ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (အပိုင္း၁ဝ)

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (အပိုင္း၁ဝ)

ကဲကီးဂါးဒ္က သစၥာတရားဟူသည္ စာေပအယူဝါဒမ်ားကုိ ဖတ္ရႉေလ့လာၿပီးေနာက္ရရွိလာသည့္ အရာမဟုတ္။ အဟုတ္တကယ္ရွိေနသည့္ အျဖစ္တခု(ဝါ)ဘဝတခုသာျဖစ္သည္။ အသိဉာဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အယူဝါဒက်မ္းဂန္မ်ားကုိ ဒုိးလုိေမႊၿပီး သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္ဘာသာတရား၏သစၥာတရားကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေယရႉသခင္ ေနထုိင္က်င့္ႀကံသြားသကဲ့သို႔ စစ္စစ္မွန္မွန္ စုိက္လိုက္မတ္တတ္ ယံုယုံၾကည္ၾကည္ လုိက္နာက်င့္ႀကံမႈျဖင့္သာ သစၥာတရားကုိခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္မည္။ မိမိသာ သစၥာတရားႏွင့္ထပ္တူ ျဖစ္လာမည္ဟု ဆိုခဲ့ေပသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ သစၥာတရား၏ ျဒပ္မဲ့သီအိုရီသေဘာတရားမ်ားမွတဆင့္ မခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္။ တကယ့္ လက္ေတြ႔ဘဝႏွင့္ထပ္တူက်င့္ႀကံႏိုင္မွသာ ရရွိႏိုင္မည္ဟုဆိုလုိျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ကဲကီးဂါးဒ္သည္ အစဥ္အလာ အေနာက္တုိင္းဒႆနအယူဝါဒမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္ကာလမ္းခြဲထြက္ခဲ့သည္။  သစၥာတရားႏွင့္ အစစ္အမွန္တရားဟူသည္ ေယဘုယ်သေဘာ(Universal)၊ ဓမၼဓိဌာန္(Objective)မဟုတ္။ သီးျခားသေဘာ ပုဂၢလဓိဌာန္သေဘာ (Subjective)သာျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သစၥာတရားသည္ ယုတိၱေဗဒႏွင့္ သခၤ်ာဆင္ျခင္ျခင္းတို႔၏ကိစၥမဟုတ္။ လူသား၏ ပုဂၢလလူ႔ဘဝကိစၥသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ယုတိၱေဗဒႏွင့္ သခၤ်ာဆင္ျခင္ျခင္းတို႔ကိုအေျချပဳ၍ ေယဘုယ် ဓမၼဓိဌာန္သေဘာတို႔ကိုရွာေဖြေနသည့္ သိပၸံပညာသည္ ပုဂၢလလူ႔ဘဝ၏သစၥာတရားကို မည္သို႔မွ် မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဟု ကဲကီးဂါးဒ္ကမိန္႔ဆိုခဲ့ေပသည္။

ကဲကီးဂါးဒ္၏ ဒႆနအယူအဆမ်ားသည္ သူ႔ေခတ္အခါက အလြန္ပင္ၾသဇာႀကီးခဲ့ေသာ ေဟဂယ္၏ဒႆနႏွင့္ ထိပ္တိုက္ဆန္႔က်င္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေပသည္။ ေဟဂယ္အေနျဖင့္ သစၥာတရားဟူသည္ သူ၏ ဒႆနစနစ္ႀကီးအတြင္း တခုႏွင့္တခု စနစ္တက်ဆီေလွ်ာ္ကုိက္ညီေနမႈ ရွိေနျခင္းကို ဆိုလိုေပသည္။ သူ၏ အနႏၱဝိဉာဥ္ေတာ္ဟူေသာ အစစ္အမွန္အရွိတရားႏွင့္ ဆီေလွ်ာ္ကုိက္ညီမႈရွိမွာသာ အမွန္တရား ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ သစၥာတရားျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆီေလွ်ာ္ကိုက္ညီမႈမရွိသည့္အရာမွန္သမွ်သည္ သစၥာတရားမျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆုိေပသည္။

တနည္းအားျဖင့္ သူ၏ ေယဘုယ်သေဘာႀကီးတခုလုံးအတြင္း အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနမွသာ သစၥာတရားျဖစ္ႏိုင္မည္ဟု ဆိုလုိျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ကဲကီးဂါးဒ္ကမူ ေဟဂယ္၏အယူအဆကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္ေလသည္။ သူက လူဟူသည္ ေယဘုယ်သေဘာႀကီးတရပ္၏ျပဌာန္းခံ အစိတ္အပိုင္း တခုမဟုတ္။ မမိမိဘာသာမိမိ စစ္မွန္စြာတည္ရွိေနေသာ ဝိေသသသေဘာသာျဖစ္သည္။ ပုဂၢလဓိဌာန္သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီသည္ ေယဘုယ်သေဘာအားလုံးထက္ ျမင့္ျမတ္ေပသည္။ အဘယ္ေ့ၾကာင့္ဆိုသာ္ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီ အမွန္တကယ္ စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္ေနသကဲ့သို႔ ယင္းေယဘုယ်သေဘာတရားတို႔သည္ စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္စင္စစ္ လူသားတဦးစီကိုယ္တိုင္သည္ အမွန္တရား(ဝါ)သစၥာတရားတခုလံုးပင္ ျဖစ္သည္။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီသည္ သစၥာတရားႏွင့္ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟု ကဲကီးဂါးဒ္က ဆိုခဲ့ေပသည္။

အေနာက္တုိင္းဒႆန သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ဒႆနေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီးမ်ားသည္ ဝိေသသျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ပုဂၢလိကလူသားတို႔ထက္ ေယဘုယ်သေဘာတရားမ်ား၊ အႏွစ္သာရ(Essenes)မ်ားကုိသာ အေလးေပးခဲ့ၾကေပသည္။ ဆင္ျခင္ျခင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္(Idea) စသည့္ ျဒပ္မ့ဲသေဘာ (Concrete) မ်ားကုိ ျဒပ္ရွိသေဘာေဆာင္ေနသည့္ အေသြးအသြားႏွင့္ျဖစ္တည္ေနေသာ လူ (ဝါ) လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔လူသားဘဝ(Flesh­and­blood human being) ထက္ ပိုၿပီးအေရးထားခဲ့ၾကေပသည္။

ျပင္သစ္ေတြးေခၚရွင္ႀကီး ေဒကား(Descartes 1596­1650) က “ကၽြန္ုပ္စဥ္းစားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္ရွိသည္” (I Think, therefore I am) ဟူ၍ ေျပာခဲ့ေသည္။ ကၽြန္ုပ္တည္းဟူေသာ လူသားျဖစ္တည္ရွိေနရျခင္းမွာ ကၽြနု္ပ္စဥ္းစားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ လူသား၏ တည္ရွိမႈသည္ လူသား၏စဥ္းစားမႈအေပၚမွီနေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေပသည္။ တနည္းအားျဖင့္ စဥ္းစားျခင္းကို ေရွ႔တန္းပုိ႔ခဲ့ေပသည္။ ထုိနည္းတူ ေဟဂယ္ကလည္း “အစစ္အမွန္တရားဟူသည္ ဆင္ျခင္နည္းက်ျခင္း”(What is real is rational)ဟု ဆိုခဲ့ေပသည္။ ဆင္ျခင္ျခင္းႏွင့္ အစစ္အမွန္တရားကုိ ထပ္တူျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူ၏ျဖစ္တည္မႈကို ေမွးမွန္ေစခဲ့ေသာအယူအဆျဖစ္ေပသည္။ ဤသို႔ျဒပ္ရွိသေဘာတို႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ျဒပ္မဲ့သေဘာတို႔ကို ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသည့္ေတြးေခၚရွင္ႀကီးမ်ားကုိ ကဲကီးဂါးဒ္က ဤသို႔သေရာ္ခဲ့သည္။

“ျဒပ္မဲသ့ေဘာမ်ားကို ဦးစားေပးလြန္းသူတဦးသည္ လက္ေတြ႔ဘဝ အရွိတရားမ်ားႏွင့္ အလြန္ကင္းကြာသြားေပသည္။ သူသည္ လူ႔ဘဝ၏ ျဒပ္ရွိ အရွိတရားတို႔အေပၚ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္လာၿပီး မိမိ၏လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈကိုပင္ သတိမမူႏိုင္၊ မသိရွိႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး သာယာလွေသာတနံနက္ခင္း အိပ္ယာမွႏိုးအထတြင္ မိမိဘဝသည္ ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိဘဝျဖစ္တည္မႈသည္ အခ်ည္းႏွီး အဓိပၸါယ္မ့ဲျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို အထိတ္အလန္႔ ေတြ႔လုိက္ရေလေတာ့သည္” ေယဘုယ်ျဒပ္မဲ့သေဘာကုိ ဦးစားေပးခဲ့ၾကသည့္ ေတြးေခၚရွင္မ်ားသည္ ကုိယ့္ဘဝကိုယ္ ေမ့ေနၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ကဲကီးဂါးဒ္က ဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

မည္သို႔ဆုိေစ အေနာက္တိုင္းဒႆနသမုိင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေတြးေခၚရွင္အမ်ားစုသည္ လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈထက္ “အႏွစ္သာရ ျဒပ္္မ့ဲတရားမ်ား ကုိ ေရွ႔တန္းတင္ဦးစားေပးၾကကာ အႏွစ္သာရသည္ ျဖစ္တည္မႈထက္ေရွ႔က်၏(ဝါ) ပဓာနက်၏” (Essence Precedes Existence)ဟု ဆိုခဲ့ ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈက ိုဦးစားေပးခဲ့ၾကေသာ ကဲကီးဂါးဒ္ႏွင့္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔ကမူ အထက္ပါအဆုိအမိန္႔ကုိ ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ခဲ့ၾကေပသည္။ သူတို႔က“ျဖစ္တည္မႈသည္အႏွစ္သာရထက္ ေရွ႔က်၏ (ဝါ) ပဓာနက်၏” (Existence precedes Essence) ဟု ေႂကြးေၾကာ္ၾကပါသည္။

ဤအဆိုႏွစ္ရပ္သည္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒႏွင့္ အျခားဒႆနဝါဒမ်ားအၾကား ျခားနားခ်က္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပထားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းတို႔၏ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို ကြဲကြဲျပားျပားနားလည္ရန္ အေရးႀကီးလွေသည္။ ရုတ္တရက္ဆုိပါလွ်င္ “ျဖစ္တည္မႈကို ေရွ႔ကဦးေဆာင္ထားသည့္ အႏွစ္သာရ” ႏွင့္ “အႏွစ္သာရကို ေရွ႔ကဦးေဆာင္ထားေသာျဇစ္တည္မႈ”ဟူသည္ နားရႉပ္ေထြးစရာလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါက အတန္ပင္ ကြဲျပားျခားနားလွသည္ကို ေတြ႔ရေပမည္။ ထို႔ျပင္ ယင္း စကားရပ္တို႔၏ ေနာက္ကြယ္မွအေတြးအေခၚအယူအဆ သည္ အလြန္ပင္အေရးပါလွေပသည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ဒႆနအေတြးအေခၚကုိ အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ေစခဲ့ေသာ အယူအဆဟုလည္း ဆိုႏိုင္ ေပသည္။ ဤသို႔ အေရးႀကီးလွသည့္ အယူအဆအတြက္ ျပည့္စံုရွင္းလင္းလွသည့္ အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကုိ ျပင္သစ္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီ ယန္းေပါဆာ့တ္က ထြန္းၫွိျပခဲ့ေပသည္။