မီးေသြးလုံးမ်ား
အပိုင္း(၁)
ခင္ခင္ထူး
တိုက္ခန္းရဲ႔အေပၚဆုံးထပ္ျဖစ္တဲ့
ေလးထပ္ကေန ေျမျပင္ကိုငုံ႔ၾကည့္တဲ့အခါတုိင္း 'မေဂါက္ထူ' မီးေသြးလုံးေနတာ အၿမဲျမင္ရတယ္။
မီးေသြးလုံးတယ္ဆုိတာက မီးေသြးဆုိင္က မီးေသြးအက်ိဳးအေၾက ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြကုိ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ဝယ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတာေတြကို ေခ်ၿပီး ထမင္းရည္နဲ႔ေရာ၊ အဲဒါကိုမွ လက္တြင္းတစ္ဆုပ္စာေလာက္ ကဲ့ကဲ့ယူၿပီး လက္ထဲတင္ တင္းနစ္ေဘာလုံး စာေလာက္လုံး။ ဒါကိုမွ ေနပူပူမွာ လွမ္း။
အဲဒါ မေဂါက္ထူတို္႔အိမ္က ထင္းမီးေလာင္စာပါ။
မီးေသြးလုံးတယ္ဆုိတာက မီးေသြးဆုိင္က မီးေသြးအက်ိဳးအေၾက ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြကုိ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ဝယ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတာေတြကို ေခ်ၿပီး ထမင္းရည္နဲ႔ေရာ၊ အဲဒါကိုမွ လက္တြင္းတစ္ဆုပ္စာေလာက္ ကဲ့ကဲ့ယူၿပီး လက္ထဲတင္ တင္းနစ္ေဘာလုံး စာေလာက္လုံး။ ဒါကိုမွ ေနပူပူမွာ လွမ္း။
အဲဒါ မေဂါက္ထူတို္႔အိမ္က ထင္းမီးေလာင္စာပါ။
မေဂါက္ထူက
မီးေသြးလုံးေတြဟာ တာရိုးႏႈတ္ခမ္းမွာ အၿမဲတမ္းရွိတယ္။ မေဂါက္ထူက မီးေသြးလုံးေတြ
ေျခာက္လို႔ရုပ္တဲ့အခါရုပ္၊ သိမ္းတဲ့အခါသိမ္းတာရွိသလို၊ မရုပ္မသိမ္း
ပစ္ထားတာလည္းရွိတယ္။ မီးေသြးမႈန္႔ ရွိေနလို႔ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔လုံးျပန္ေရာ။ ရပ္ကြက္လူႀကီး
ကိုသာေဗ်ာက မေဂါက္ထူ မီးေသြးလွန္းတာေတြ႔ရင္ 'နင့္မလည္း လူ႔ဘဝ မီးေသြးလုံးဖို႔ေရာက္လာသလိုပါလားဟာ'
လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။
ေျပာလည္းေျပာစရာ။
ေျမအုိးေဟာင္းတစ္လုံးထဲက မီးေသြးေၾက၊ မီးေသြးမႈန္႔နဲ႔ ထမင္းရည္ေလာၿပီးသားကုိ
ႏႈိက္ရပါမ်ားလို႔ မေဂါက္ထူ ၾကည့္လုိက္ရင္ တစ္ကုိယ္လုံး မည္းမည္းၾကဳတ္လို႔။
မ်က္ႏွာမွာေရာ၊ ဆံပင္မွာေရာ၊ လက္ေတြမွာေရာ၊ တစ္ခါတေလ ထဘီအကႌ်ေတြလည္း အုိးမည္းခ်င္းရုိက္ေနတာမ်ား
အကြက္ေတာင္ မေပၚဘူး။ သည္ျမင္ကြင္းက မနက္တိုင္း အေပၚကဆီးျမင္ေနက်၊ တစ္ခါတစ္ေလ
ကၽြန္မက အေပၚဆုံးထပ္ ဝရန္တာကေနငုံ႔ၾကည့္ရင္း မေဂါက္ထူကုိ လွမ္းစတယ္။
"မေဂါက္ထူ...မီးေသြးေတြမ်ားလွခ်ည့္လား ဘယ္ႏွလံုးရၿပီလဲ"
ကၽြန္မက ေမးရင္ မ်က္လုံးေမွးေမွးကေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တတ္တယ္။
"မေဂါက္ထူ...မီးေသြးေတြမ်ားလွခ်ည့္လား ဘယ္ႏွလံုးရၿပီလဲ"
ကၽြန္မက ေမးရင္ မ်က္လုံးေမွးေမွးကေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တတ္တယ္။
ေမာ့ၾကည့္တာက
မေဂါက္ထူနဲ႔ မတည့္တဲ့မိန္းမေတြကမ်ားေတာ့ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဆုိတာ ေသခ်ာေအာင္
အရင္ၾကည့္လိုက္တာပါ။ မတည့္ဘူးဆုိတာက မေဂါက္ထူက မတည့္တာပါ။
သူ႔စိတ္ထဲအခ်ိဳးမက်ဘူးထင္ရင္ သူတကာကို ရန္လုပ္ခ်င္တဲ့ဉာဥ္ကေလးရွိေလေတာ့
မေဂါက္ထူကို တခ်ိဳ႔က ခပ္ကင္းကင္းေနၾကတယ္။ မေဂါက္ထူ စိတ္မမွန္တာ သိၾကတာလည္း
ပါပါတယ္။ တစ္ခါမ်ား မီးေသြးနယ္တဲ့ ေျမအုိးမည္းမည္းႀကီး ရုိက္ခြဲေနတာကို
ကၽြန္မအေပၚထပ္ဝရန္တာက လွမ္းျမင္လုိုက္လို႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိခ်င္တာနဲ႔ လွမ္းေမးေတာ့
ကၽြန္မကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းေျဖတယ္။
"ေႁမြဝင္ေနလို႔
ဆရာမရဲ႔ ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္ႀကီးပါ... မီးေသြးထဲျမဳပ္ေနလုိ႔ အိုးရိုက္ခြဲၿပီး အေကာင္လိုက္
ဆြဲထုတ္ပစ္ရသယ္... လက္ေမာင္းလက္ရုံးေလာက္ အေကာင္ႀကီးဆရာမရဲ႔"
"ဘယ္မွာတုံး ေႁမြက... "
"ေသေပါ့.. ရုိက္သတ္ပစ္လုိက္တာ စိစိကို က်ကေရာ...မထူးဘူးဆိုၿပီး အုိးပါရုိက္ခြဲပစ္လိုက္သာ"
ဟုတ္ေလသလား မဟုတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
"ဘယ္မွာတုံး ေႁမြက... "
"ေသေပါ့.. ရုိက္သတ္ပစ္လုိက္တာ စိစိကို က်ကေရာ...မထူးဘူးဆိုၿပီး အုိးပါရုိက္ခြဲပစ္လိုက္သာ"
ဟုတ္ေလသလား မဟုတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
မေဂါက္ထူဆီက
အဲသလို ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြလည္း ၾကားရေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ေအာက္ထပ္ မေဂါက္ထူတုိ႔
အခန္းဆီက ေအာ္သံညည္းသံႀကီးၾကားရလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ မေဂါက္ထူ ရိုးရာနတ္ဝင္ပူးတာတဲ့။
ဘာနတ္တုန္းဆိုေတာ့ ေလးကၽြန္းေမာင္နတ္တဲ့။ နတ္ဝင္တဲ့ေန႔က မေဂါက္ထူ ေသာင္းက်န္းလိုက္တာ
မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တုိက္ခန္းေအာက္ထပ္ေရွ႔က ေျမသလင္းမွာ လူးလိုက္လိွမ့္လိုက္ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္
ႀကိမ္းလိုက္ ဝါးလုိက္။
"ငါ့မ်ား
ေပါ့ေပါ့မွတ္လို႔ ေရွ႔ေနမယားေရာ၊ ကထိကမယားေရာ၊ ကုမၸဏီမယားေရာ သတိသာထားၾကေဟ့ ...
ၾကည့္လို႔ မရဘူးကြယ္ေနာ္ အရွင္လတ္လတ္ေျမမ်ိဳသြားမယ္ ဘာမွတ္သတုံး ...ဟင္းဟင္း"
ကၽြန္မက
အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္က မရွမ္းမကို ေမးၾကည့္ရတယ္။ သည္လိုေအာ္ေနတာက နတ္ကေအာ္တာမဟုတ္ဘဲ
နတ္ဝင္သည္ မေဂါက္ထူက ထြင္ၿပီးေအာ္ေနတာ အားလုံးကသိၾကေပသိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဘာမွန္းမသိရလို႔
ေမးၾကည့္တာပါ။
"ေရွ႔ေနမယား ဆုိတာ ေရွ႔ေနကိုေပါက္က်ိဳင္းမိန္းမကုိေျပာတာ၊ ကထိကမယားဆိုိတာ ကထိကဦးေက်ာ္စိန္ေမာင္ မိန္းမကိုေျပာတာ၊ ကုမၸဏီမယားဆုိိတာက ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္တာ မိန္းမ ခင္ႏွင္းဦးကို ေျပာတာ"
"ဘာျဖစ္လို႔တုံး .. မေဂါက္ထူနဲ႔ မတည့္ၾကလို႔လား"
"ေရွ႔ေနမယား ဆုိတာ ေရွ႔ေနကိုေပါက္က်ိဳင္းမိန္းမကုိေျပာတာ၊ ကထိကမယားဆိုိတာ ကထိကဦးေက်ာ္စိန္ေမာင္ မိန္းမကိုေျပာတာ၊ ကုမၸဏီမယားဆုိိတာက ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္တာ မိန္းမ ခင္ႏွင္းဦးကို ေျပာတာ"
"ဘာျဖစ္လို႔တုံး .. မေဂါက္ထူနဲ႔ မတည့္ၾကလို႔လား"
"မေဂါက္ထူက
သူ႔မ်က္စိထဲမတည့္ရင္ အဲသလိုေစာင္းေနက်ဆရာမရဲ႔ ... မ႐ူးမေကာင္းဆုိေတာ့ အခက္သားပဲ။ တစ္ေလာက
ကၽြန္မကို ေစာင္းေသးတာ ရွမ္းမေတာ့ ရွမ္းမေတာ့ ရွမ္းနတ္နဲ႔တုိက္လိုက္ရဦးမယ္တဲ့
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး"
သည္ကတည္းက ေလွကားအဆင္း မေဂါက္ထူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္မကပဲစၿပီး ၿပံဳးျပရတယ္။ ကၽြန္မကိုေတာ့ ဆရာမတဲ့။ ဘယ္သူကေျပာထားလို႔လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဆရာမ ဘုိးအုပ္ေရးတာဆုိတဲ့။ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္စာ မေလာက္လို႔လားတဲ့။ ကေလးေတြ က်ဴရွင္ျပစားေပါ့တဲ့။
ထင္ရာေတြ ေျပာေနေပမယ့္ ၿပံဳးၿပီးနားေထာင္ေပးေနရတာပါ။
မေတာ္ ကုိယ့္ပါ နတ္အေၾကာင္းျပၿပီး ေရာတုုပ္မွာစိုးရေသးတာကလား။
သည္ကတည္းက ေလွကားအဆင္း မေဂါက္ထူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္မကပဲစၿပီး ၿပံဳးျပရတယ္။ ကၽြန္မကိုေတာ့ ဆရာမတဲ့။ ဘယ္သူကေျပာထားလို႔လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဆရာမ ဘုိးအုပ္ေရးတာဆုိတဲ့။ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္စာ မေလာက္လို႔လားတဲ့။ ကေလးေတြ က်ဴရွင္ျပစားေပါ့တဲ့။
ထင္ရာေတြ ေျပာေနေပမယ့္ ၿပံဳးၿပီးနားေထာင္ေပးေနရတာပါ။
မေတာ္ ကုိယ့္ပါ နတ္အေၾကာင္းျပၿပီး ေရာတုုပ္မွာစိုးရေသးတာကလား။
ကၽြန္မကိုေတာ့
မ်က္စိစပါးေမြးစူးတဲ့အထဲ မထည့္ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႔။ ကၽြန္မေက်ာင္းက စက္ဘီးနဲ႔ျပန္လာလို႔
တာရုိးေျခေရာက္ရင္ မေဂါက္ထူက ဆီးႀကိဳေနၾက။ တာရိုးေပၚကေန
တုိက္ခန္းအနိမ့္ထဲဆင္းတဲ့လမ္းက ေဇာက္ထုိးႀကီးဆိုေတာ့ စက္ဘီးထိန္းေပးတာပါ။ ကၽြန္မက
လမ္းက ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ကေလးဘာေလးေပးရင္ ကေလးေတြကန္ေတာ့လႊတ္လုိက္တာလား လုပ္ေသးတာပါ။
မေဂါက္ထူကို အားကိုးရတာ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါေတြမွာပါ။
မေဂါက္ထူကို အားကိုးရတာ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါေတြမွာပါ။
ကၽြန္မတုိ႔တုိက္ခန္းေတြက
ေစ်းႏွစ္ေစ်းၾကားမွာရွိတာဆုိေပသိ ေတာင္ဘက္ဧရာထြန္းေစ်းကလည္း လွမ္းတယ္။ ေျမာက္ဘက္ မိုးေကာင္းေစ်းကလည္း
မနီးဘူး။ တစ္ခါတေလ ဟင္းခ်က္စရာေလးဘာေလးလိုရင္ ခ်က္ခ်င္းထသြားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။
ဒါမ်ိဳးဆုိရင္ မေဂါက္ထူကို ခိုင္းရတယ္။ မေဂါက္ထူ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲစားခဲ့ရင္
ေျခလွမ္းႀကဲႀကီးနဲ႔ တလႊားလႊားသြားေတာ့တာပါ။
ေစ်းသြားမွန္းသိလုိ႔ ေဘးအခန္းေတြကပါ ေစ်းမွာရင္ မွာတဲ့ပိုက္ဆံထဲကပါ မုန္္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲစီ ထပ္စားေသးတာ။ ဆုိပါေတာ့ သုံးေယာက္မွာရင္ သုံးပြဲဲစားတယ္။ တခ်ိဳ႔က မမွာရဲၾကဘူးေပါ့။
"ေစ်းမွာရင္ ကၽြန္မက မုန္႔ဟင္းခါးအရင္စားပစ္လုိက္သာပဲ...မစားေစခ်င္ရင္ မမွာၾကနဲ႔ေလ ေနာ ဆရာမရယ္ တစ္ခါမ်ား ခုႏွစ္ေယာက္စုမွာသာ ေစ်းထဲတင္ မုန္႔ဟင္းခါးခုႏွစ္ပြဲဆက္တုိက္စားပစ္လုိက္သာ ေစ်းထဲက မိန္းမေတြေတာင္ အံ့ၾသသယ္"
ေစ်းသြားမွန္းသိလုိ႔ ေဘးအခန္းေတြကပါ ေစ်းမွာရင္ မွာတဲ့ပိုက္ဆံထဲကပါ မုန္္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲစီ ထပ္စားေသးတာ။ ဆုိပါေတာ့ သုံးေယာက္မွာရင္ သုံးပြဲဲစားတယ္။ တခ်ိဳ႔က မမွာရဲၾကဘူးေပါ့။
"ေစ်းမွာရင္ ကၽြန္မက မုန္႔ဟင္းခါးအရင္စားပစ္လုိက္သာပဲ...မစားေစခ်င္ရင္ မမွာၾကနဲ႔ေလ ေနာ ဆရာမရယ္ တစ္ခါမ်ား ခုႏွစ္ေယာက္စုမွာသာ ေစ်းထဲတင္ မုန္႔ဟင္းခါးခုႏွစ္ပြဲဆက္တုိက္စားပစ္လုိက္သာ ေစ်းထဲက မိန္းမေတြေတာင္ အံ့ၾသသယ္"
"မေဂါက္ထူက
မုန္႔ဟင္းခါး ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တာပဲ"
"ႀကိဳက္ပါ့ ရြာမွာတုန္းက စားမွ မစားရသာ မန္းေလးေရာက္မွစားရသာ"
"မေဂါက္ထူက ဘယ္ရြာကတုံး"
"ျမင္းၿခံေတာင္ဘက္ တမာကုန္းရြာက"
ဒါ့ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႔။ မေဂါက္ထူစကားေျပာရင္'သယ္'ေတြ 'သာ'ေတြ၊ ပါတတ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ျမင္းၿခံသူပဲ မေဂါက္ထူရဲ႔ဆုိေတာ့ ဆရာမတုိ႔ကေပၚေၾကာ့ေတြ ေနမွာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ေရငန္ အေကာင္းလုပ္ ေသာက္ရတဲ့အရပ္တဲ့။ ေပၚေၾကာ့ဆိုတာ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔ေပၚမွာ အခန္႔သားေနရသူေတြလို႔ ေျပာတာပါ။
"ႀကိဳက္ပါ့ ရြာမွာတုန္းက စားမွ မစားရသာ မန္းေလးေရာက္မွစားရသာ"
"မေဂါက္ထူက ဘယ္ရြာကတုံး"
"ျမင္းၿခံေတာင္ဘက္ တမာကုန္းရြာက"
ဒါ့ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႔။ မေဂါက္ထူစကားေျပာရင္'သယ္'ေတြ 'သာ'ေတြ၊ ပါတတ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ျမင္းၿခံသူပဲ မေဂါက္ထူရဲ႔ဆုိေတာ့ ဆရာမတုိ႔ကေပၚေၾကာ့ေတြ ေနမွာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ေရငန္ အေကာင္းလုပ္ ေသာက္ရတဲ့အရပ္တဲ့။ ေပၚေၾကာ့ဆိုတာ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔ေပၚမွာ အခန္႔သားေနရသူေတြလို႔ ေျပာတာပါ။
တစ္ခါတေလ
ေအာက္ဆုံးေျမညီထပ္ကုန္စုံဆုိင္က ငရုတ္သီးမႈန္႔ကေလးတစ္ထုပ္၊ ၾကာညိဳ႔ကေလးတစ္ပုလင္းလိုခ်င္ရင္
အေပၚဆုံးေလးထပ္ ဝ၇န္တာကေန ခါးကုန္းၿပီး ေစ်းဆုိင္ကုိ ေအာ္ရတဲ့အခါရွိတတ္တယ္။
ကၽြန္မေစ်းမွာသံၾကားရင္ ကုန္စုံဆိုင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ဆရာမ
ဘာလုိခ်င္လို႔တုန္း ေမးေနက်။ ကၽြန္မက ဘာတဲ့ဆုိိရင္ အေပၚထပ္အထိ တက္ေပးတယ္။
အေပၚေရာက္မွ ပိုက္ဆံရွင္း ရရုံပါ။
ေလးထပ္ကဆုိေတာ့
တစ္ေခါက္ဆင္း ႏွစ္ေခါက္ဆင္းေလာက္က အေၾကာင္းမဟုတ္ေပသိ သုံးေလးေခါက္ျဖစ္လာရင္
မဆင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ကုန္စုံဆိုင္က ဟုတ္ကဲ့လာပို႔မယ္ဆိုၿပီး
တက္မလာတာလည္း ရွိရဲ႔။ ေစ်းဆုိင္လူက်ရာက အေရာင္း၊ အျပဳ၊ အအမ္း၊ အေတာနဲ႔ ေမ့ၾကတာေပါ့ေလ။
သည္လုိျဖစ္ရင္ ေအာက္ထပ္မွာအၿမဲရွိတဲ့ မေဂါက္ထူကို အားကုိးရတယ္။
"မေဂါက္ထူရယ္ ကေလးမေတြ ေမ့သြားပုံရတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမွာထားတာေလး သြားေျပာေပးစမ္းပါ"
"ဆရာမမွာတာ က်ဳပ္ၾကားသားပဲ ငရုတ္သီးက်က္မႈန္႔တစ္ထုပ္၊ ေျမပဲဆံတစ္ဆယ္သားမႈတ္လား၊ ေကာင္မေတြက ဟီလာထေနၾကသာ ဆရာမရဲ႔၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္ေလးေတြ ေစ်းလာဝယ္ေနလို႔ေမ့တာ"
"မေဂါက္ထူရယ္ ကေလးမေတြ ေမ့သြားပုံရတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမွာထားတာေလး သြားေျပာေပးစမ္းပါ"
"ဆရာမမွာတာ က်ဳပ္ၾကားသားပဲ ငရုတ္သီးက်က္မႈန္႔တစ္ထုပ္၊ ေျမပဲဆံတစ္ဆယ္သားမႈတ္လား၊ ေကာင္မေတြက ဟီလာထေနၾကသာ ဆရာမရဲ႔၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္ေလးေတြ ေစ်းလာဝယ္ေနလို႔ေမ့တာ"
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာေနလို႔
ကၽြန္မမွာ မ်က္ႏွာပူရေသးတာပါ။ မေဂါက္ထူက ဇုိးဇိုးဇတ္ဇတ္ဆိုေတာ့ မွာတာေတြ
ကိုယ္တုိင္လာေပးတာ မ်ားလည္းရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေစ်းဆုိင္က ကေလးမေတြက ရိုးရုိးေအးေအးကေလးေတြပါ။
မအားရွာၾကလို႔တာ မေပးၾကတာ ကၽြန္မ သိတယ္။
"မေဂါက္ထူရယ္ ကေလးမေတြ လာေပးပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ေစ်းဆိုင္ကို တစ္ေခါက္က ႏွစ္ေခါက္မ ဆင္းႏုိင္လို႔ပါရွင္... အားမ်ားနာပါရဲ႔ မေဂါက္ထူတုိ႔က်ေတာ့လည္း ဖက္ရြက္ကေလးက်လို႔ ေပါ့ပါးလုိက္တာ"
"မေဂါက္ထူရယ္ ကေလးမေတြ လာေပးပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ေစ်းဆိုင္ကို တစ္ေခါက္က ႏွစ္ေခါက္မ ဆင္းႏုိင္လို႔ပါရွင္... အားမ်ားနာပါရဲ႔ မေဂါက္ထူတုိ႔က်ေတာ့လည္း ဖက္ရြက္ကေလးက်လို႔ ေပါ့ပါးလုိက္တာ"
ကၽြန္မက
ေျမွာက္လုံးကေလးနဲ႔ခ်ီးက်ဴးရင္ 'က်ဳပ္တုိ႔က ၁၆ ေခါက္ေလာက္ ဆင္းခ်ည္တက္ခ်ည္လုပ္တာေတာင္
မေမာေပါင္ေတာ္'တဲ့ ေျပာေသးတယ္။ ကၽြန္မက လႈပ္ေနမွေနေကာင္းသာရယ္တဲ့။ လူကမထူရင္ေတာင္
စိတ္ကထူသာနဲ႔ လူကကုန္းထသာတဲ့။ ကၽြန္မကိုလည္း ဆရာမတို႔က ၿငိမ္ဇာတာ။ က်ဳပ္တို႔က
လႈပ္ဇာတာဆုိတာလည္းပါရဲ႔။
မေဂါက္ထူတက္လာရင္ သတင္းစုံပါလာတတ္လို႔ မၾကားဖူးတာေတြလည္း ၾကားရတယ္။
မေဂါက္ထူတက္လာရင္ သတင္းစုံပါလာတတ္လို႔ မၾကားဖူးတာေတြလည္း ၾကားရတယ္။
"က်ဳပ္တုိ႔ေအာက္ထပ္က
ကိုျမေမာင္တုိ႔ သုံးေလးေယာက္က ဘုရားလူႀကီးလုိပ္ၿပီး ကုန္းထိပ္ကေစတီေဟာင္း
ျပင္ၾကမလို႔တဲ့။ က်ဳပ္က အိပ္မက္ရၿပီးသား။ ဒင္းတုိ႔က ဘုရားျပင္ခ်င္တာက ေတာ္ေတာ္ရယ္၊
ဌာပနာေဖာက္ခ်င္ၾကာသာေလ၊ အသာေန၊ ဒင္းတို႔ဘုရားငုတ္တုိက သိုက္ေစာင့္ေႁမြၿမိဳလိမ့္မယ္။
နားသာ ေထာင္ေတာ့"
"ေက်ာ္ေအးမယား ေသာင္းခင္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ နဂုိကတည္းက ေကာင္မအခ်ိဳးမက်သာ က်ဳပ္ကသိသားပဲ သူတို႔အိမ္အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ပန္းရံေခါင္းျမေမာင္နဲ႔လုိက္ေျပးတာ ဆရာမရဲ႔။ ေက်ာ္ေအးကလိုက္ရွာေတာ့ ေညာင္ကြဲဘက္မွာ ေတြ႔သတဲ့"
"ေက်ာ္ေအးမယား ေသာင္းခင္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ နဂုိကတည္းက ေကာင္မအခ်ိဳးမက်သာ က်ဳပ္ကသိသားပဲ သူတို႔အိမ္အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ပန္းရံေခါင္းျမေမာင္နဲ႔လုိက္ေျပးတာ ဆရာမရဲ႔။ ေက်ာ္ေအးကလိုက္ရွာေတာ့ ေညာင္ကြဲဘက္မွာ ေတြ႔သတဲ့"
"တလုပ္မတို႔
အခန္းမွာ ဖဲဝိုင္းရွိသယ္ က်ဳပ္ေတာင္ ၾကားေပါက္သြားထုိးသာ ႏွစ္ရာ႐ႈံးေသးသာ၊ က်ဳပ္ကို
လာမထုိးနဲ႔တဲ့ လူအဝင္ အထြက္သာၾကည့္ေပး တစ္ရက္တစ္ေသာင္းေပးမတဲ့"
ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို
မေဂါက္ထူေရာက္လာရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုလုပ္ေပးသြားတာခ်ည္းပဲ။ ပဲေစ့ၫွစ္ေတာ့လည္း
အဟုတ္၊ တစ္ဇလုံစာကုိ ခဏရယ္၊ ေသာက္ေရအုိးေတြ ေရျဖည့္ေတာ့လည္း အဟုတ္၊
တံျမက္စည္းယူၿပီး ပိုးမွ်င္ေတြ လွဲေတာ့လည္း ေျပာင္လုိ႔၊ ကၽြန္မက မီးေသြးလံုးတာေတြ႔လို႔
ေရာင္းစားတာလား ဆိုေတာ႔ အိမ္သံုးတာတဲ့... မီးေသြးေကာင္းမစိုက္ႏုိင္ေတာ့
ေခၽြတာေရးမီးေသြးေပါ့ ဆရာမရယ္တဲ့။
မေဂါက္ထူကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ကြင္းထဲက စားေျခာက္ရုပ္လုိပဲ။ အၿမဲတမ္းေျခာက္ေသြ႔ေနတာပါ။
မေဂါက္ထူကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ကြင္းထဲက စားေျခာက္ရုပ္လုိပဲ။ အၿမဲတမ္းေျခာက္ေသြ႔ေနတာပါ။
ဆံပင္ေတြကလည္း
ေျခာက္သေယာင္းေနရုံမက မၿဖီးမသင္တာမ်ားေတာ့ ဂ်ပ္ေတာင္တည္ေနပါၿပီ။ နားရြက္ေတာ့
ဆီတစိုစိုနဲ႔။ နားရြက္က ဘာျဖစ္လုိ႔ဆီေတြယိုက်ေနတာလဲဆုိေတာ့ စားအုန္းဆီထည့္
ထားတာတဲ့။ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ နားတစ္ျခမ္းကိုက္ရင္ ဆီသာထည့္
ေပ်ာက္တယ္ဆုိလုိ႔ ထည့္တာတဲ့။ အခုေတာ့ မထည့္ရင္ကုိက္လာလို႔ ဆီအၿမဲထည့္ထားရတယ္လုိ႔လည္း
ေျပာေနေသးတာပါ။
"မေဂါက္ထူရယ္... အၿမဲတမ္းမထည့္ပါနဲ႔ ေခါင္းကိုက္နားကုိက္ရင္ ေဆးစားေပ်ာက္ပါတယ္"
"က်ဳပ္က နားဖာေခ်းေျခာက္ရင္ျဖစ္သယ္ နဖာေခ်းစိုေအာင္ဆီထည့္ရသာ ဆရာမရဲ႔"
"မေဂါက္ထူရယ္... အၿမဲတမ္းမထည့္ပါနဲ႔ ေခါင္းကိုက္နားကုိက္ရင္ ေဆးစားေပ်ာက္ပါတယ္"
"က်ဳပ္က နားဖာေခ်းေျခာက္ရင္ျဖစ္သယ္ နဖာေခ်းစိုေအာင္ဆီထည့္ရသာ ဆရာမရဲ႔"
ကၽြန္မလည္း
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ မေဂါက္ထူကေလး ခုႏွစ္ေယာက္ေမြးထားတာမွာ
ေမြးသမွ် အဖတ္တင္တဲ့ အျပင္ခုႏွစ္ေယာက္လုံး သမီးခ်ည္းဆုိလုိ႔ အံ့ၾသရတယ္။ ကၽြန္မက
ေယာက်္ားေလးပါရင္ေကာင္းမွာပါေနာ္၊ ရွင္ျပဳခြင့္ရတာေပါ့ဆိုေတာ့ မပါလို႔လည္း
ဘယ့္ႏွယ့္မွမေနေပါင္တဲ့။ မိန္းကေလးေတြက သီလရွင္ဝတ္ေပးလည္းျဖစ္တာပဲတဲ့။ ကေလးေမြးတဲ့အေၾကာင္းေရာက္
ျပန္ေတာ့လည္း သနားစရာလည္းေကာင္း၊ ရယ္စရာလည္းေကာင္းကိုး။ ကၽြန္မက သမီးခ်ည္း
ခုႏွစ္ေယာက္ေမြးတာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ထူးတာပါပဲ မေဂါက္ထူရယ္ဆုိေတာ့ တင္းတိပ္မ်က္ႏွာႀကီး
ဖီးေနေအာင္ၿပံဳးတယ္။
"က်ဳပ္ျဖင့္
ဘယ္လိုေမြးခဲ့မွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ သမီးအႀကီးဆုံးကိုေတာင္ ရြာဘုရားပြဲ
ပြဲသြားၾကည့္ရင္း ႏွစ္ရြာၾကားက ဇရပ္မွာေမြးတာ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကေလးပိုက္ၿပီး
ကိုယ့္ရြာကိုယ္ျပန္လာတာပဲ ေနာက္ ေကာင္မက်ေတာ့ ခရုိးစပ္ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆြတ္တုန္းေမြးတာ
နံပါတ္သုံးက ဘယ္မွာေမြးတာပါလိမ့္ မွတ္မိၿပီ၊ ရြာကကန္ေဘး ကန္စြန္းငုတ္ခူးရင္းေမြးတာ
နံပါတ္ေလးမက... "သည္လို ေျပာေနတုန္းမွာ ကၽြန္မက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးထားရေသးတာပါ။
ဟုတ္လွခ်ည္လားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာကလည္း ခံထားရေသးတယ္။ မေဂါက္ထူေခါင္းက သန္းေပါလို႔
လားဆုိေတာ့ 'ဘယ္ကလာ ေခါင္းသန္းေပါရမွာတုံး ဆရာမရဲ႔ ...ပိုက္ဆံေတြ
သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီေပါပါေစဆိုတဲ့နိမိန္နဲ႔ က်ဳပ္အေမေပးခဲ့တာေလ' တဲ့။
ဒါနဲ႔
ဘယ္လိုေၾကာင့္ မေဂါက္ထူျဖစ္ရတာတုံးဆုိေတာ့ 'ေမြးတုံးက သန္းေပါေခၚၾကတာပါေတာ္
သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ လူတုိင္းက လာလို႔ ဘယ္ေလာက္ေခါက္ေခါက္ ညည္းကေတာ့ အထူ၊ အအ
ေပ်ာက္မယ့္ဟာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆူရာက ေဂါက္ထူျဖစ္လာတာ' တဲ့။ ေခါက္ထူကို ေဂါက္ထူေခၚၾကရာက
သည္အရြယ္အထိ မေဂါက္ထူျဖစ္ရေရာတဲ့။ မေဂါက္ထူနဲ႔ကၽြန္မ တုိက္ခန္းမွာေနခဲ့ရသခုိက္
ေတြ႔ခဲ့ႀကံဳခဲ့ တာကေလးေတြေပါ့ေလ။
ကၽြန္မက
ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ မေဂါက္ထူတုိ႔က ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ တုိက္ခန္းေအာက္ဆုံး ေျမညီထပ္မွာေနၾကတာပါ။
ၾကည့္လုိက္ရင္ တုိက္ခန္းထဲ ေနတယ္မရွိဘူး။ အျပင္ဘက္ေျမကြက္လပ္မွာခ်ည္း ထြက္ေနတာမ်ားတယ္။
ေျပာဖူးတာေတာ့ တုိက္ခန္းထဲေနရတာ မြန္းလို႔တဲ့။ မေဂါက္ထူ တုိ္႔က သည္တိုက္ခန္းမွာ
အခန္းေတြခ်ပါၿပီဆုိကတည္းက ေနၾကသူေတြပါ။ ဟုိနားတစ္စု၊ သည္နားတစ္စု က်ဴးေက်ာ္တဲနဲ႔ေနၾကသူေတြကုိ
ဖယ္ရွားၿပီး တဲေပၚမွ တုိက္ေပၚသို္႔အစီအစဥ္နဲ႔ ထုိးတင္လိုက္လုိ႔
ေရာက္လာၾကသူေတြဆိုေတာ့ နဂုိကေနခဲ့ၾကသလုိ ေျမႀကီးေပၚတဲထိုးေနရတဲ့ ဘဝေလာက္မမက္ၾကဘူး။
ဘဝအသီးသီး
လူအေထြေထြလာစုၾကရာက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တုိက္ေပၚတက္ၾကရေတာ့ တစ္စုတစ္စည္းတည္းေတာ့
ေနခြင့္ရၾကပါရဲ႔၊ သူတုိ႔ လူနည္းစုကႏွစ္စဥ္ အရစ္က်ေငြကေလး ဖဲ့သြင္းၾကရာက တုိက္ခန္းပိုင္ၾကေပမယ့္
အမ်ားစုက တုိက္ခန္းေနခြင့္ စလစ္ရပါၿပီဆုိကတည္းက ရသေလာက္နဲ႔ လက္လႊဲေရာင္းစားလိုက္ၾကလုိ႔
ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ၾကရတာမ်ားတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိသူက ဝယ္ထားလုိုက္၊ အဆင့္ဆင့္ျပန္ေရာင္းလုိက္နဲ႔ ေစ်းေကာင္းလည္းရေရာ နဂိုမူ လသမားေတြခမ်ာ မျဖစ္စေလာက္ ေငြနဲ႔ တုိက္ခန္းက ဆင္းေပးလုိက္ရတာမ်ားလွေပါ့။ မေဂါက္ထူတို႔ မိသားစုကေတာ့ ေတာင့္ခံႏုိင္သူေတြထဲမွာပါလုိ႔ထင္ပါရဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ တုိက္ခန္းဝယ္ခ်ိန္အထိ ရွိေနၾကတဲ့ေရွးဦး လူနည္းနည္းထဲက တစ္အိမ္ေထာင္ပါ။
သည္လုိနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိသူက ဝယ္ထားလုိုက္၊ အဆင့္ဆင့္ျပန္ေရာင္းလုိက္နဲ႔ ေစ်းေကာင္းလည္းရေရာ နဂိုမူ လသမားေတြခမ်ာ မျဖစ္စေလာက္ ေငြနဲ႔ တုိက္ခန္းက ဆင္းေပးလုိက္ရတာမ်ားလွေပါ့။ မေဂါက္ထူတို႔ မိသားစုကေတာ့ ေတာင့္ခံႏုိင္သူေတြထဲမွာပါလုိ႔ထင္ပါရဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ တုိက္ခန္းဝယ္ခ်ိန္အထိ ရွိေနၾကတဲ့ေရွးဦး လူနည္းနည္းထဲက တစ္အိမ္ေထာင္ပါ။
ကၽြန္မတို႔က
ရန္ကုန္အေခၚ တတိယထပ္၊ မႏၱေလးအေခၚေလးထပ္မွာ ဝယ္ေနၾကတာဆုိေတာ့ မေဂါက္ထူတုိ႔နဲ႔က
ၾကားႏွစ္ထပ္ ျခားတယ္။
ကၽြန္မက ေျမညီထပ္ကို အေၾကာင္းကိစၥမရွိဘဲဆင္းခဲတာေရာ၊ မေဂါက္ထူတုိ႔နဲ႔က ကူးကူးလူးလူးရွိေလာက္ေအာင္ ႏွစ္္ခန္းတစ္ခန္း မေနခဲ့ရ တာေရာဆိုေတာ့ မေဂါက္ထူတို႔တေတြနဲ႔က ေတြ႔တုန္းေတြ႔သခိုက္ ခင္ရသူေတြပါ။ မေဂါက္ထူ စိတ္ေဖာက္တဲ့ရက္ေတြဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရွာင္ေနရတာပါ။ မေဂါက္ထူေဖာက္ၿပီဆုိရင္ သိသာတယ္။ မ်က္လုံးစိုက္ႀကီးနဲ႔။ ပါးစပ္ကလည္း မႏၱာန္ရြန္သလို တြတ္ပြ တြတ္ပြ ေျပာေန ေတာ့တာ။ အဲသလိုရက္ဆုိရင္ အေဆာင္လူႀကီး ကိုသာေဗ်ာကေတာင္ ေရွာင္တယ္။
ကၽြန္မက ေျမညီထပ္ကို အေၾကာင္းကိစၥမရွိဘဲဆင္းခဲတာေရာ၊ မေဂါက္ထူတုိ႔နဲ႔က ကူးကူးလူးလူးရွိေလာက္ေအာင္ ႏွစ္္ခန္းတစ္ခန္း မေနခဲ့ရ တာေရာဆိုေတာ့ မေဂါက္ထူတို႔တေတြနဲ႔က ေတြ႔တုန္းေတြ႔သခိုက္ ခင္ရသူေတြပါ။ မေဂါက္ထူ စိတ္ေဖာက္တဲ့ရက္ေတြဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရွာင္ေနရတာပါ။ မေဂါက္ထူေဖာက္ၿပီဆုိရင္ သိသာတယ္။ မ်က္လုံးစိုက္ႀကီးနဲ႔။ ပါးစပ္ကလည္း မႏၱာန္ရြန္သလို တြတ္ပြ တြတ္ပြ ေျပာေန ေတာ့တာ။ အဲသလိုရက္ဆုိရင္ အေဆာင္လူႀကီး ကိုသာေဗ်ာကေတာင္ ေရွာင္တယ္။
"ဆရာမႏွယ္
ေဂါက္ထူက ဦးေႏွာက္မေကာင္းဘူး က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔က တစ္ရြာတည္းေနခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ သိသာေပါ့။
သူ႔ေယာက္်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ၿမိဳ႔တက္ ဆိုက္ကားနင္းၾကမယ္ဆုိၿပီး တက္လာေတာ့ အသက္မွ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးဆယ္ရွိေသးသာဟာကိုး မန္းေလးၿမိဳ႔စြန္မွာ ဟိုနားတဲထုိး သည္နားတဲထုိးနဲ႔
တုိင္ပုတ္တမ္းကစားသလို ေျပးေနရသာအၾကာႀကီး၊ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြဖ်က္ေတာ့ တုိက္ခန္းရၾကသဗ်
တုိက္ခန္းရၿပီဆုိမွ အေမႀကီးအိုနဲ႔ေဂါက္ထူတို႔သားအမိတစ္ေတြ ရြာကလုိက္လာၾကသာရယ္
ဒါေတာင္ ၾကာပါၿပီဗ်ာ။
ကၽြန္မကုိ တုိက္ခန္းအေဆာင္လူႀကီး ကိုသာေဗ်ာေျပာျပတာပါ။
ကၽြန္မကုိ တုိက္ခန္းအေဆာင္လူႀကီး ကိုသာေဗ်ာေျပာျပတာပါ။
(ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္)
0 comments:
Post a Comment