနအထားမရိွတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူဟာ တိရိစၦာန္ေလာက္ေတာင္ မလြတ္လပ္ဘူးလို႔ ထင္စရာရိွတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္မွာ တိရိစၦာန္ေတြရဲ့ျပဳမူပံုဟာ သူတို႔ရဲ့ အဟိတ္တိရိစၦာန္ဗီဇစိတ္ impulse ကို၊ သူတို့ရဲ့တိရိစၦာန္သဘာဝကို ေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ျပီး reasoning စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈကေနေပါက္ပြားလာတဲ့ လုပ္ရပ္မဟုတ္ေပဘူး။ တိရိစၦာန္ေတြဟာ တခုခုမလုပ္ခင္ ေကာင္းမေကာင္း၊ သင့္မသင့္ခဲြျခားျပီး ေကာင္းတာသင့္တာကိုလုပ္နိုင္စြမ္းမရိွဘဲ ဆႏၵရဲ့ၫႊန္ၾကားေစခိုင္းတာကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ဘဲ ကာယရဲ့တဒဂၤလိုအပ္ ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔လုပ္ၾကတာမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ တဘက္မွာ လူကေတာ့ လုပ္ရပ္တခုမလုပ္ခင္ သင့္မသင့္၊ ေကာင္းမေကာင္းစဥ္းစားနိုင္စြမ္း ရိွတယ္။
သက္ရိွသတၱဝါတိုင္းဟာ၊ အရာတိုင္းဟာ သူ႔ရဲ့ unique essence တနည္း တျခားသတၱဝါေတြမွာ၊ တျခားအရာေတြမွာ မရိွတဲ့၊ သူ႔မွာသာရိွတဲ့ အနွစ္သာရကို အေကာင္းဆံုးေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ ဒီသတၱဝါရဲ့ ပုဂၢလဘဝ၊ ဒီအရာနဲ့သာဆိုင္တဲ့သတၱိကို အပီျပင္ဆံုးေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ ဥပမာ မ်က္စိရဲ့ essence အနွစ္သာရဟာ ျမင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ နားနဲ႔ျမင္လို႔မရ၊ နွာေခါင္းနဲ႔ျမင္လို႔မရ၊ မ်က္စိနဲ႔သာ ျမင္လို႔ရတယ္။ မ်က္စိဟာ ျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ့ essence အရည္အေသြးကိုေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ မ်က္စိ ပီသမယ္၊ မ်က္စိစစ္မယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ မ်က္စိလို႔ေခၚလို႔ရမယ္။ အလားတူပဲ။ က်ားေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြဟာ အသားစားသတၱဝါ၊ တေကာင္တည္းသာေနတဲ့သတၱဝါလို႔ေျပာတဲ့အခါ အသားစားျခင္း၊ တေကာင္တည္းသာေနျခင္း စတဲ့ essence အနွစ္သာရေတြကိုေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ က်ားဘဝ၊ ျခေသၤ့ဘဝကိုအပီအျပင္ေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး တေကာင္တည္းမေနဘဲ အစုလိုက္ေနျပီး သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့က်ားဟာ က်ားမပီသတဲ့ က်ား။ အလားတူပဲ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါလို႔ေျပာတာဟာ လူဟာ သူ႔ရဲ့သဘာဝကို တနည္း သူ႔ရဲ့ essence ကို နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္သာ အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ျပနိုင္မွာ၊ အျပည့္အဝေဖာ္ျပနိုင္မွာျဖစ္တယ္လို႔ေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ လူ႔ရဲ့သဘာဝ၊ လူမွာသာရိွတဲ့အရည္အေသြးေခၚ အနွစ္သာရ အင္ဂလိပ္လိုဆို essence က ဘာလဲ။ ဒီအနွစ္သာရေတြကို နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ေဆာင္ရြက္မွ အျပည့္အဝေဖာ္ျပနိုင္ရတာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ဒီေမးခြန္းနွစ္ခုမွာ ပထမေမးခြန္းကို တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ေျဖရရင္ လူ႔ရဲ့သဘာဝ၊ လူမွသာရိွနိုင္တဲ့အနွစ္သာရဟာ အင္ဂလိပ္လို freedom ေခၚေခၚ၊ ပါဠိလို ဝိမုတၱိေခၚေခၚ ဗမာလိုေတာ့လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ အေနွာင္အဖဲြ႔ကေနကင္းလြတ္ျခင္းပဲ။ ဆိုေတာ့ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါလို႔ေျပာတာဟာ လူဟာ နိုင္ငံေရးမွာပတ္သက္ျခင္းျဖင့္သာ သူ႔ရဲ့သဘာဝျဖစ္တဲ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုေဖာ္ျပနိုင္မယ္၊ လူပီသမႈကိုျပနိုင္မယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ကဲ ဒီအဆို မွန္မမွန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္။
အရင္ဆံုး လူ႔ရဲ့ essence တနည္း အနွစ္သာရလို႔ဆိုတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကိုၾကည့္ရေအာင္။ လြတ္ေျမာက္မႈ တနည္း ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးနိုင္ မႈဟာ လူ႔ရဲ့အနွစ္သာရလို႔ေျပာရတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ တခ်ိဳ႔တိရိစၦာန္ေတြဟာ လြတ္လပ္မႈကို လူထက္ေတာင္ေဖာ္ျပနိုင္ပံုရတာ သတိျပုမိၾက မယ္။ ငွက္ေတြဟာ တေနရာက တေနရာကို အတားအဆီးမရိွသြားနိုင္တယ္။ သားရဲတိရိစၦာန္ေတြဟာလည္း အစာကို ကိုယ္စိတ္ဆႏၵရိွတဲ့ အခ်ိန္မွာ သင့္မသင့္ စဥ္းစားေနစရာ မလိုဘဲ၊ တနည္း က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ စဥ္းစားခ်က္ေတြရဲ့ကန္႔သတ္မႈကိုမခံဘဲ စိတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စားေသာက္၊ အိပ္စက္၊ မိတ္လိုက္နိုင္ၾကတယ္။ တဘက္မွာ လူမွာ ငွက္ေတြ၊ သားရဲတိရိစၦာန္ေတြလို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ေကာက္လုပ္နိုင္တဲ့ အေနအထားမရိွတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူဟာ တိရိစၦာန္ေလာက္ေတာင္ မလြတ္လပ္ဘူးလို႔ ထင္စရာရိွတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္မွာ တိရိစၦာန္ေတြရဲ့ျပဳမူပံုဟာ သူတို႔ရဲ့ အဟိတ္တိရိစၦာန္ဗီဇစိတ္ impulse ကို၊ သူတို့ရဲ့တိရိစၦာန္သဘာဝကို ေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ျပီး reasoning စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈကေနေပါက္ပြားလာတဲ့ လုပ္ရပ္မဟုတ္ေပဘူး။ တိရိစၦာန္ေတြဟာ တခုခုမလုပ္ခင္ ေကာင္းမေကာင္း၊ သင့္မသင့္ခဲြျခားျပီး ေကာင္းတာသင့္တာကိုလုပ္နိုင္စြမ္းမရိွဘဲ ဆႏၵရဲ့ၫႊန္ၾကားေစခိုင္းတာကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ဘဲ ကာယရဲ့တဒဂၤလိုအပ္ ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔လုပ္ၾကတာမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ တဘက္မွာ လူကေတာ့ လုပ္ရပ္တခုမလုပ္ခင္ သင့္မသင့္၊ ေကာင္းမေကာင္းစဥ္းစားနိုင္စြမ္း ရိွတယ္။
လြတ္လပ္မႈဟာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရိွျခင္းဆိုရင္ လုပ္ရပ္တခုကို
လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ေရြးခ်ယ္နိုင္စြမ္းရိွတာဟာ လြတ္လပ္မႈရိွမရိွကို ေဖာ္ျပျခင္းလို႔ ေျပာရေတာ့မယ္။
လုပ္ရပ္တခုကို လုပ္သင့္မသင့္ေရြးခ်ယ္နိုင္စြမ္းဟာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္စြမ္းရိွမွသာ
ျဖစ္နိုင္မယ္။ တိရိစၦာန္ေတြမွာ ေကာင္း မေကာင္း၊ သင့္မသင့္ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္စြမ္းမရိွၾကဘူး။
လူမွာသာ ရိွတယ္။ ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္စြမ္းဟာ လူနဲ႔သာဆိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ရိွမရိွဆိုတာ
ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္စြမ္းရိွမရိွနဲ႔ဆိုင္တယ္လို႔ျပဆိုၿပီးသကာလ ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္စြမ္းရိွတဲ့လူမွာသာ
လြတ္လပ္မႈ ရိွနိုင္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံရေပလိမ့္မယ္။ တနည္း လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္မႈဟာ
လူ႔ရဲ့အနွစ္သာရ ျဖစ္ေပတယ္။
တခါ လြတ္လပ္မႈရိွမွသာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္တာဝန္ယူမႈဆိုတဲ့သေဘာတရားဟာ အဓိပၸာယ္ရိွနိုင္မယ္။ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို မျမင္ရတဲ့အရာတခုကႀကိုတင္သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုရင္ ဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ္ကတာဝန္ယူရတာ အဓိပၸာယ္မရိွေတာ့ဘူး။ ဥပမာ အေျခအေနတခုမွာ လူတေယာက္ဟာ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္တခုကိုလုပ္ဖို႔ ဘုရားသခင္က ဒါမွမဟုတ္ fate ေရွာင္လဲႊလို႔မရတဲ့ကံတရား က သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုရင္ ဒီမေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကို က်ဴးလြန္မႈအတြက္ အျပစ္ကိုက်ဴးလြန္သူထက္ ဘုရားသခင္ ဒါမွမဟုတ္ ကံတရားမွာ ပိုေတာင္တာဝန္မရိွေပဘူးလား။ ဒီစဥ္းစားခ်က္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္မႈရဲ့ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ self-autonomy မိမိကိုယ္မိမိ ပိုင္စိုးမႈရိွမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲဆိုတာ သတိျပဳမိနိုင္မယ္။
အခုအျမင္ကို အားေကာင္းေစတဲ့ ေနာက္စဥ္းစားခ်က္တခုကိုတင္ျပပါရေစ။ မေကာင္းတာကိုမလုပ္တဲ့လူနဲ႔ မေကာင္းတာကိုေရွာင္ၾကဥ္တဲ့လူ နွစ္ေယာက္မွာ ဒုတိယလူက ပိုၿပီး အထင္ႀကီးေလးစားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ မေကာင္းတာကိုမလုပ္တဲ့လူဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို မေကာင္းမွန္းသိလို႔လုပ္တာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ တခ်ိဳ႔လူေတြဟာ အတိတ္ဘဝရဲ့ကံေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ့မ်က္နွာသာေပးမႈခံရလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သဘာဝတရားရဲ့ေဖးမစီရင္မႈေၾကာင့္ သူတို႔သဘာဝမွာ မေကာင္းမႈလုပ္ဖို႔အာသီသ နည္းၾကတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါမလာတတ္ၾကဘူး။ ဒီလိုလူေတြအတြက္က မေကာင္းတာမလုပ္တာဟာ မေကာင္းမႈကိုအာသီသနည္းျခင္း၊ မရိွျခင္းဆိုတဲ့ သူတို႔ရဲ့သဘာဝကိုေဖာ္ျပမႈသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။
တဘက္မွာ မေကာင္းတာကိုေရွာင္ၾကည္တဲ့လူက မေကာင္းမႈရဲ့သဘာဝကိုသိျပီး မေကာင္းမႈကိုမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္တာ ျဖစ္တယ္။ self-autonomy ဟာ ပထမလူထက္ ဒုတိယလူမွာ ပိုအားေကာင္းတယ္။ အသက္သတ္စားတာ က်င့္ဝတ္နဲ႔မညီမွန္းသိလို႔ သက္သတ္လြတ္စားသူကိုသာဓုေခၚျပီး ဆိတ္ေတြ၊ ႏြားေတြ သတ္သတ္လြတ္စားတာကို ဘယ္သူမ်ားသာဓုေခၚတာၾကားဘူးလဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းမႈကိုမေကာင္းမႈမွန္းသိျပီး မလုပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္နိုင္စြမ္းရိွမွ၊ ျပင္ပ အေၾကာင္းတရားေတြရဲ့စီရင္မႈထက္ self-autonomy ရိွမွ လုပ္ရပ္တခု ေကာင္းမေကာင္း၊ သာဓုေခၚထိုက္ မေခၚထိုက္ဆံုးျဖတ္နိုင္စရာရိွတယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္မိမိပိုင္စိုးမႈဟာ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာကိစၥရပ္ေတြအတြက္ပါ အေရးႀကီးတာထင္ရွားတယ္။
လူ႔ရဲ့ အနွစ္သာရဟာ လြတ္လပ္မႈလို႔ျပဆိုျပီးသကာလ ခုတခါ နိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေမးၾကည့္ရေအာင္။ က်ေနာ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဉ္ၿပီးေျပာရရင္ ဒီေမးခြန္းကို ပထမဆံုးေမးဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးခိ်န္မွာ ျဖစ္တယ္။ နိုငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံရဲ့အေရးကိုလုပ္တာေပါ့ဆိုၿပီး အေမးခံရသူကျပန္ေျဖတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ဒီအေျဖဟာ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္စရာ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီအေျဖေက်နပ္စရာ ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာ နိုင္ငံ့အေရး ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ဘယ္လို နားလည္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ နားလည္သေဘာေပါက္လဲဆိုတဲ့အခ်က္ေပၚမူတည္တာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ေခါမေခတ္က နိုင္ငံဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကိုပဲ ရည္ၫႊန္းၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြ (ေခါမလိုေတာ့ polis လို႔ေခၚတာေပါ့။) ကို အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခဲြတဲ့အလုပ္ကို နိုင္ငံေရး politics လို႔ေခၚတယ္။ နွစ္ေပါင္းနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ၾကာလာခိ်န္မွာ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကေန ၿမိ့ဳႀကီး ျပႀကီးေတြ၊ တိုင္းနိုင္ငံေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ့အနွစ္သာရကေတာ့ေျပာင္းမသြားဘူး။
အဲဒိအနွစ္သာရကေတာ့ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကိုအုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေရးကိစၥေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံခန့္ခဲြတာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ နိုင္ငံေရးပဲ။ နိုင္ငံရဲ့အေရးကိစၥေတြဟာ ေခတ္ကာလ ေရြ႔ေလ်ာလာတာနဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲလာနိုင္ေပမယ့္ နိုင္ငံေရးဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြ၊ တနည္း နိုင္ငံသားေတြရဲ့ဘဝကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံလုပ္ေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့ နိုင္ငံေရးရဲ့သ႑ာန္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားဘူး။
ဒီေတာ့ နိုင္ငံသားေတြရဲ့ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ဘယ္လိုစီမံလုပ္ေဆာင္မလဲ။ ဒီေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့စကားရပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အယူအဆ၊ အျမင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲြနိုင္တယ္။ လူေတြကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအတိုင္းအတာတခုထိ ျပည့္စံုေအာင္ဖန္တီးေပးထားျပီး တဘက္မွာ တျခားအေရးႀကီးတဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ဥပမာ သူမ်ားမထိခိုက္တဲ့ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ္နွစ္သက္သူ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေယာကၤ်ားခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမခ်င္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခြင့္ေတြကိုပိတ္ပင္ထားတာမ်ိဳးကို အေကာင္းဆံုးစီမံ လုပ္ေဆာင္ပံုလို႔ေျပာၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ႔သဘာဝ၊ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ့အနွစ္သာရဟာလြတ္လပ္မႈဆိုတာကိုလက္ခံရင္ နိုင္ငံေရးစနစ္တခု၊ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈပံုစံတခုဟာ လူသားရဲ့အနွစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိအာမခံခ်က္ ေပးနိုင္သလဲဆိုတာကိုၾကည့္ျပီး နိုင္ငံေရးစနစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈပံုစံေကာင္းမြန္မႈအတိုင္းအတာကို ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္မယ္ထင္မိတယ္။ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္သူအဖို႔ “လြတ္လပ္မႈကိုအာမခံခ်က္ေပးတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈ”နဲ႔ “လြတ္လပ္မႈကိုအာမခံခ်က္မေပးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈ”နွစ္ခုမွာ ပထမအုပ္ခ်ဳပ္္မႈကိုအလိုရိွမွာဘဲ။
တခါ လြတ္လပ္မႈရိွမွသာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္တာဝန္ယူမႈဆိုတဲ့သေဘာတရားဟာ အဓိပၸာယ္ရိွနိုင္မယ္။ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို မျမင္ရတဲ့အရာတခုကႀကိုတင္သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုရင္ ဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ္ကတာဝန္ယူရတာ အဓိပၸာယ္မရိွေတာ့ဘူး။ ဥပမာ အေျခအေနတခုမွာ လူတေယာက္ဟာ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္တခုကိုလုပ္ဖို႔ ဘုရားသခင္က ဒါမွမဟုတ္ fate ေရွာင္လဲႊလို႔မရတဲ့ကံတရား က သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုရင္ ဒီမေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကို က်ဴးလြန္မႈအတြက္ အျပစ္ကိုက်ဴးလြန္သူထက္ ဘုရားသခင္ ဒါမွမဟုတ္ ကံတရားမွာ ပိုေတာင္တာဝန္မရိွေပဘူးလား။ ဒီစဥ္းစားခ်က္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္မႈရဲ့ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ self-autonomy မိမိကိုယ္မိမိ ပိုင္စိုးမႈရိွမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲဆိုတာ သတိျပဳမိနိုင္မယ္။
အခုအျမင္ကို အားေကာင္းေစတဲ့ ေနာက္စဥ္းစားခ်က္တခုကိုတင္ျပပါရေစ။ မေကာင္းတာကိုမလုပ္တဲ့လူနဲ႔ မေကာင္းတာကိုေရွာင္ၾကဥ္တဲ့လူ နွစ္ေယာက္မွာ ဒုတိယလူက ပိုၿပီး အထင္ႀကီးေလးစားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ မေကာင္းတာကိုမလုပ္တဲ့လူဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို မေကာင္းမွန္းသိလို႔လုပ္တာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ တခ်ိဳ႔လူေတြဟာ အတိတ္ဘဝရဲ့ကံေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ့မ်က္နွာသာေပးမႈခံရလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သဘာဝတရားရဲ့ေဖးမစီရင္မႈေၾကာင့္ သူတို႔သဘာဝမွာ မေကာင္းမႈလုပ္ဖို႔အာသီသ နည္းၾကတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါမလာတတ္ၾကဘူး။ ဒီလိုလူေတြအတြက္က မေကာင္းတာမလုပ္တာဟာ မေကာင္းမႈကိုအာသီသနည္းျခင္း၊ မရိွျခင္းဆိုတဲ့ သူတို႔ရဲ့သဘာဝကိုေဖာ္ျပမႈသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။
တဘက္မွာ မေကာင္းတာကိုေရွာင္ၾကည္တဲ့လူက မေကာင္းမႈရဲ့သဘာဝကိုသိျပီး မေကာင္းမႈကိုမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္တာ ျဖစ္တယ္။ self-autonomy ဟာ ပထမလူထက္ ဒုတိယလူမွာ ပိုအားေကာင္းတယ္။ အသက္သတ္စားတာ က်င့္ဝတ္နဲ႔မညီမွန္းသိလို႔ သက္သတ္လြတ္စားသူကိုသာဓုေခၚျပီး ဆိတ္ေတြ၊ ႏြားေတြ သတ္သတ္လြတ္စားတာကို ဘယ္သူမ်ားသာဓုေခၚတာၾကားဘူးလဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းမႈကိုမေကာင္းမႈမွန္းသိျပီး မလုပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္နိုင္စြမ္းရိွမွ၊ ျပင္ပ အေၾကာင္းတရားေတြရဲ့စီရင္မႈထက္ self-autonomy ရိွမွ လုပ္ရပ္တခု ေကာင္းမေကာင္း၊ သာဓုေခၚထိုက္ မေခၚထိုက္ဆံုးျဖတ္နိုင္စရာရိွတယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္မိမိပိုင္စိုးမႈဟာ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာကိစၥရပ္ေတြအတြက္ပါ အေရးႀကီးတာထင္ရွားတယ္။
လူ႔ရဲ့ အနွစ္သာရဟာ လြတ္လပ္မႈလို႔ျပဆိုျပီးသကာလ ခုတခါ နိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေမးၾကည့္ရေအာင္။ က်ေနာ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဉ္ၿပီးေျပာရရင္ ဒီေမးခြန္းကို ပထမဆံုးေမးဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးခိ်န္မွာ ျဖစ္တယ္။ နိုငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံရဲ့အေရးကိုလုပ္တာေပါ့ဆိုၿပီး အေမးခံရသူကျပန္ေျဖတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ဒီအေျဖဟာ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္စရာ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီအေျဖေက်နပ္စရာ ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာ နိုင္ငံ့အေရး ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ဘယ္လို နားလည္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ နားလည္သေဘာေပါက္လဲဆိုတဲ့အခ်က္ေပၚမူတည္တာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ေခါမေခတ္က နိုင္ငံဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကိုပဲ ရည္ၫႊန္းၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြ (ေခါမလိုေတာ့ polis လို႔ေခၚတာေပါ့။) ကို အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခဲြတဲ့အလုပ္ကို နိုင္ငံေရး politics လို႔ေခၚတယ္။ နွစ္ေပါင္းနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ၾကာလာခိ်န္မွာ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကေန ၿမိ့ဳႀကီး ျပႀကီးေတြ၊ တိုင္းနိုင္ငံေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ့အနွစ္သာရကေတာ့ေျပာင္းမသြားဘူး။
အဲဒိအနွစ္သာရကေတာ့ ၿမိ့ဳျပနိုင္ငံေလးေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကိုအုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေရးကိစၥေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံခန့္ခဲြတာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ နိုင္ငံေရးပဲ။ နိုင္ငံရဲ့အေရးကိစၥေတြဟာ ေခတ္ကာလ ေရြ႔ေလ်ာလာတာနဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲလာနိုင္ေပမယ့္ နိုင္ငံေရးဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြ၊ တနည္း နိုင္ငံသားေတြရဲ့ဘဝကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံလုပ္ေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့ နိုင္ငံေရးရဲ့သ႑ာန္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားဘူး။
ဒီေတာ့ နိုင္ငံသားေတြရဲ့ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ဘယ္လိုစီမံလုပ္ေဆာင္မလဲ။ ဒီေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့စကားရပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အယူအဆ၊ အျမင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲြနိုင္တယ္။ လူေတြကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအတိုင္းအတာတခုထိ ျပည့္စံုေအာင္ဖန္တီးေပးထားျပီး တဘက္မွာ တျခားအေရးႀကီးတဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ဥပမာ သူမ်ားမထိခိုက္တဲ့ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ္နွစ္သက္သူ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေယာကၤ်ားခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမခ်င္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခြင့္ေတြကိုပိတ္ပင္ထားတာမ်ိဳးကို အေကာင္းဆံုးစီမံ လုပ္ေဆာင္ပံုလို႔ေျပာၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ႔သဘာဝ၊ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ့အနွစ္သာရဟာလြတ္လပ္မႈဆိုတာကိုလက္ခံရင္ နိုင္ငံေရးစနစ္တခု၊ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈပံုစံတခုဟာ လူသားရဲ့အနွစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိအာမခံခ်က္ ေပးနိုင္သလဲဆိုတာကိုၾကည့္ျပီး နိုင္ငံေရးစနစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈပံုစံေကာင္းမြန္မႈအတိုင္းအတာကို ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္မယ္ထင္မိတယ္။ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္သူအဖို႔ “လြတ္လပ္မႈကိုအာမခံခ်က္ေပးတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈ”နဲ႔ “လြတ္လပ္မႈကိုအာမခံခ်က္မေပးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈ”နွစ္ခုမွာ ပထမအုပ္ခ်ဳပ္္မႈကိုအလိုရိွမွာဘဲ။
တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုၿပီးေပၚလာတာကိုက လူေတြရဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ကို
လိုလားတာကိုျပေနတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္္မႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ စည္းစနစ္တခုခု လံုးလံုးမရိွတဲ့အဖဲြ႔အစည္းတခုမွာ
လူတေယာက္ရဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဘယ္သူကအာမခံခ်က္ေပးမလဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ၊
သေဘာတူညီမႈေပၚအေျခခံတည္ေဆာက္ထားတဲ့စနစ္တခုထဲမွာသာ လြတ္လပ္မႈကိုခံစားဖို႔ျဖစ္နိုင္မယ္။
လူတိုင္းက လြတ္လပ္မႈကိုတန္ဖိုးထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က သူမ်ားလြတ္လပ္မႈကိုမထိခိုက္ဖို့
ကတိကဝတ္ျပဳတဲ့အခါ တျခားလူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ကတိကဝတ္ေက်းဇူးနဲ႔ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကိုခံစားနိုင္မယ္။
အလားတူပဲ။ သူ႔ရဲ့ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈကိုမထိခိုက္ဖို႔ကတိကဝတ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ကိုခံစားနိုင္မယ္။
အစိုးရဆိုတာ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား ေျပာခဲ့တဲ့အျပန္အလွန္နားလည္မႈ၊ သေဘာတူညီမႈေပၚအေျခခံတည္ေဆာက္ထားတာ
ျဖစ္တယ္။ အစိုးရဆိုတာမရိွရင္ေတာင္ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈအတြက္အာမခံခ်က္ကို လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲက
တျခားလူေတြဆီကေတာင္းခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ ကေန့ထိေတာ့ အစိုးရမရိွတဲ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းရယ္လို႔
က်ေနာ္သိသေလာက္ မရိွေသးဘူး။ အစိုးရရဲ့တာဝန္ဟာ အေျခခံအားျဖင့္ လူသားရဲ့လြတ္လပ္မႈကို
အာမခံခ်က္ေပးမႈျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေပၚစာပိုဒ္မွာေျပာခဲ့သလို လြတ္လပ္မႈအာမခံခ်က္မရိွတဲ့အစိုးရေအာက္မွာ၊
တနည္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားနိုင္သူဟာ ေနခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။
ကဲဒီေတာ့ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံရဲ့အေရး၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ့အေရးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္းလို႔ေျပာၿပီးသကာလ
နိုင္ငံသားေတြဟာ ကိုယ္ေနေနတဲ့အဖဲြ႔အစည္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ေမာင္းနွင္ေနသူေတြဟာ ကိုယ့္အေရးကိစၥ၊
ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေပးမေပးကို အၿမဲတေစေစာင့္ၾကည့္ေနသင့္တယ္။
နိုင္ငံသားေတြကို သူတို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာကို သူတို႔ဘာသာဖန္တီးနိုင္ခြင့္ေပးနိုင္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ိဳး
ရိွေနမေန သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနသင့္တယ္။ ဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေဝဖန္တာကိုက နိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္မႈကိုျပသတာျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ရဲ့ကံၾကမၼာကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးမယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလက္ထဲ ဝ ကြက္အပ္ထားတာ
မျဖစ္သင့္ဘူး။ အဲဒိလို မ်က္နွာလဲႊခဲပစ္ အပ္ထားမယ္ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ကိုယ့္ရဲ့တာဝန္အပ္နွင္းမႈကို
သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားကြက္ကြက္ေလးအတြက္ အသံုးခ်သြားနိုင္တယ္။ အသံုးခ်သြားတဲ့သာဓကေတြလည္း
ေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ျပည္သူလူထုရဲ့ဆႏၵနဲ႔ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ပါတယ္ဆိုျပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ
ကိုယ္လုပ္၊ ၿပီးရင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵလုပ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြကို လက္မခံသင့္ဘူး။
သူမ်ားရဲ့ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈအတြက္တာဝန္ယူရတာမ်ိဳးဟာ သူမ်ားရဲ့အခ်ဳပ္အေနွာင္ဖဲြ႔ခံထားရမႈေအာက္မွာ ေနေနရျခင္းလို႔ေျပာနိုင္တယ္။ ကိုယ္ဟာ နိုင္ငံေရးမွာစိတ္ဝင္စားမႈ ပတ္သက္မႈမရိွရင္ သူမ်ားတကာရဲ့ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈေတြအတြက္ ဘုမသိဘမသိ တာဝန္ယူသြား ရလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ နိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စားမႈမရိွတာ မပတ္သက္ဘူးလို႔ေျပာတာဟာ ကိုယ့္အေနွာင္အဖဲြ႔ကို ကိုယ့္ဘာသာဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ပတ္သက္ျခင္းဟာ မိမိကိုယ္ကိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈလို႔ဆိုနိုင္တယ္။ လူ႔သဘာဝျဖစ္တဲ့ လူ႔ရဲအနွစ္သာရ essence ျဖစ္တဲ့လြတ္ေျမာက္မႈကို နိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္ပဲ ရရိွနိုင္မွာမဟုတ္ေပဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ့နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားမႈကို အၫြန္႔ခ်ိဳးတာ၊ နိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္ေအာင္၊ နိုင္ငံေရးေသေအာင္လုပ္ေနတာေတြကို ကိုယ့္ကိုအခ်ဳပ္အေနွာင္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားမႈေတြပဲျဖစ္တယ္။ ကိုဝတုတ္
သူမ်ားရဲ့ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈအတြက္တာဝန္ယူရတာမ်ိဳးဟာ သူမ်ားရဲ့အခ်ဳပ္အေနွာင္ဖဲြ႔ခံထားရမႈေအာက္မွာ ေနေနရျခင္းလို႔ေျပာနိုင္တယ္။ ကိုယ္ဟာ နိုင္ငံေရးမွာစိတ္ဝင္စားမႈ ပတ္သက္မႈမရိွရင္ သူမ်ားတကာရဲ့ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈေတြအတြက္ ဘုမသိဘမသိ တာဝန္ယူသြား ရလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ နိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စားမႈမရိွတာ မပတ္သက္ဘူးလို႔ေျပာတာဟာ ကိုယ့္အေနွာင္အဖဲြ႔ကို ကိုယ့္ဘာသာဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ပတ္သက္ျခင္းဟာ မိမိကိုယ္ကိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈလို႔ဆိုနိုင္တယ္။ လူ႔သဘာဝျဖစ္တဲ့ လူ႔ရဲအနွစ္သာရ essence ျဖစ္တဲ့လြတ္ေျမာက္မႈကို နိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္ပဲ ရရိွနိုင္မွာမဟုတ္ေပဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ့နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားမႈကို အၫြန္႔ခ်ိဳးတာ၊ နိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္ေအာင္၊ နိုင္ငံေရးေသေအာင္လုပ္ေနတာေတြကို ကိုယ့္ကိုအခ်ဳပ္အေနွာင္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားမႈေတြပဲျဖစ္တယ္။ ကိုဝတုတ္
https://www.facebook.com/linayehtin?hc_location=timeline
0 comments:
Post a Comment