လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၅)

လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၅)

(၅) ေသၿပီလို႔ သတင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္

၇၉ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေဝးအၿပီးတာဝန္ေတြျပန္ခြဲၾကေတာ့ အရန္ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိန္ဟာ KIO ကခ်င္လြတ္လပ္ ေရးအဖြဲ႔မွာ ပါတီကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္တာဝန္က်တယ္။ KIO ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ကခ်င္ျပည္နယ္အေရွ႔ပိုင္း ပါေဂ်ာင္ကိုမသြားခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာျပန္ဌာနမွာ ေျပာင္းေနတယ္။ သူ႔ကို မံုးကိုးမွာတံုးက မၾကာခဏေတြ႔ဘူးေပမယ့္ စကားသိပ္မေျပာဘူးပါဘူး။ မံုးကိုးတံုးက ဗဟိုေကာ္မတီေတြျဖစ္တဲ့ ဦးရဲထြန္းေခၚ ဦးရန္ေဝးနဲ႔ ဦးဖရန္ဂန္ဒီးတို႔နဲ႔အတူ နယ္စပ္ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေနာင္ခမ္းရြာဌာနခ်ဳပ္မွာ သူေနထိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလတံုးကေတာ့ မံုးကိုးတဝိုက္မွာ ေျမယာလုပ္ငန္းေတြေဇာင္းေပးလုပ္ကိုင္ေနတာ အမွတ္ရေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကိုေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ထဲပါ။ သားေတြက အရြယ္ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ သက္ဆုိင္ရာဌာနေတြမွာ ေနၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာေနရာက ျပန္ေပါင္းၾကသူေတြျဖစ္လို႔ အတိုးခ်ၿပီး ခ်စ္ခင္ယုယေနသလားလို႔ ေတာင္ထင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းက ကုန္းကေလးတစ္ခုေပၚမွာရွိေလေတာ့ ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ မီတာ ၅ဝ ေလာက္ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာခ်ိဳးရတယ္။ လယ္ကြက္ေတြ ေရသြင္းခ်ိန္နဲ႔ႀကံဳရင္ ေခ်ာင္းအထိဆင္းစရာမလိုဘဲ ေရသြယ္ေျမာင္းထဲမွာ ခ်ိဳးႏိုင္တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေရခ်ိဳးသြားတာကို ျမင္ရတာဟာ အေတာ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္။

ေလွ်ာ္စရာအဝတ္မွန္သမွ် ထမိန္ပါမက်န္ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္က သယ္သြားတယ္။ ေလွ်ာ္ၿပီးျပန္လာေတာ့လဲ သူဘဲ ျပန္သယ္လာတယ္။ ကုန္းအတက္မတ္မတ္မွာအဝတ္ေရစိုေတြကို ပုခံုးမွာတင္ၿပီးသယ္လာရံုမက ဇနီးျဖစ္သူကိုလဲ လက္တြဲၿပီးေခၚလာတတ္တယ္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔အခန္းတံခါးေပၚမွာ ေဆးတံတစ္လက္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ထိုးထားတာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီနားကျဖတ္လာရင္းမေနႏိုင္လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီေဆးတံကို လိုခ်င္တဲ့သူယူႏိုင္ေၾကာင္း သူကခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကံေကာင္းသူေမာင္ရွင္ျဖစ္သြားတယ္။

ေဆးရြက္ႀကီးမႈန္႔ေတြကို စကၠဴနဲ႔ ပြတ္ခၽြန္းလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆးတံတစ္ေခ်ာင္းဟာတန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုဘဲ မဟုတ္ပါလား။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဆးတံအိုးက ဆတ္ခ်ိဳနဲ႔လုပ္ထားတာ။ မီးေလာင္လို႔ နဲနဲပဲ့ေနေပမဲ့အိုးက အေကာင္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖဳတ္ယူလိုက္ေတာ့ သူကၿပံဳးရင္း ခင္ဗ်ားကိုေခၚေပးမလို႔ဘဲ၊ ေဆးတံတို႔ေဆးလိပ္တို႔ဆိုတာ လူကို ဥပါဒ္ေပးတဲ့ဟာဆိုေတာ့ တျခားသူကို ေရာဂါေပးသလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။

ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ KIO ဌာနခ်ဳပ္ကိုေျပာင္းသြားေတာ့ သူ႔ဇနီး ေဒၚဆန္းလြင္ဟာ သားႀကီးရွိရာ ၇၇၄ လက္နက္ျပင္ရံုအနီးကို ေျပာင္းေနတယ္။ ဗဟိုရံုးေအာက္ဖက္နားမွာဆိုေတာ့ သူ႔ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမၾကာခဏသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လက္ထပ္ေပးတံုးက ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ကဘဲႀကီးမွဴးၿပီး အသိသက္ေသအျဖစ္လက္္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာပါ။ ဟိုကိုေရာက္ၿပီးမွ ဗဟိုရံုးကို ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသးတယ္။ အဲဒီအေခါက္မွာ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး။ ၇၉ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးတုန္းက သူ႔အတြက္ေဝထားတဲ့ စာေစာင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ခင္ဗ်ားဆီသိမ္းထားပါဗ်ာလို႔ေျပာၿပီး အပ္ခဲ့တယ္။ ပန္ဆန္းကေနျပန္သြားၿပီး ပါေဂ်ာင္KIOဌာနခ်ဳပ္ေရာက္လို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ အစာအိမ္ေရာဂါရုတ္တရက္ျဖစ္ၿပီး သူကြယ္လြန္သြားၿပီဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကားၾကရတယ္။

သူ႔အရိုးျပာကို ပန္ဆန္းကိုျပန္ယူခဲ့တာမွတ္မိေသးတယ္။ အရိုးျပာအိုးကို တူတံဇင္အလံနဲ႔ထုပ္ၿပီး ဥကၠဌအပါအဝင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြတလွည့္စီ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသယ္လာၾကေတာ့ စခန္းကရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလမ္းတဖက္တခ်က္ကေန တိတ္ဆိတ္စြာ အေလးျပဳေစာင့္ႀကိဳခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ဇနီးကို ဦးတိုက္ေအာင္ရဲ႔ဇနီးျဖစ္သူ မခင္ကတြဲထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “လာၿပီလားကြယ္”လို႔ ေဒၚဆန္းလြင္ရဲ႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုခ်လိုက္သံ လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။ ဗဟိုရံုးမွာ သူ႔အရိုးျပာကို အစည္းအေဝးခန္းမွာ ၂၄ နာရီ ကင္းေစာင့္အေလးျပဳအဖြဲ႔နဲ႔ထားၿပီး ပန္ဆန္းစစ္ေဒသမွာ စ်ာပန အခန္းအနား ပြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးက်ဆင္းခ်ိန္မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထူေပဒဏ္ေပခံရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာပါခဲ့တဲ့ ပါတီပထမမ်ိဳးဆက္တစ္ဦးကို ႏွေျမာစြာႏႈတ္ဆက္ဘူးတာ အဲဒီအႀကိမ္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ေနာင္မွာ သူတို႔မ်ိဳးဆက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးသြားေတာ့မွာလားလို႔ေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းလဲျဖစ္ရပါတယ္။

ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ဟာ သခင္ဗဟိန္းနဲ႔ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္ၿပီး သူေဌးသားကေန ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လာသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သခင္တင္ျမေရးတဲ့ ဘံုဘဝမွာျဖင့္စာအုပ္ထဲမွာ ျဖဴးၿမိဳ႔ကိုသူေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္စိန္က ကားကေလးနဲ႔လာႀကိဳတယ္လို႔ေရးထားတာ ဖတ္ၾကဘူးမွာပါ။ ၁၉၇၉ ခုဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးအတြင္းမွာ ဦးႏုလက္ထက္က ေျမယာျပဳျပင္ေရးေတြလုပ္ခဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေျမရွင္စနစ္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အေျခအတင္အျငင္းပြားတာတစ္ခုေပၚပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္က ၁၉၆၃ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလအတြင္း သူ ၿမိဳ႔ေပၚကိုတက္တံုးက သူ႔အေဖအိမ္ကိုလဲ ေရာက္ခဲ့တာကိုသူျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ႔အေဖက ျဖဴးတဝိုက္မွာ ေျမအမ်ားႀကီးပိုင္တဲ့ ေျမရွင္ႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ သူ႔အေဖကို သီးစားခ တိတ္တိတ္လာေပးေနသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္လို႔ သူကဝင္ေျပာလုိက္မွ အျငင္းအခုန္လည္း ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္လို႔ ရဲေဘာ္စိုးသိမ္းက ေျပာဘူးတယ္။

လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ျပန္ေျပာခဲတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္အေၾကာင္းအမ်ားအျပားဟာ တျခားသူေတြျပန္ေျပာခဲ့ တာေတြကတဆင့္ဘဲ သိခြင့္ရတာပါ။ သူဟာ ဇနီးနဲ႔ သားေတြကိုခြဲၿပီး ေတာထဲမွာေနခဲ့ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၇ ခုေရာက္မွ သူ႔ဇနီးေဒၚဆန္းလြင္ နဲ႔သား ၄ ေယာက္တို႔ မံုးကိုးမွာ ျပန္ေပါင္းထုပ္ခြင့္ရတယ္။ ျပန္ေပါင္းထုပ္မယ့္ထုပ္ေတာ့လဲ သူ႔ေယာကၡမ လူမမာတစ္ဦးေတာင္္ပါလာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးကဆိုရင္ ကိုေမာင္ေမာင္စိန္ေသသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းမၾကာခဏၾကားရသူလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ပဲခူးရိုးမက လက္နက္ခ်လာၿပီး သခင္သန္းထြန္းေနာက္ဆံုးေန႔မ်ားစာအုပ္ကို ပူးတဲြေရးသားခဲ့တဲ့ ဦးျမကဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားေတာ့ဆံုးသြားၿပီဆိုၿပီး ေဒၚဆန္းလြင္ဆီ တကူးတကလာေျပာခဲ့တာပါ။ ၁၉၇၅ ခုေမလျပည္သူ႔အသံကလႊင့္မွ အရန္ဗဟို ေကာ္မတီစာရင္းထဲမွာ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ဆိုတဲ့နာမည္ကို ၾကားရၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္စိန္မေသေၾကာင္း အတိအက်သိခဲ့ရတဲ့ မိသားစုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ိဳးဟာ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္မိသားစုလိုဘဲ တျခားေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ားႀကံဳရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးပါ။

၁၉၃၉ ခု ပါတီတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတက္ကာလကို ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့အခ်ိန္ကသိပ္မမ်ားဘူး။အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ သမားဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲခံခ်ိန္၊ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ တဟုန္းဟုန္းတက္ေနခ်ိန္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲစတင္ခ်ိန္တို႔ေလာက္ဘဲ ရွိတာပါ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေလာက္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးအက် ပိုင္းႀကီးထဲျဖတ္ရသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားလဲ ဒီကာလမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့ရတယ္။ သားတကြဲမယားတကြဲျဖစ္ရတယ္။

ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဆယ္ဂဏန္းေတာင္မျပည့္တဲ့ ရဲေဘာ္တစ္စုနဲ႔ ရန္သူအဝိုင္းခံရတာကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ရတာေတြကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳၾကရတယ္။ ရြာထဲမွာ စားစရာဝင္ရွာရင္ေတာင္ “လူႀကီးကိုယ္တိုင္ဘဲလာပါ၊ ေနာက္ လိုက္ေတြကိုေတာ့မလႊတ္ပါနဲ႔။ သူတို႔လက္နက္ခ်သြား ရင္ ေဖာ္မွာစိုးလို႔ပါ”ဆိုၿပီး အေျပာခံရေလာက္ေအာင္ လူအမ်ားအျပားပါတီကို စြန္႔ခြာခ်ိန္မ်ိဳးနဲ႔လဲ ရင္ဆိုင္ရဘူးၾကတယ္။

ဦးေမာင္ေမာင္စိန္နဲ႔ ဦးရဲထြန္းတို႔ဟာ အလယ္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းေကာ္မတီဝင္ေတြျဖစ္ၿပီး ၁၉၇ဝ တဝိုက္မွာ သခင္တင္ထြန္းတာဝန္ယူတဲ့ ဗဟိုခြဲ အေျခစိုက္ရာ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းကို ေမၿမိဳ႔ဒုဌာဝတီ ေက်ာက္ဂူလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႔ေပၚလမ္းကိုအသံုးျပဳၿပီး ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ေရာက္ သြားခ်ိန္ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရက ရွမ္းျပည္နဲ႔ ပဲခူးရိုးမအၾကား ဟိုခ်ီမင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚမလာေရးအတြက္ ထိုးစစ္ေတြအႀကီးအက်ယ္ ဆင္ေနတဲ့ကာလျဖစ္ၿပီး ျဖတ္ ၄ ျဖတ္နဲ႔ ပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္တာေတြ အဆက္မျပတ္လုပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွမ္းျပည္အလယ္ပို္င္းနဲ႔ ေတာင္ပိုင္းမွာအေျခစိုက္ၾကတဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြသာမက ဗဟိုေကာ္မတီ သခင္တင္ထြန္းတို႔ပါက်ဆံုးၾကရတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဒသဟာ အစိုးရရဲ႔ထိုးစစ္ေတြအဆက္မျပတ္ရံုမက အစိုးရတပ္နဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ဗိုလ္စံသိန္းရဲ႔ ပအို႔ဝ္အမ်ိဳးသား အဖြဲ႔ကလဲ ေခ်ာင္ရင္ေခ်ာင္သလို ပါတီကို အလစ္တိုက္တာေတြ မၾကာခဏလုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္မိုးဟိန္းရဲ႔ SURA တပ္ကလဲ ဗကပကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ဘဲ ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ဟာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး အိပ္ရာကေတာင္မထႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မိုးထဲေရထဲမွာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ သူ႔ကို ရဲေဘာ္ေတြက ထမ္းစင္နဲ႔သယ္လာၾကလုိ႔ အသက္ရွင္ခဲ့ရတာပါ။ သူ႔ကိုထမ္းရင္း သူေသသြားရင္ ေျမမွာျမွဳပ္ဖို႔ ေပါက္တူးတစ္လက္ကိုလဲ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က အသင့္ထမ္းလာခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတျဖည္းျဖည္း ျပန္ေကာင္းလာခဲ့တယ္။

ေျပာက္က်ားေဒသက ရဲေဘာ္ႀကီးေတြ အေရွ႔ေျမာက္ကို ေရာက္လာၾကပံုကလဲ ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွတယ္။ တပ္မဟာ ၂ က ရဲေဘာ္ႀကီး တစ္ဦးေျပာျပခ်က္အရ သူတို႔ဆီကို ခေမာက္ေတြ အဝတ္အစားေတြ ရႊံ႔အလူးလူးစုပ္ျပတ္ေနတဲ့လူတစ္စု ေရႊလီျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာ သတဲ့။ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းကေန လြယ္ေမာ္တို႔ SSPP တို႔ရဲ႔ေဒသေတြကိုျဖတ္ၿပီး အႏၱရာယ္မ်ိဳးစံုၾကားကလာခဲ့ၾကသူေတြပါ။ သခင္ ဗသိန္း တင္ရဲ႔အေဝးေရာက္ဗဟိုရံုးကေန ေကဒါႀကီးတစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီးႀကိဳခိုင္းလိုက္တဲ့အခါ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဘယ္သူမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ ဘူး။ ေနာက္မွ ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္တို႔ ဦးရဲထြန္းတို႔ ဦးေမာင္ေမာင္စိန္တို႔ဆိုတာသိသြားတယ္တဲ့။ သူတို႔နဲ႔ပါလာတဲ့သတင္းေတြကလဲ စိတ္ထိ ခိုက္စရာေတြခ်ည့္ဘဲ။ ဘယ္ရဲေဘာ္ဘယ္လိုက်ဆံုးသြားၿပီ။ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လိုအဝိုင္းခံရၿပီး လက္နက္ခ်ဖို႔ေျပာတာကို လက္မခံလို႔ ဘယ္လို အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။

ပဲခူးရိုးမနဲ႔ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြအေၾကာင္းကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္စရာအေကာင္းဆံုးပါဘဲ။ ရန္သူတိုက္ခိုက္မႈေတြေရာ ပါတီတြင္းတိုက္ပြဲေတြမွာပါ အမ်ားအျပားက်ဆံုးကုန္ၿပီတဲ့။ သူတို႔ကိုသြားႀကိဳၿပီးတဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံေရးမွဴးဦးစိုးသိန္းက တပ္မဟာ ၂ ေကဒါေတြကို ဒီအေၾကာင္းရွင္းျပတာေတြလုပ္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ စိတ္ထိခိုက္ၿပီးအားလံုးတိတ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ “အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကို ေက်ာ္နင္း လာတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြကို အတုယူၾက”လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ကုန္ၾကတယ္တဲ့။

၁၉၇၅ ခုမတ္လ ဥကၠဌသခင္ဇင္၊ အတြင္းေရးမွဴးသခင္ခ်စ္တို႔ က်ဆံုးၾကခ်ိန္မွာ ၁၉၄၈ ခုက စတင္ခဲ့တဲ့ဗကပအေျခခံေဒသေဟာင္း အမ်ား အျပားလဲက်ဆံုးကုန္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီအေျခခံေဒသေဟာင္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈျမင့္မားတဲ့ ဗမာျပည္သူလူထုအၾကားမွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အေျခခံစခန္းေတြလဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅ဝ တဝိုက္မွာ နယ္စိမ္းတိုးေရးစီမံကိန္းအရ ေပၚထြက္လာတဲ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ေပါင္းေလာင္းနမ့္ဖာ အေျခခံစခန္းကေန ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ေတြဆိုရင္လဲ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႔ အႀကံေပးခ်က္အရ ဗီယက္နမ္က ဟိုခ်ီမင္းလမ္းေၾကာင္းလို ကြန္ျမဴနစ္လမ္းေပါက္ႀကီး ျဖစ္မလာေအာင္ အစြမ္းကုန္တားေရးေပၚလစီ ေအာက္မွာ ထိုးစစ္အႀကီးစားအငယ္စား အဆက္မျပတ္ဆင္တာကိုခံရသလို ျဖတ္ ၄ ျဖတ္နဲ႔ ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္တာေတြကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံေနရတဲ့နယ္ေျမျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေဒသဟာ နယ္စပ္ကဗကပတပ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈျမင့္မားရာ ဗမာ ျပည္မထဲသို႔ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ေရးအတြက္ တကယ္လဲ အခ်က္အျခာနယ္ေျမျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္အခါ ဗကပရဲ႔ ၇၅၁ဝ စီမံကိန္း (၁၉၇၅ ခု ေအာက္တို ဘာလမွာခ်မွတ္ခဲ့လို႔ ၇၅၁ဝ လို႔အမည္တပ္တာပါ) တို႔ ဗကပအလယ္ပိုင္းဗ်ဴရိုတို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ေျခကုတ္ယူဖို႔ႀကိဳး စားခဲ့ရာ အခ်က္အျခာေနရာ တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၇၅၁ဝ စီမံကိန္းေအာင္သလား မေအာင္ဘူးလားဆိုတဲ့အခ်က္မွာလဲ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဗကပ ဗဟိုက တစံုတရာေအာင္ျမင္တယ္လို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္တယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးတယ္။ တကယ္အေကာင္ထည္ေဖာ္တဲ့ တပ္မဟာတို႔ တပ္ရင္းတို႔ ကေတာ့ ဗဟိုရဲ႔အမိန္႔ကိုနာခံၿပီးလုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔တပ္ေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြအၾကားဆက္သြယ္ေျပာဆိုမႈအခက္အခဲေတြရွိၿပီး သူတို႔ အတြက္ ကိုယ့္ေဒသမွာ လႈပ္ရွားရသေလာက္အဆင္မေျပဘူးလို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကတယ္လို႔လဲ ၾကားရတယ္။ ၇၅၁ဝ စီမံကိန္းမွာ တပ္မဟာ ၆၈၃ တပ္မဟာႏိုင္ငံေရးမွဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုးကန္႔ရဲေဘာ္လီက်ံဳးခ်န္ရဲ႔ ေျပာက္က်ားေဒသဆင္းတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳျပန္လည္ရွင္းလင္းပြဲတစ္ခု စစ္ေဒသ ခန္းမႀကီးမွာလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားတက္ဘူးတယ္။ သူ႔အျမင္ကေတာ့ အထက္ကအျမင္ေတြနဲ႔ နည္းနည္း ကြဲတယ္။

သူ႔အျမင္ကေတာ့ ဆင္းခါစမွာ ရန္သူက တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီးတိုက္တာခံရသလို စားနပ္ရိကၡာျပတ္တာေတြအမ်ားႀကီး ႀကံဳရတယ္။ ေခ်တစ္ေကာင္ကိုၿမိဳထားတဲ့ စပါးအံုးေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ သတ္စားခဲ့ရတယ္။ ေႁမြသားနဲ႔မေလာက္လို႔ အဲဒီ ေႁမြႀကီးၿမိဳထားတဲ့ ေခ်သားေတြကိုလဲ စားခဲ့ရတယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔တပ္မဟာ ၆၈၃ မွာ ရွမ္းစကား တတ္တဲ့ ဝရဲေဘာ္ အမ်ားစုပါေတာ့ ေဒသခံရွမ္းေတြနဲ႔တျဖည္းျဖည္းရင္းႏွီးလာတယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔တပ္ေနာက္ကို က်ားႀကီးတစ္ေကာင္က တ ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတယ္။ လူကိုေတာ့ဘာမွရန္မျပဳဘူးတဲ့။ ရွမ္းေတြရဲ႔အယူအဆအရ က်ားဟာ သူတို႔ ရွမ္းေတြအထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ သတၱဝါျဖစ္လို႔ က်ားတစ္ေကာင္ လိုက္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့တပ္ကိုလဲ ရွမ္းေတြက သေဘာက်ၾကတယ္တဲ့ေလ။ သူဆိုလိုတာက ေအာက္ဆင္းရာမွာ အခက္အခဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေပမဲ့ တပ္နဲ႔ေဒသခံအၾကား တျဖည္းျဖည္း အဆက္အသြယ္အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။

သူ႔အျမင္ကို မွားတယ္လို႔လဲဆိုလို႔မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ေျပာက္က်ားေဒသမွာဆန္ခါ တင္ၿပီး က်န္ေနတဲ့တပ္ေတြဆိုရင္ နယ္ခံလူထုနဲ႔ရင္းႏွီးေနသလို ရလလဖတို႔ ကလလတတို႔လို တပ္ေပါင္းစုေတြနဲ႔လဲ အဆင္ေျပေနၾကတယ္။ ၁၉၈၉ခု ပန္ဆန္းမွာ ဝတပ္ေတြက ဗကပဗဟိုကို အာဏာသိမ္းလိုက္အခ်ိန္အထိ အဲဒီေျပာက္က်ားေဒသမွာ ဝတပ္ေတြ ဆက္ၿပီးလႈပ္ရွားေနဆဲပါ။ ဝအဖြဲ႔နဲ႔ နဝတအၾကားအပစ္ရပ္စဲေရးလုပ္ေတာ့မွ အဲဒီရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းကတပ္ေတြကို ျပန္ေခၚသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအပစ္ရပ္မႈဟာ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္း ဗကပအတြက္ အထိနာေစသလို တပ္ေပါင္းစုေတြအထိနာေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာင္မွာ တျဖည္းျဖည္းအဆင္ေျပႏိုင္တယ္လို႔သံုးသပ္တဲ့ အဲဒီတပ္မဟာႏိုင္ငံေရးမွဴးဟာ ကိုးကန္႔ကို ခြင့္ခဏျပန္ရင္း ေနာက္ထပ္
အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္တယ္တဲ့။ အရင္ဇနီးက သားေယာက္်ားေလးမေမြးလို႔ထပ္ယူတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စစ္ေဒသနဲ႔ မေျပမလည္ျဖစ္သြားၿပီး ေအာက္ပိုင္းကိုလဲ ျပန္မဆင္းေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ ၇၅၁ဝ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ဗကပဗဟိုထဲမွာေပၚထြက္ေနတဲ့ “တရုတ္နယ္စပ္မွာ ဒီအတိုင္းဆက္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈျမင့္မားရာ ဗမာျပည္ျပည္မထဲကို နည္းလမ္းရွာႀကံၿပီး ထိုးေဖာက္ မလား”ဆိုတဲ့ မတူတဲ့အျမင္ႏွစ္ခုအၾကားမွာ အေရွ႔ေျမာက္ ဝ လူမ်ိဳးစုအမ်ားစုနဲ႔ဖြဲ႔ထားတဲ့ တပ္ေတြရဲ႔ ကိုယ့္ေဒသကိုယ့္နယ္ေျမထဲမွာဘဲ ေနခ်င္တဲ့အျမင္က မဲတစ္မဲ အေလးတင္းေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။​​​​

ေနဦးေဝ

https://www.facebook.com/The-Communist-1458107654491426/?__xts__[0]=68.ARAqGW7glj1K6hpuN_EV3gDTAbln5uQC-XRXGPWLaeMo08r5zkoZOx8VELjJ34hU288LSlMdc8mGETpb3LH3L2mA1MgzRzspAHV2GtIgw9iTpx-8ZF7x31YMBm_J60n0fAiMHzumy1uf0-4epQh4F1FjlAmM6snVKTLdsnT_sUjEbkh_bFjHg2AADtHPRPgjZv_g35ytQr9AD4wIdJUnv1xsdHuifzV2lCjBQxIZ0lboW6-MFtosbcGTPUDu4NncJHyG_qMArimPNCJN5H25wIpc_sNSXhrmqRqWa5x-CXzdL853V05Bej6ZrELFIKuNnQB2g49zYiGL4_IpFxnGCwduALAIမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္