လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ (ေနဦးေဝ)(၉)

လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၉)

(၉) ဗံုးသံအေျမာက္သံညံတဲ့ႏွစ္
​​​ဗကပစစ္နည္းဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကေလးကလားရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေရးၾကသားၾက ဗီဒီယိုရိုက္ကူးၾကတာေတြကို မၾကာခဏဖတ္ရ ၾကည့္ရဘူးမွာပါ။ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ႀကီး တစ္ေယာက္ကဆိုရင္ ဗကပေတြဟာ လိႈင္းလံုးစစ္ဆင္ေရးနည္းနဲ႔တိုက္တယ္ဆိုၿပီး ရမ္းတုပ္ ခဲ့သလို သူ႔စာအုပ္ဘာသာျပန္သူကလည္း ဒီလိုဘဲမွန္းတုပ္တယ္။ စစ္တပ္ကရိုက္ကူးတဲ ဗီဒီယုိတစ္ကားမွာေတာ့ စစ္တပ္က ကတုတ္က်င္း ထဲက ေသနတ္ေတြနဲ႔ေစာင့္ပစ္ေနတာကို ဗကပေတြက လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တက္လာသတဲ့။ တက္လာတဲ့သူေတြကို ပစ္ခ်လိုက္ရင္ ေနာက္ တသုတ္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးတက္လာၾကျပန္သတဲ့။ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝတၳဳႀကီးထဲက ၾသစတားလစ္တိုက္ပြဲေခတ္လို တပ္ႏွစ္တပ္ရင္ဆိုင္ၿပီး တူမီးေသနတ္ပစ္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္သလို ဒုတိယကမၻာစစ္အေစာပိုင္း ရိုင္ဖယ္တိုင္မကြယ္နဲ႔ မိုင္ႏွစ္ဆယ္သြားတယ္ဆို႔ေခတ္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ တာကို ဘယ္စစ္တပ္မဆို သိေနၾကတာပါ။ ဒါကို သရုy္ဖ်က္ၿပီး ရိုင္ဖယ္ေခတ္က လိႈင္းလံုးစစ္ဆင္ေရးနည္းကို ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေခတ္မွာ လုပ္သလိုလို ေရးခ်င္ၾကတယ္။ အဲသလိုေရးမွလည္း သူတို႔ဖက္က အက်အဆံုးမ်ားတာနဲ႔ယွဥ္ရင္ လိႈင္းလံုးစစ္ဆင္တဲ့ ဗကပေတြက ေထာင္ခ်ီ ေသတယ္လို႔ ဝါဒျဖန္႔ႏိုင္မွာကိုး။

ေတာခိုေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ဘဲေရးသလား ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းဘဲေရးသလား မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဗကပ အေရွ႔ ေျမာက္ေဒသအေၾကာင္း စာအုပ္ထူထဲမွာေတာ့ ၁၉၇၅ ကေန ၁၉၇၇ တိုက္ပြဲႀကီးေတြအေၾကာင္းေတြကို တစ္ႏွစ္စာလံုး စာတစ္မ်က္ႏွာ ျပည့္ေအာင္ ေတာင္မေဖာ္ျပရဲသလို ၁၉၇၉ ႏိုဝင္ဘာ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးမွာ သူတို႔ဘက္က အထိအခိုက္အက်အဆံုးမ်ားပံုကို ဖာဖာေထးေထး ေရးထားတာကို ဖတ္ဘူးသူတိုင္းေတြ႔ၾကမွာပါ။ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့စာရင္းေတြအရ ၁၉၇၅ ခု မူဆယ္နမ့္လင္းတဝိုက္ တုိက္ပြဲေတြမွာ အစိုးရတပ္က ၁၅၆ ေယာက္က်၊ ၄၆ဝ ဒဏ္ရာရတယ္။ ဗကပက ၁၆၃ က်တယ္ ၇၁ ေယာက္ ဖမ္းမိတယ္တဲ့။ ၁၉၇၆ လြယ္ပ်က္ပုတ္ လြယ္လံုေၾကာတုိက္ပြဲေတြမွာ အစိုးရတပ္က ၃၄ က်၊ ၁၂၁ ဒဏ္ရာရ။ ဗကပ ၁၈၂ က်၊ ၁၄ဝ ဒဏ္ရာ ရတယ္တဲ့။ ၁၉၇၇ ပန္ေကာက္ျခဴးေရႊတိုက္ပြဲမွာ အစိုးရတပ္က၁၂၆ က်၊ ၂၃၇ ဒဏ္ရာရ။ ဗကပ၅ဝဝက်တယ္တဲ့။ ၁၉၇၈ ဟိုပန္တာတိလင္ တိုက္ပြဲေတြမွာ အစိုးရတပ္ ၆၇ က်၊ ၁ဝ ဒဏ္ရာရ၊ ၆၉ ေပ်ာက္ဆံုး၊ ဗကပ ၁ဝဝ က်။ အဲဒီႏွစ္ေနာက္လိုင္ပါဖန္တိုက္ပြဲမ်ားမွာ အစိုးရတပ္က ၄ က်။ ဗကပ ၇ဝ က်။ ၁၉၇၉ခု ရပခနဲ႔ ရမခနယ္ေျမမ်ားမွာလုပ္တဲ့ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားမွာ အစိုးရတပ္က၂ဝ၇ က်၊ ၆၄၅ ဒဏ္ရာရ။ ဗကပ ၄၁၁ က်၊ ၁၂ ဖမ္းမိ။ ၁၉၈ဝ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရး မန္ခူးမန္ခါတိုက္ပြဲမွာ အစိုးရတပ္ ၃၃ က်၊ ၃၉ ဒဏ္ရာရ၊ ၁၄၉ ေပ်ာက္ဆံုး။ ဗကပ ၁ဝဝ က်၊ အဲဒီႏွစ္မိုင္းေယာင္းတိုက္ပြဲ အစိုးရတပ္ ၆၈ က်၊၇၂ ဒဏ္ရာရ။ ဗကပ ၉၁က်၊၁၁၅ ဒဏ္ရာရ။ အဲဒီႏွစ္ ေကာ္ဟို လြယ္တုိက္ပြဲ အစိုးရတပ္ ၁၆ က်။ ဗကပ ၂၇ က် စသျဖင့္ထုတ္ျပန္ထားတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာ ၁၉၈၈ အထိ တိုက္ပြဲႀကီး သံုးေလးခု စာရင္းလည္းပါပါတယ္။ ဒီစာရင္းမွာ ဗကပထံအဖမ္းခံလိုက္ရသူေတြကို ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ေဖာ္ျပသလို က်ဆံုးစာရင္းမ်ားမွာစိုးလို႔ တခ်ိဳ႔ကို ဒဏ္ရာရ စာရင္းသြင္းၿပီး ေဆးရံုေရာက္မွ ေသစာရင္းသြင္းတာေတြလည္းရွိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ အခုလို ၿငီးေငြ႔စရာစာရင္းအင္းေတြကို ေဖာ္ျပရသလည္းဆိုရင္ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ေယာက္ ကေလာင္ဝင့္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ “ရမခမန္မန္းဆိုင္ေဒသ မန္ခူးမန္ခါတြင္ တပ္စြဲထားေသာ ခလရ ၃၃ ကို ဗကပတပ္မဟာ(၈)အင္အားမ်ား ျဖင့္တိုက္ခိုက္ၿပီး မင္းရန္ေအာင္ထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီဟု ႂကြားဝါခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔တြင္ကား မင္းရန္ေအာင္ထိုးစစ္ကာလတြင္ ဗကပ တပ္မ်ားတြင္ ေသေၾကဒဏ္ရာရစုစုေပါင္း ၁၅ဝဝ ေက်ာ္အထိနာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔အသီးသီးတြင္ လူအင္အားထိုးက်သြားေတာ့ သည္”လို႔ေရးထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဗကပကို ဘယ္လို သာသာနဲ႔နာနာႏွက္မလည္းဆိုတာ အာရံုစိုက္လြန္းရလို႔ ကိုယ္အထိနာတာ  ေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သမိုင္းထဲက ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္မွာပါ။ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးတကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ အျဖစ္မွန္ေဖာ္ထုတ္ေရးေတြ သမိုင္းမွန္ ေဖာ္ထုတ္ေရးေတြ မလုပ္မျဖစ္လုပ္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ရွမ္းေျမာက္မူဆယ္ကေန မန္မန္းဆိုင္ ယံုေအာေဒသနဲ႔ မိုင္းညွင္း ပန္မာေကာက္အလယ္၊ မဲေခါင္ျမစ္အနီး ေကာ္ပါခါးနဲ႔႔ မိုင္းေယာင္းအထိ တုိက္ပြဲအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဗကပက ထိုးစစ္ကိုတုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒီစစ္ဆင္ေရးႀကီးမွာ ဗကပ ဗဟိုအနီးက နယ္ေျမတခ်ိဳ႔ကို အစိုးရဖက္ကရရွိသြားေပမယ့္ အစိုးရဘက္မွာလည္း အေတာ္ေလး အထိနာခဲ့တယ္။ မင္းရန္ေအာင္ ထိုးစစ္မွာ အစိုးရတပ္ ဖက္မွာ အထိအနာဆံုးတိုက္ပြဲ ၅ ပြဲျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲက ၂ ခုဟာ ပန္ဆန္းဗကပဌာနခ်ဳပ္နဲ႔အနီးဆံုး ေနရာႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ မန္မန္းဆိုင္နဲ႔ ေကာင္းလင္း ေကာင္းလန္းတို႔မွာ ျဖစ္ပြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲ ၂ ပြဲဟာ သံုးလေက်ာ္ေလာက္ျခားၿပီး တုိက္ခဲ့တာပါ။ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္ထဲမွာ ေရာ ခုနက ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းစာအုပ္မွာပါ ေကာင္းလင္းေကာင္းလန္း တိုက္ပြဲ အေၾကာင္း ေလသံေတာင္မဟခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီတုိက္ပြဲ ႀကီး ၂ ပြဲမွာ အစိုးရတပ္ဆံုးရံႈးမႈ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသလည္းဆိုရင္ ခါတိုင္းတိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေသနတ္သံတို႔ အေျမာက္ သံတို႔ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားရေပမယ့္ ဒီတိုက္ပြဲေတြအၿပီးမွာေတာ့ အစိုးရတပ္ဖက္က ၿငိမ္က်သြားၿပီး တစျပင္တစ္ခုလို ဘာသံမွ မထြက္တဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့တာပါ။

မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးဟာ ဗကပဗဟိုအေျခစိုက္ရာ ပန္ဆန္းၿမိဳ႔ကေလးကိုတိုက္ရိုက္ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ဗဟိုနဲ႔ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႔၊ ဗဟိုလက္သီးတပ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရည္ရြယ္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစစ္ဆင္ေရးကို စီမံကြပ္ကဲသူက ကစထမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီျဖစ္ၿပီး တပ္မ ၇၇ ေရွ႔တန္းဌာနခ်ဳပ္ကို မိုင္းရွဴးမွာလာအေျခစိုက္ၿပီး ထိုးစစ္ဆင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္ဖက္ ေတာင္ပံကို ရမခတပ္ေတြနဲ႔ထိုးၿပီး။ ပန္ဆန္းနဲ႔အနီးဆံုးေမာ္ဖေဒသနဲ႔ယံုေအာေဒသကို တပ္မ၇၇ နဲ႔ထိုးတယ္။ ေတာင္ဖက္ေတာင္ပံအျဖစ္ ပန္ဆန္းေတာင္ ဖက္ မိုင္းညွင္းပန္မာေကာက္ေဒသကိုလည္း တပ္မ ၈၈ နဲ႔ထိုးသလို ဗကပ ၈၁၅ ေဒသကိုလည္း တပ္မ ၈၈ နည္းဗ်ဴဟာတစ္ခုနဲ႔ထိုးခဲ့တယ္။

ဒီစစ္ဆင္ေရးကို တပ္ရင္းေပါင္း ၃၄ ရင္းနဲ႔ ၁၉၇၉ ႏိုဝင္ဘာမွာစတင္တာျဖစ္ၿပီး ဗကပက အဲဒီႏွစ္ထဲမွာ က်ိဳင္းတံုအေရွ႔ဖက္ေတာင္ပံ ေကာ္ပါခါး တိုက္ပြဲနဲ႔ ခ်င္းေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း ၄ စစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းလံုးကိုေခ်မႈန္းၿပီး သံု႔ပန္း ၂ဝ နဲ႔ လက္နက္ ၈ဝ ေက်ာ္ ဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ မံုးကိုးဘက္မွာလည္း မူဆယ္ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲနဲ႔ တန္ျပန္တိုက္ခို္က္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ပန္ဆန္းစစ္မ်က္ႏွာမွာ တပ္မ်ားမ်ားမရွိေသးဘူး။ တပ္မ ၇၇ နည္းဗ်ဴဟာတပ္ရင္း ၃ ရင္းနဲ႔ ရမခ ခလရ ၃၃ ထိုးလာတာကိုနယ္ခံ ေျပာက္က်ားအဖြဲ႔ေတြကဘဲ ေႏွာက္ယွက္တာ မိုင္းစစ္ဆင္တာလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ အသစ္ဖြဲ႔စည္းခါစ တပ္မ ၄၈ ကို ပန္ဆန္း စစ္မ်က္ ႏွာကို ေရႊ႔ေျပာင္းေစၿပီး ထိုးစစ္ကို တုန္႔ျပန္တာျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မ ၄၈ ရဲ႔ ပြဲဦးထြက္တိုက္ပြဲက မန္ခူးမန္ခါကို ဝင္ေရာက္တပ္စြဲလာတဲ့ ခလရ ၃၃ ကို အေျခမၿမဲခင္ အင္အားသံုးေခ်မႈန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၂ဝ မမ စိန္ေျပာင္းအကူနဲ႔ ထိုးစစ္ဆင္တာ ၂ နာရီေလာက္အတြင္း တပ္ရင္းမွဴး အပါအဝင္ လူ ၂ဝဝေက်ာ္ကို ေခ်မႈန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခလရ ၃၃ တပ္ခြဲ၁ တစ္ခုသာလြတ္သြားတယ္။

လက္နက္ႀကီးငယ္မ်ိဳးစံု ၂ဝဝေက်ာ္နဲ႔ ရင္းမွဴးအပါ သံု႔ပန္း ၁၂၁ ေယာက္ကိုဖမ္းမိလိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအရံႈးသတင္းေၾကာင့္
မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးမွာပါသူေတြ အတိတ္ႀကီး တိတ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ အေလာင္း ၁ဝဝ ထားခဲ့ရတယ္လို႔ တပ္မေတာ္ သမိုင္းမွာေရးထားေပမယ့္ ဗကပဘက္က ျပန္တိုက္တဲ့ တပ္ရင္း ၄ ရင္းမွာ က်ဆံုးသူစုစုေပါင္း ၃၅ ေယာက္ဘဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ ၅ဝ၃ တပ္ရင္းက ထိထိမိမိမတိုက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အက်အဆံုး ပိုမ်ားသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲအၿပီးမွာ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးေနာက္ထပ္
ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုရပ္ပစ္ၿပီး အစိုးရဘက္က သူ႔တပ္ေတြ ျပန္စုစည္းတာေတြလုပ္ကုန္တယ္။

ဗကပရဲ႔ ေနာက္ထပ္ပစ္မွတ္ကေတာ့ ထိုးစစ္ရဲ႔အဓိက ရင္အုပ္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ တပ္မ ၇၇ ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပစ္မွတ္အတြက္ တပ္ေတြ ကို ၃ လ ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းအနားေပးၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရပညာေပးတာေတြ ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းတာေတြလုပ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုရင္ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေတာင္ေၾကာေတြ လွ်ိဳေႁမွာင္ေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္တပ္ေတြကိုေနာက္ထဲသြင္းၿပီး တိုက္ရတဲ့တိုက္ပြဲျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ တိုက္ပြဲက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသလို ဦးစိုးသိမ္းေျပာခဲ့တဲ့ ဗကပရဲ႔စစ္နည္းဗ်ဴဟာကိုလည္း စစ္ဦးစီးေတြ ျပန္လည္စြဲကိုင္ခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တပ္မ ၇၇ တာဝန္က်တဲ့ ေမာ္ဖေဒသနဲ႔ ယံုေအာေဒသဟာ ပန္ဆန္းနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ခရီးဘဲ ေဝးပါတယ္။ အေျမာက္သံေတြလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။ တပ္အင္အားက်ဲတဲ့အဲဒီေဒသက မက္မန္း၊ မြတ္ႏူး၊ဝမ္ကန္၊ ပန္ခါ၊ ပိြဳင့္ ၆ဝ၂၈၊ ပိြဳင့္ ၅၇၁ဝ၊တပ္ဗိုလ္စံ စတဲ့ အခ်က္အျခာေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတို႔ရသြားတယ္။ တပ္မ ၈၈ ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မလြယ္ကူဘူး။ ပန္မာေကာက္ ေတာင္ကုန္းကို အလြယ္တကူရမယ္ထင္ၿပီး ေလေၾကာင္းအကူနဲ႔ထိုးစစ္ဆင္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္လန္က်ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ခံစစ္ဆင္ေနတဲ့ ဝ တပ္ဖြဲတစ္ဖြဲ႔ဟာ အစာေရစာျပတ္တဲ့ၾကားက ပန္မာေကာက္ကို ရက္ေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္ဆက္ထိန္းထားတယ္။ ၁၉၇၉ ဧၿပီၤလ ၉ ရက္မွာေတာ့ တပ္မ ၄၈ တပ္ဖြဲ႔ ေတြ ယံုေအာစစ္မ်က္ႏွာ လံုေနာက္ေတာင္ေၾကာကို ေရာက္သြားၾကၿပီ။ လွ်ိဳတစ္ခုခံေနတာကို ညတြင္းခ်င္းဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တြယ္ေနာက္ ေတာင္ေၾကာကို ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္။ တြယ္ေနာက္ေတာင္ေၾကာမွာ ေနရာယူအသင့္ျပင္ၿပီးတာနဲ႔ မနက္ ၄ နာရီမွာ ေကာင္းလင္းရြာ ခမရ ၁ဝ၅ ေျခကုတ္စခန္းကို လက္နက္ႀကီးပစ္ကူနဲ႔ ထိုးစစ္ဆင္ၾကတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထင္တာထက္ပိုၾကာတယ္။ မိုင္းေတြေညွာင့္ ေတြႊ ဆူးခၽြန္ ၂ ထပ္စည္းရိုးေတြနဲ႔ မဆုတ္တမ္းခံစစ္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ထားလို႔ တုိက္ရခက္ေနတယ္။ ေန႔လည္ေရာက္မွ သိမ္းမိတယ္။

တစ္ဖက္မွာလည္း အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ ေကာင္းလင္း ေအာက္ဖက္ကပတ္ၿပီး ပစ္မွတ္တစ္ခုကိုသြားေနတဲ့ ဗကပတပ္တစ္တပ္က ေအာက္ဖက္ မွာေရာက္ခ်ိန္နဲ႔ ေကာင္းလင္းကဆုတ္လာတဲ့ ခမရ ၁ဝ၅ တပ္သားေတြ အပိတ္ခံလိုက္ရၿပီးတိုက္ပြဲျဖစ္ျပန္တယ္။ ခမရ ၁ဝ၅ ဒုတိယအခ်ီ အထိနာျပန္တယ္။ အဲဒီပိတ္တဲ့တပ္ဟာ ေကာင္းလင္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိတဲ့ ေကာင္းလန္းေတာင္ေၾကာေပၚ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ၿပီး နဗဟရံုးစိုက္ထားရာ ဝမ္ကန္ကို ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့အေနအထားကို ရရွိသြားတယ္။ တပ္မ၇၇ ဟာ အဲဒီေကာင္းလန္းကို မရမက ျပန္ယူမွာေသခ်ာ သေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဗကပစစ္ပရိယာယ္က အဲဒီေနရာကေစာင့္ၿပီး ထိုးလာတဲ့တပ္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ေခ်မႈန္းဖို႔ပါဘဲ။ ခန္႔မွန္း တဲ့အတိုင္းလည္း တကယ္ျဖစ္လာတယ္။ တပ္မမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်စ္ေဆြက ေကာင္းလန္းကို မရရေအာင္ျပန္သိမ္းဖို႔ တပ္ေတြလႊတ္တယ္။

ပထမဆံုးလႊတ္လိုက္တဲ့တပ္က ေကာင္းလင္းမွာ ႏွစ္ခါအထိနာခဲ့တဲ့ ခမရ ၁ဝ၅ ျဖစ္ၿပီး ဒီတပ္ဟာ ေကာင္းလန္းမွာလည္း တက္ထိုးတာလန္က် ၿပီး တတိယအႀကိမ္အထိနာတယ္။ ဒါနဲ႔ ရွမ္းသနက ၁ တပ္ရင္းကိုထပ္လႊတ္ျပန္တယ္။ လက္နက္ႀကီးစာမိၿပီးအထိနာျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး တစ္တပ္ ကေတာ့ ေလွာ္ကားႀကီးလို႔ေခၚတဲ့ ေလွာ္ကားအေျခစိုက္ ခလရ ၆ တပ္ရင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ၁ဝ၅ တို႔ ရွမ္း ၁ တို႔ လန္က်သြားတဲ့ေနရာကေန မတက္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းကေန လွ်ိဳႀကီးအတိုင္း ေတာတိုးေစၿပီး ေကာင္းလန္းရဲ႔ ေျမာက္ဖက္ေတာင္ခါးပန္းကေန ထိုးခိုင္းတာျဖစ္ေနတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့အဲဒီေတာင္ခါးပန္းဟာ ဗကပတပ္ေတြ ေနရာယူထားတဲ့ ေကာင္းလင္းေတာင္ေၾကာကို ေက်ာေပးၿပီးတက္မွရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေလွာ္ကားႀကီးတပ္ေတြဟာ အဲဒီလမ္း အတိုင္းေလေၾကာင္းပစ္ကူအားကိုးနဲ႔ တကယ္ဘဲ တက္လာၾကတယ္။ ေကာင္းလန္းက ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကိုပစ္ေနတဲ့ ေလာင္ခ်ာမီးခိုးေတြ ၉ဝ မမ ဘဇူကာပစ္တာေတြကို ေကာင္းလင္းေၾကာေပၚက အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ ဗကပ ဟာ ခလရ ၆ အဆုတ္မွာ ပိတ္ဖို႔ ကိုယ္တပ္ဖြဲ႔တစ္ခု ေစလႊတ္တာလုပ္ၿပီး အသင့္ျဖစ္တာနဲ႔ ေက်ာေပးတက္ေနတဲ့ေကာင္းလန္းေတာင္ေၾကာ ခါးပန္းေပၚက ခလရ ၆ ကို ေကာင္းလင္းဘက္ကေန လက္နက္ႀကီးငယ္သံုးၿပီး တိုက္ပစ္ၾကတယ္။ အဲဒီက လန္က်လာတဲ့ ခလရ ၆ တပ္ေတြကို လွ်ိဳေအာက္ပိုင္းကေန ပိတ္ၿပီးေစာင့္ေနတဲ့တပ္က ထပ္တိုက္ပစ္လိုက္လို႔ လက္နက္ေတြ သံု႔ပန္းေတြထပ္ရျပန္တယ္။

ယံုေအာစစ္မ်က္ႏွာမွာ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲကေတာ့ ဗိုလ္စံကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ တပ္ဗိုလ္စံစခန္း တုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္က တိုက္ပြဲလို႔ ေတာင္ေခၚလို႔မရပါဘူး။ ဒီစခန္းက စခန္းေဟာင္းျဖစ္ၿပီး နဗဟရံုးစိုက္ရာ ဝမ္ကန္တို႔ ပန္ခါတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့စခန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗကပတပ္ေတြဟာ ေကာင္းလန္းတိုက္ပြဲအၿပီးမွာ ၁၂ဝ မမေတြယူၿပီး ဝမ္ကန္စခန္းနဲ႔ ခပ္နီးနီးအထိ တိတ္တိတ္ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ပစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆုတ္တယ္။ အဲသလိုဘဲ တပ္ဗိုလ္စံစခန္းကိုလည္း လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ျပင္ထားတယ္။ တိုက္ပြဲမစခင္ ဗကပ ၃ဝ၃၅ တပ္ရင္းကို တပ္ဗိုလ္စံစခန္းက ျမင္ေလာက္တဲ့အကြာအေဝးမွာ အေရာင္ျပ ေနေစတယ္။ လက္နက္ႀကီးေတြ စုၿပံဳပစ္လိုက္တဲ့အခါ လက္နက္ႀကီးထိမွန္ထားတဲ့ တပ္ဗိုလ္စံကတပ္ဟာ ဗကပ တပ္ေတြထိုးစစ္ဆင္ၿပီ ထင္ၿပီး ဆုတ္ေျပးေတာ့တာဘဲ။ ဒီစခန္းကိုလည္း ထိုးစရာမလိုဘဲ သိမ္းလို႔ရသြားတယ္။ အဲဒီစခန္းမွာရွိတဲ့တပ္က သံုးႀကိမ္အထိနာၿပီးျဖစ္တဲ့ ခမရ ၁ဝ၅ ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ခမရ ၁ဝ၅ ဟာ တပ္ပ်က္သေလာက္ျဖစ္သြားလို႔ ေနာက္တန္းကို ဖြဲ႔စည္းဖို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့အခါ သံလြင္ အေနာက္ဖက္ သူတို႔ပါလာတဲ့ကားတန္းကို တပ္မဟာ ၆၈၃ က လမ္းျဖတ္တိုက္တာ ခံလိုက္ရျပန္တယ္။

ဒီတိုက္ပြဲစဥ္မွာ တပ္မ ၇၇ တပ္ရင္း ၃ ရင္း အထိနာသြားတယ္လို႔ေျပာရမွာပါ။ အစိုးရတပ္သား ၁၅၂ ေယာက္က်ဆံုးၿပီး သံု႔ပန္းေတြလည္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ တပ္ဗိုလ္စံက ေထာက္ပံ႔ေရးစခန္းဆိုေတာ့ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ ရိကၡာေတြတစ္ပံုႀကီး ဆံုးရံႈးသြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ခုနကစာအုပ္ေတြမွာ ဘာလို႔မထည့္သလည္းဆိုတာ စာရႈသူ ရိပ္မိေလာက္ပါၿပီ။ အဲဒီတိုက္ပြဲေတြအတြင္းမွာဘဲ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပန္ဆန္းနဲ႔ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းအဆက္ျဖတ္ေရးဟာလည္း ပ်က္စီးသြားတယ္။ အသစ္ဖြဲ႔ၿပီးစ ဗကပ အလယ္ပိုင္း ဗ်ဴရိုအဖြဲ႔ဟာ သံလြင္ျမစ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျဖတ္ကူးၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။

၁၉၇၉ ဟာ ဗကပသမိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္အခါ ဝေတြအာဏာသိမ္းၿပီး အသံလႊင့္ရာမွာ ၁၉၇၉ ႏွစ္ကို စည္းေၾကာင္းအျဖစ္ ေျပာဆိုတာေတြ႔ရတယ္။ “၁၉၇၉ မတိုင္မီက အေျခအေနေကာင္းခဲ့တယ္။ အခုေတာ့အဲသလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး”လိ္ု႔ အသံ လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဗကပဟာ စစ္နည္းဗ်ဴဟာအရ ၁၉၇၉-၁၉၈ဝေတြ အထိ အႏိုင္တိုက္ႏိုင္စြမ္းရွိေနေသးတယ္။ နယ္စပ္မွာ ရန္သူကို မွ်ားေခၚၿပီး ေခ်မႈန္းေရးဆိုတဲ့အျမင္ဟာ ၁၉၇၉ မွာ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္တယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီကာလအထိ တဖက္ ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံတကာ့အကူအညီေတြ ဆက္ၿပီးရေနဦးမယ္လို႔ေတြးခဲ့ၾကၿပီး လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္အစံုနဲ႔ ရန္သူကို အခ်ိန္မေရြး ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္ လို႔ အားလံုးက ထင္ခဲ့ၾကလို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီမင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးတိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနတံုးမွာဘဲ ဗကပကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံက အကူေတြရပ္လိုက္ၿပီဆိုတဲ့သတင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စၿပီးၾကားလိုက္ရတယ္။ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးလုပ္တာကိုယ္၌က တရုတ္ျပည္ကို ဗိုလ္ေနဝင္းသြားတံုးက ဗကပကို မကူေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ဂတိရလာလို႔ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလတစ္ခုလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ထြက္လာေသးတယ္။ တကယ္က ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တံုးက ဗကပနဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ စာခ်ဳပ္အရ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံရဲ႔အကူအညီဟာ ၁ဝ ႏွစ္ ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဗကပေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၁၉၇၇ ကထဲက ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပါဘဲ။ ၁၉၈ဝ မွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ့အကူေတြ မရေတာ့ဘူး၊ ရွိထားတဲ့လက္နက္ခဲယမ္းေတြနဲ႔ ၁ဝ နွစ္  ခံေအာင္ေခၽြတာၿပီး တိုက္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြ ေအာက္ေျခအထိျပန္႔လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဗကပတပ္ေတြထဲမွာ စိတ္ဓာတ္အရ အေတာ္ေလးထိခိုက္ေစတဲ့အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ လာခဲ့တယ္။​​​​​​​​​​

ေနဦးေဝ

https://www.facebook.com/The-Communist-1458107654491426/?__xts__[0]=68.ARAqGW7glj1K6hpuN_EV3gDTAbln5uQC-XRXGPWLaeMo08r5zkoZOx8VELjJ34hU288LSlMdc8mGETpb3LH3L2mA1MgzRzspAHV2GtIgw9iTpx-8ZF7x31YMBm_J60n0fAiMHzumy1uf0-4epQh4F1FjlAmM6snVKTLdsnT_sUjEbkh_bFjHg2AADtHPRPgjZv_g35ytQr9AD4wIdJUnv1xsdHuifzV2lCjBQxIZ0lboW6-MFtosbcGTPUDu4NncJHyG_qMArimPNCJN5H25wIpc_sNSXhrmqRqWa5x-CXzdL853V05Bej6ZrELFIKuNnQB2g49zYiGL4_IpFxnGCwduALAIမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္