“ငါတို႔ေက်ာင္းသားေပါင္းစည္းလို႔ညီရမယ္” (မန္႔ထာေမာ)

“ငါတို႔ေက်ာင္းသားေပါင္းစည္းလို႔ညီရမယ္”

(မန္႔ထာေမာ)

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း(၆ဝ)ခန္႔က ျမည္ဟိန္းခဲ့သည့္ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သီခ်င္းစာသားမွတေၾကာင္းျဖစ္၏။ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေပါင္းစည္းလို႔ ညီရမည္ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ အင္မတန္အားမာန္ထက္သန္ေသာစာသားျဖစ္သည္။

အဆိုပါသီခ်င္းအား (၆)ၾကိမ္ေျမာက္ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ (၁၉၆ဝ)ခုႏွစ္တြင္က်င္းပေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ညီလာခံကိုယ္စာလွယ္မ်ားက တခဲနက္အတည္ျပဳ ျပဌာန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။

ယခုႏွစ္ဆိုပါလွ်င္ ညီလာခံၿပီးခဲ့သည္မွာ (၅၈)ႏွစ္ပင္တိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။ (၅၈)ႏွစ္ၾကာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအေထြေထြ သည္ မႀကံဳဖူးေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသာေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ လူေဟာင္းေနရာလူသစ္မ်ား အစားထုိးေျပာင္းလဲခဲ့ ၿပီး ျပည္သူလူထု၏ဘဝကား ေမ်ာက္ေလာင္းဘဝက မတက္ႏိုင္ခဲ့။

ေက်ာင္းသားတို႔၏ ပညာေရးစံနစ္မ်ားသည္လည္း အေဟာင္းတြင္း ဝဲလွည့္ေနသကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးမ်ားလည္း အေျခခံအားျဖင့္ ဆံုးရႈံးၿမဲဆံုးရံႈးေနေသး၏။ အစိုးရအဆက္ဆက္သည္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ ပညာေရးစံနစ္အား အေဟာင္းႏြံတြင္းမွာသာ ျပဳျပင္ဖာေထး မြမ္းမံခဲ့ၾက၏။ အသစ္သို႔ လံုးဝ မကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။

ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ဗမာျပည္တြင္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုးအဖြဲ႔အစည္းတာဝန္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ တသမတ္တည္းထမ္းေဆာင္ ေနသည့္တခုတည္းေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္၏။ ဗ.က.သထက္ေစာေသာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဗ.က.သမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေနာက္မွ ေပါက္ဖြားသည့္ အခ်ိဳ႕ေသာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္လည္းေကာင္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာမွ ကြယ္ပသြားခဲ့ၾကေပျပီ။ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္အတြက္ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ႔ ကြယ္ပသြားခဲ့ေသာ္လည္း ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကမကြယ္ပခဲ့သနည္း။ အေလးထားေလ့လာသင့္သည္ဟုထင္ျမင္ပါသည္။

ခြပ္ေဒါင္းသည္ တေျဖာင့္တည္း ပ်ံသန္းေနရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အနိမ့္အျမင့္၊ အေကြ႔အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အေမွာင္အလင္း၊ ရပ္ဝန္းမ်ားစြာ တို႔အား ဇြဲမာန္ၾကီးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ျဖတ္သန္းႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိခဲ့ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။  ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒကို သပိတ္ေမွာက္တိုက္ခိုက္ရင္း အမ်ိဳးသားစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားပညာေရးစိတ္ဓါတ္တို႔ ေပါင္းစည္းေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားထုအတြင္း ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈတိုးပြားလာခဲ့၏။

ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား မတုိင္ခင္ကတည္းက ေရွးမိဘျပည္သူမ်ားက အဂၤလိပ္ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွ ဗမာျပည္သူမ်ားရုန္းထြက္ႏိုင္ေရး အတြက္ အသင္းအပင္းမ်ားဖြဲ႔စည္းၿပီး ရုန္းကန္ခဲ့ၾကသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကေပၿပီ။ လူထုလႈပ္ရွားမႈတရပ္၊ လူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈ တရပ္၊ လူ႔အလႊာလႈပ္ရွားမႈတရပ္ရပ္တြင္ ဦးေဆာင္အဖြဲ႔အစည္း၊ အစည္းအရံုး၊ သမဂၢ၊ ပါတီ၊ အစိုးရတရပ္ရပ္သည္ ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေရး ေလာကဓမၼတာအတုိင္း ရွိၾကရေပသည္။

ဦးေဆာင္အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ကို ဖြဲ႔စည္းျပီဆိုပါလွ်င္ ၁။ အေတြးအျမင္သေဘာတရား၊ အဘိဓမၼာတရပ္ရပ္ ရွိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ၂။ ထိုအေတြး အျမင္၏ လမ္းညႊန္မႈအရ၊ အလုပ္လမ္းညႊန္၊ လမ္းစဥ္၊လုပ္ငန္းစဥ္၊ ေသနဂၤျဗဴဟာႏွင့္ နည္းပရိယာယ္အခင္းအက်င္းမ်ား ရွိရေပသည္။ ၃။ ထိုအသင္းအပင္း၊ ပါတီ၊ အစည္းအရံုးဝင္မ်ား လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံုဆိုသည္လည္းရိွရေပသည္။ အဆိုပါ သံုးခ်က္အား မည္သည့္အဖြဲ႔အစည္းမဆို ဘာသာ၊ သာသနာဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားပင္လိုက္ နာက်င့္သံုးရေပသည္။

အဆိုပါသံုးခ်က္မဲ့ေနေသာအဖြဲ႔အစည္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ စံနစ္တက်မရွိႏိုင္၊ ဗရမ္းဗတာမင္းမဲ့စရိုက္က်င့္သံုးေသာ အဖြဲ႔အစည္း ပ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေပမည္။ ယခုရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ညီလာခံအား အဆိုပါအခ်က္သံုးခ်က္အေပၚအေျခခံ၍ က်င္းပရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အေတြးအျမင္ဆိုသည္မွာ အဘယ္ကရရွိပါသနည္း။ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မဖြဲ႔စည္းမီကပင္ တည္ရွိေနျပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ေက်ာင္းသားထုလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ စီးဆင္းလာျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းအသိ၊ ေက်ာင္းအျမင္ ျဖစ္သည္။

ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔အခ်ဳပ္ မေပၚထြန္းမီကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးဆံုးရံႈးကာ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔ေအာက္ ကိုလိုနီကၽြန္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုလူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမ်ားက ေက်ာင္းသားတို႔၏ ပညာသင္ၾကားေရးစံနစ္ကို ကိုလိုနီပညာေရးစံနစ္ အျဖစ္ ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ ကိုလိုနီအစိုးရက ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ ယူနီဗာစီတီအက္ဥပေဒ ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ေပၚခဲ့ရသည္မဟုတ္ေလာ။

အဆိုပါ လူမႈဝန္းက်င္ႏွင့္ ပညာေရးတိုက္ပြဲမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေက်ာင္းသား ဦးေဆာင္အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ လိုအပ္သည္ဟု ညႊန္ျပခဲ့ေပသည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ဦးစြာအားျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢကို ၁၉၃၁ ခုနွစ္တြင္စတင္ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ခဲ့၏။ ေနာက္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္၌ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္မွာလည္း ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ေက်ာင္းသား သပိတ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႔အစည္း၊ တပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းဆိုသည္မွာ လွံေခ်ာင္း၏ေရွ႕ဆံုးမွ လွံသြားႏွင့္တူ၏။ ၎သည္ ထက္ရွရန္၊ စူးခၽြန္ရန္၊ ထိုးေဖါက္ ႏိုင္ရန္ စြမ္းရေပသည္။ သို႔မွသာ ၎သည ္မိမိလွံသြားေရွ႔ရွိ ရန္သူသို႔မဟုတ္ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာကိုေျဖရွင္း ထိုးေဖါက္ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေလာ။

တပ္ဦးေရွ႔ေဆာင္အဖြဲ႔အစည္းသည္ အေျခခံအရည္အေသြး သံုးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုရေပသည္။ ၁။ တဦးတည္းေသာေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စည္းလံုး ညီညႊတ္ေသာဗဟိုတခု ျဖစ္ရေပမည္။ ၂။ မိမိဦးေဆာင္အဖြဲ႔အစည္း၏ လမ္းညႊန္လုပ္ငန္းစဥ္ကို ခ်မွတ္ထားရွိရမည္။ ၃။ မိမိအဖြဲ႔အစည္းဝင္ မ်ားအား စုစည္းႏိုင္ရန္ ခုိင္မာစနစ္က်ေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားရွိရေပမည္။

ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည ္ရွည္လ်ားေသာသမိုင္းအစဥ္အလာမွ ဤအေျခခံအရည္အေသြးသံုးရပ္အား ေကာင္းမြန္စြာ စုစည္းႏိုင္ခဲ့၍လည္း အျခားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကဲ့သို႔ ကြယ္ပ မသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါအရည္အေသြးသံုးရပ္ကို ကိုင္စြဲေသာ၊ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွစ၍ ဦးေဆာင္မႈတခုတည္းကို စုစည္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ဆို၍ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္စုအတြင္းအယူအဆကြဲျပားမႈ၊ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္အျငင္းပြားမႈ၊ ပုဂိၢဳလ္အျမင္ေစာင္းမႈမ်ား လုံးဝကင္းစင္ေနသည္ဟုကား မဆိုသာေပ။ လူမႈပဋိပကၡတရား၏သဘာဝကား လြန္ဆန္ႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိ၊ ျငင္းခုန္ေခ်ပမႈမ်ာ ရွိမည္မွာမုခ်ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း အစုအသင္းငယ္ဖြဲ႔ၿပီး ဂိုဏ္းခြဲျဖိဳခြဲေရးကား မည္သည့္အခါကမွ် မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပ။ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ မိမိတို႔ၾကား ကြဲျပားေသာအေတြးအယူမ်ားကို ညီညြတ္ေရး (ေက်ာင္းသားသမဂၢမၿပိဳကြဲေရး၊ ခ်စ္စိတ္အေျခခံ၍) ေဝဖန္ေရး၊ ညီညြတ္ေရးဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းၾကျခင္း၊ ေဆြးေႏြးရာတြင္ေျပလည္သည္မ်ားရွိသကဲ့သို႔ မေျပလည္သည္မ်ား ရွိလာလွ်င္လည္း ဒီမိုကေရစီလည္းရွိ၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈလည္းရွိေသာ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈမူအရ ေျဖရွင္းႏိုင္ေပသည္။

ယေန႔ကာလတြင္ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈမူစနစ္အား မက်င့္သံုးႏိုင္ေသာပုဂိၢဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ သမဂၢမ်ား ေပၚထြန္းလာေပသည္။

ယင္းသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ သဘာဝက်သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ယေန႔ေခတ္ကာလသည္ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္မႈကို ဦးစားေပးေသာ လစ္ဘရယ္ဝါဒ လႊမ္းမိုးမႈကဲလာျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ နည္းပညာသစ္မ်ားအရ မိမိကိုယ္ကို ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားရန္ ဖုန္းကိုသံုးနိုင္ေနေပျပီ။ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ကို အလြယ္တကူ ေဖာ္ျပႏိုင္ေပျပီ။ ဤသည္ကပင္ အစုအစည္းျဖင့္ စုေပါင္းဆံုးျဖတ္မႈနာခံေရးကို အားေပ်ာ့ေစသည္။

အဆိုပါအက်ိဳးဆက္၏ ရိုက္ခတ္မႈသည္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြင္းသို႔ ထိုးေဖါက္ၿပီး၊ စည္းကမ္းစနစ္က်နမႈကို အစည္းေျပေစသည္။ တဖက္မွ လစ္ဘရယ္ဝါဒ၏ ပုဂၢလိလြတ္လပ္ခြင့္ ေရွ႔တန္းတင္လာမႈကို မီးေလာင္ရာေလပင့္ေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစသည္။ ဤဝန္းက်င္သည္ ဗ.က.သမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သို႔လည္း သဘာဝက်စြာ ဂယက္ရိုက္ခတ္မႈရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ အစဥ္အလာၾကီးေသာ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ယိုင္နဲ႔မသြား ႏိုင္ေပ။ အေၾကာင္းကဗ.က.သ၏ ဝိဥာဥ္ဟုဆိုႏို္င္ေသာ အေျခခံမူသံုးခ်က္ကိုယခု (၈)ၾကိမ္ေျမာက္ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ညီလာခံ၌ ထပ္မံ အခိုင္အမာစိုက္ထူရင္း ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ညီလာခံကို ခိုင္မာက်စ္လစ္စြာဖြဲ႔စည္းမည္ဟု ၾကားသိေနရ၍ ျဖစ္ေပသည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ့သို႔ အသင္းအဖြဲ႔ဟူသမွ်သည္ လွံသြားဟုဆိုေသာ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ လွံသြားျဖစ္၏။ ဗ.က.သမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ညီလာခံဆိုသည္မွာ လွံသြားအား ခၽြန္ျမေအာင္ေသြးေပးေသာပြဲဟု ဆိုရေပမည္။ မည္သည့္အရာမ်ားက ခၽြန္ျမေစမည္နည္း။

ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ပညာေရးသေဘာတရား၊ အေျခခံမူသံုးရပ္ႏွင့္ အက်ယ္ျပန္႔ တကာ့အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအတြင္း စည္းရံုးေရးတို႔မွာ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ခၽြန္ျမထက္ရွေသာလံွသြားအား ေသြးေပး ေသာအားမာန္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ၎တို႔အားဗ.က.သညီလာခံမ်ားက ေခ်းေညွာ္မတင္ရန္၊ ေသြးၾကရန္ သမဂၢကိုယ္စားလည္မ်ား စုေဝး ေဆာင္ရြက္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ေလာ။

ဒီမိုကေရစီပညာေရး သေဘာတရားသည္ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ လမ္းညႊန္သေဘာတရားဟုဆိုႏိုင္သည္။ ၎တို႔မွာ ဒီမိုကေရစီပညာေရးသည္ အမ်ိဳးသားဆန္ရမည္၊ အမ်ားစုအတြက္ ျဖစ္ရမည္၊ သိပၸံနည္းက်ရမည္ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ အဆိုပါသေဘာတရား ျဖင့္ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအေျခအေနမ်ားႏွင့္ဆီေလ်ာ္ေသာ ပညာေရးစံနစ္တရပ္တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

၁၉၂ဝ ခုႏွစ္မွစ၍ လႈပ္ရွားခဲ့ေသာေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲမ်ားသည္ ဤလမ္းညႊန္သေဘာတရားအား လက္ေတြ႔ႏွင့္ေပါင္းစပ္ က်င့္သံုးေဆာ္ၾသခဲ့သည့္ခ်ည္းျဖစ္၏။

ယေန႔ (၈)ၾကိမ္ေျမာက္ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ညီလာခံမွာလည္း ဤလမ္းညႊန္မႈမ်ားအား ဆြဲကိုင္ခ်မွတ္ ဆံုးျဖတ္လႈပ္ကိုင္သြားရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဤေနရာ၌ သတိျပဳရန္မွာ လွံသြားသည္ မည္မွ်စူးရွထက္ျမက္သည္ဆိုေသာ္လည္း လွံတံ၏အေရးပါမႈကိုပစ္ပယ္၍ကား မျဖစ္ေပ။ အယူအဆ၊ သေဘာတရားတရပ္သည္ အလုပ္လုပ္ေသာလူထုအား မၿခံဳလႊမ္းမိက အားမာန္အျဖစ္ အဟုန္ျပင္းစြာ ထၾကြလႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းအားရွိမည္ မဟုတ္ေခ်။

၁၉၂ဝ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသည္၎၊ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္သည္၎၊ ၁၉၃၈ ေထာင္သံုးရာျပည့္ ေရနံေျမ အလုပ္သမားသပိတ္သည္၎၊ ၁၉၄၆ အေထြေထြႏိုင္ငံေရးသပိတ္သည္၎၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံသည္၄င္း၊ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေရႊဝါေရာင္ သံဃအေရးေတာ္ပုံသည္၎၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္ လယ္သမားတိုက္ပြဲသည္၎ လွံသြားတည္ဟူေသာေတာင္းဆိုခ်က္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ (ဗ.က.သအဖို႔အေျခခံမူ(၃)ခ်က္ႏွင့္ လွံတံႏွင့္တူေသာ ျပည္သူလူထု၊ ေက်ာင္းသားအားမာန္တို႔ ေပါင္းစပ္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကရ ေပသည္။

သို႔ျဖစ္ပါ၍ ဗ.က.သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ (၈)ၾကိမ္ေျမာက္ညီလာခံသည္ ဗ.က.သမူအေျခခံ(၃)ရပ္အား ခၽြန္ျမေသာလွံသြားအျဖစ္ တည္ေဆာက္ကာ၊ လွံတံျဖစ္ေသာလူထု၊ ေက်ာင္းသားထုႏွင့္ေပါင္းစပ္ႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ပါ၏။

(မန္႔ထာေမာ)
17.2.2019