" မူတူးဆာမိစံ " ေမာင္စံသိန္း(ဒႆနိက)

" မူတူးဆာမိစံ " ေမာင္စံသိန္း(ဒႆနိက)

ျမန္မာေတြ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး တစ္ျပည္လုံး ေပ်ာ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေပ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကုိ ခံစားလုိက္ၾကမဟဲ့ ဆုိၿပီး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ေမာ္မဆုံး ရွိၾကသည္။ ကုိယ့္တုိင္း ကုိယ့္ျပည္မွာ ကုိယ္သာလွ်င္ အရွင္သခင္ ျဖစ္ရမွာ ဘယ္သူမေပ်ာ္ ရွိလိမ့္မတုန္း။ လြတ္လပ္ေရး ရခါစ ျမန္မာေတြ လြတ္လပ္ေရး အရသာကုိ ဘယ္လုိ ခံစားရမွန္း အစရွာမရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လမ္းေပၚပဲ အဝတ္ထြက္လွမ္းရမလား၊ င႐ုတ္သီးေျခာက္ပဲ လွမ္းရမလား၊ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဆုိရမလား၊ လြတ္လပ္တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ဘဝက ႐ုန္းထြက္လာတာ၊ သူ႔ကၽြန္ဘဝက အရွင္သခင္ဘဝ ေရာက္လာတာ၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိး၊ ကုိယ္သာ အရွင္သခင္၊ ခုေတာ့ ကုိယ္က သခင္ေပါ့။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္က ဘယ္မွာလဲ၊ သူ႔ကၽြန္ဘဝတုန္းက ေခၚလုိက္ရတဲ့ 'အရွင္ႀကီး၊ သခင္ႀကီး၊ မင္းႀကီး' ထူးလုိက္ရတဲ့ 'ဟုတ္ပါ့ဘုရား၊ မွန္ပါ့ဘုရား'

အေဖတုိ႔လည္း လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေတာ္ ႐ုန္းကန္လုိက္ရသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္ 'ခုတစ္ခါ၊ ေနာက္တစ္ခါ' နဲ႔ ပါး႐ုိက္ခံရတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္း။ အဂၤလိပ္ လက္ထက္တြင္လည္း 'သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လ' ဆုိတာနဲ႔ပါ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီ၊ အေဖလည္း အဂၤလိပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဝန္ေထာက္တန္း ရာထူးရၿပီ။ ဘဂၤလားက ေခၚလာတဲ့ ကုလားေတြ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြန္သက္ရွည္ေနၾကသည္။ အေဖ့ကုိ 'ဝန္ေထာက္မင္း'၊ အေမ့ကုိ 'ဝန္ေထာက္ကေတာ္'၊ အေဖေရာ၊ အေမေရာ အလွ်င္ကေတာ့ ႐ုိးလုိက္၊ အလုိက္ၾကတာ၊ ေဟာ... ခုေတာ့ ဝန္ေထာက္ရာထူး ရၿပီ။ 'ဝန္ေထာက္မင္း၊ ဝန္ေထာက္မင္းနဲ႔ တမင္းထဲ မင္းေနၾကေတာ့... '

အေဖေရာ၊ အေမေရာ စိတ္ႀကီးေတြ ဝင္ၿပီး မ်က္စိေတာင္ မဖြင့္ၾကေတာ့။ အဘုိးအဘြားေတြ ဆုိတာလည္း အေဖ့ဘက္ကလည္း အေဖ့ဘက္မုိ႔၊ သူတုိ႔ သားေလးကုိ ယခုလုိ ျဖစ္လာေအာင္၊ ေတာ္လာေအာင္ ဘယ္လုိ ေကၽြးေမြးခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ သားေလးမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာက္မည့္ မီးခဲရဲရဲ ဆုိတာလုိ ဘယ္လုိ ေတာ္ေၾကာင္း၊ စသည္စသည္ျဖင့္၊ အေမ့ဘက္ကလည္း သူတုိ႔ သမီးေလးမွာ ေမြးလာကတည္းက ေမြးထူးေနျခား ရွိပုံ၊ လိမၼာပုံ၊ အေနအထုိင္က အစ မိန္းမပီသၿပီး ပိရိပုံ၊ ပုဏၰားကပင္ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္း ထုတ္ထားပုံ၊ ဘာတဲ့... ၊ ကေတာ္ဆယ္ပါး တစ္ပါး ျဖစ္ရမယ္တဲ့၊ အနည္းဆုံး ဝန္ေထာက္ကေတာ္ ဆုိတာ ေအာက္တန္းတဲ့။

အေဖက အိမ္မွာ အစစခုိင္းဖုိ႔ ကၽြန္လုိလာၿပီဟု ေျပာသည္။ ထမင္းဝုိင္းမွာ တစ္ေန႔ အေဖက အေမ့ကုိ

"ဟဲ့... မတင္... ကၽြန္ကုလား... မယား... "

"ေတာ္... ေတာ္ပါၿပီ... ဝန္ေထာက္မင္းရယ္
'ကၽြန္ကုလား'ဆုိ လုံေလာက္ပါၿပီ၊ 'မယားေတာသူ' ဆုိတာႀကီး ထည့္မေျပာေနပါနဲ႔ေတာ့... "

အေမက သူေတာသူ ဆုိတာ လူသိမွာ သိပ္ေၾကာက္တာ။ အေဖက တဟဲဟဲ ရယ္ရင္း...

"ကဲပါဗ်ာ၊ စကားက ကာရန္အတုိင္း လုိက္သြားမိလုိ႔ပါ... ဟဲ... ဟဲ"

"ဒါနဲ႔၊ ရွင့္ကၽြန္ကုလားက ဘယ္ေတာ့ရမွာလဲ"

"တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာ ေရာက္လာမွာပါ။ တစ္ေကာင္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေကာင္ဗ်"

"လခ... အဖုိးစားနားေကာ ေပးရဦးမွာလား"

"အုိကြာ... ဝန္ေထာက္ကေတာ္ကလည္း... ကၽြန္ပါဆုိမွ"

"ေကာင္းပါေလ့ေတာ္၊ ေကာင္းပါေလ့"

* * *

"မူတူး"

"ဆပ္"

"ဆာမိ"

"မန္... ဆပ္"

ဘဂၤလားက ကုလားညီေနာင္ အိမ္ေရာက္လာသည္။ အႀကီးက မူတူး၊ အငယ္က ဆာမိ၊ မ်က္လုံးနဲ႔ သြားကလြဲလွ်င္ တစ္ကုိယ္လုံး မီးေသြးတုံး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူေတြ။ အေဖက ေခၚလွ်င္ "ဆပ္" တဲ့၊ အေမက ေခၚလွ်င္ "မန္... ဆပ္" တဲ့။ အ႐ုိအေသေပးတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ ခါးကေလး ကုန္းကုန္းၿပီး တဆပ္တည္း ဆပ္ေနလုိက္ၾကတာ။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ အက်ႌမရွိ၊ လန္ကြတ္တီေခၚတဲ့ ပိတ္ျဖဴစေလး မလုံ႔တလုံ ပတ္ထားတာ၊ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိသည္။ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္တုိင္း သြားအေဖြးသားျဖင့္ တၿပံဳးၿပံဳး။

"မင္းက ဝန္ေထာက္သား၊ ကၽြန္နဲ႔ မကစားနဲ႔တဲ့" ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ေဆာ့တာ၊ တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး မကစားရေတာ့ အေတာ္စိတ္ညစ္ သြားတယ္။ မူတူးနဲ႔ ဆာမိမွာ မနက္မုိးလင္း မ်က္စိႏွစ္လုံး ပြင့္ကတည္းက တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မအားရရွာၾက။ အားလုိ႔ေတာင္ မကုတ္ႏုိင္ၾက။ မူတူးက အေဖ့ကၽြန္၊ ဆာမိက အေမ့ကၽြန္။ အေဖ့ ေဝယ်ာဝစၥအားလုံး ဖိနပ္တုိက္တာက အစ ႐ုံးသြားသည္အထိ မူတူးတာဝန္။ အေမ ေဈးဝယ္သြားတဲ့အခါ ဆြဲျခင္းကုိင္၊ ေရခပ္၊ သနပ္ခါးေသြး၊ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ေအာက္ေျခသိမ္းအားလုံး သိမ္းက်ဳံးလုပ္ရတာက ဆာမိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြ အားလုံးအတြက္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးစလုံး ဘုံကၽြန္၊ ပန္းကန္ေတြ ေျပာင္ေအာင္တုိက္သည္။ ခုိင္းသမွ် မညည္းမညဴ၊ ထဆုိတဲ့အခ်ိန္ ထၿပီး၊ အိပ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္မွ အိပ္ၾကသည္။ ေရခ်ဳိးခ်င္လွ်င္ ေခ်ာင္းထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး ျပန္တက္လာ႐ုံႏွင့္ ၿပီးသည္။ ညဘက္ ျခင္ေထာင္မရွိ၊ ပူတာ မသိ၊ ေအးတာ မရွိ၊ ျခင္ကုိက္တာ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေၾကာင့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ တစ္ခုခုကြဲလွ်င္ မူတူး၊ ဆာမိတုိ႔ တစ္လွည့္စီ အေဆာ္ခံၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ႀကံဳတဲ့ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ကုိ ေအာ္လုိက္႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္သြားတာ။ မူတူးနဲ႔ ဆာမိတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ တရားခံ မခ်။ ေခါင္းငုံ႔ခံသြားတာ ခ်ည္းပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စားၿပီးသမွ် အႂကြင္းအက်န္ေတြကုိ ဇလုံႀကီးတစ္လုံးထဲ ထည့္ၿပီး အဲဒီ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြကုိ အေမေကၽြးတာ။ ဘာနဲ႔ ေကၽြးေကၽြး တၿပံဳးၿပံဳးပဲ။ အဲ... သူတုိ႔ရဲ႕ မပါမျဖစ္တဲ့ ပြဲေတာ္ဟင္းလ်ာကေတာ့ 'င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ဆား'၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းေလး ကုိက္လုိက္၊ ဆားကေလးကုိ လက္ညႇိဳးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး စုပ္လုိက္နဲ႔ အားရပါးရ စားၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စားၾကသည္။ အာဟာရကလည္း ဘာျဖစ္သလဲ မေမးနဲ႔။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာင္ ေက်ာပူေခါင္းပူ မထခဲ့ၾက။ ဖ်ားနာဖုိ႔ေတာ့ ေဝလာေဝး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီလုိနဲ႔ မူတူးနဲ႔ ဆာမိ ခုိင္းလာခဲ့တာ ႏွစ္ေတြပင္ အေတာ္ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္လာသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရြယ္ေတြသာ ႀကီးလာသည္။ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိ။ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္လာသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တမာ႐ုိးႏွင့္ တုိက္ထားေသာ သူတုိ႔ သြားကေလးေတြမွာ ညီညာျဖဴေဖြးေနသည္။ အေဖနဲ႔ အေမ့ကုိလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိလည္း ခ်စ္လည္း ခ်စ္၊ေစတနာလည္း ရွိၾကသည္။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ တစ္ခါမွ် ရန္မျဖစ္ၾက။

တစ္ေန႔ အေဖက အေမ့ကုိ

"မတင္၊ ငါ ဆာမိတုိ႔ ညီအစ္ကုိကုိ လခနည္းနည္း ေပးခ်င္တယ္"

"ေတာ္က ဘယ္ေလာက္ ေပးမွာလဲ၊ ဒီမွာ ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးေနာ္"

"တစ္ေယာက္ကုိ တစ္လ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္စီ ေပးခ်င္တယ္။ သူတုိ႔လည္း ခုထိ ကုိယ္တုိ႔ အလကားခုိင္းလာတာ ၾကာၿပီပဲ။ ဘဂၤလားက သူတုိ႔မိဘေတြဆီလည္း ပုိ႔ခ်င္မွာေပါ့ကြာ"

အေမက မလြဲမေရွာင္သာ သေဘာတူသည္။ မူတူးဆာမိတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေငြစုလုိက္၊ မိဘေတြဆီ ပုိ႔လုိက္ျဖင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ တစ္ေန႔ ဆာမိကုိ ေခၚၿပီး

"ေဟ့ ဆာမိ၊ မင္းငါတုိ႔နဲ႔ ေနရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လားကြ"

"ေပ်ာ္တယ္... ဆပ္"

"မင္း... ဘဂၤလားက အမ်ဳိးေတြ၊ မိဘေတြကုိ မလြမ္းဘူးလားကြ"

"မလြမ္းဘူး... ဆပ္"

"ဟ ဆာမိရ၊ မိဘကုိေတာ့ လြမ္းရမွာေပါ့ကြ"

"မလြမ္းပါဘူး... ဆပ္"

"ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔ ဘဂၤလားကုိေကာ မျပန္ခ်င္ဘူးလား"

"မျပန္ခ်င္ဘူး... ဆပ္"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ"

"ဘဂၤလား ျပန္တယ္ေနာ္၊ ဆာမိနဲ႔ မူတူးကုိ ထမင္းေကၽြးဖုိ႔ ပါးပါး၊ မားမား အားႀကီးစိတ္ညစ္မယ္... ဆပ္... စိတ္ညစ္စရာ ေပးတယ္ေနာ္... မဂန္းဘူး ဆပ္"

"မင္းတုိ႔ ဘဂၤလားကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ ပုိ႔သလဲ"

"ငါတုိ႔လခ အားလုံးေနာ္ ပုိ႔တာပဲ"

"မင္းတုိ႔ကုိ ဒုိ႔အေဖနဲ႔ အေမက ဆူတာ စိတ္မညစ္ဘူးလား"

"အားေဖ... အားေမ... ဆူတယ္ ကိစၥမရွိဘူး
"ပါးစပ္နဲ႔ ဆူတယ္ေနာ္၊ ေလထဲမွာပဲ ပါသြားတယ္။ ဆာမိတုိ႔ေနာ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး"

"မင္းတုိ႔ ဘဂၤလားကုိ ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလဲ"

"ဆာမိတုိ႔ေနာ္... အစ္ကုိတုိ႔ဆီမွာ ေပ်ာ္တယ္... ဆပ္"

* * *

ေခတ္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ တကၠသုိလ္က ဘြဲ႔ရခဲ့ၿပီ။ မူတူးနဲ႔ ဆာမိတုိ႔ ဘဂၤလား ျပန္သြားၾကတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာလည္း အလွ်င္လုိ ကၽြန္ကုလား မရွိေတာ့၊ ေတာက ေခၚထားေသာ အိမ္ေဖာ္မေလးပဲ ရွိသည္။ အေဖေတာင္ ဝန္ေထာက္ တစ္ျဖစ္လဲ ညႊန္ၾကားေရးမႉးဘဝ ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ အၿပိဳင္းအ႐ုိင္း ႀကီးလာၾကသည္။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၍ အေမမွာ အေတာ္ပင္ ရင္ပူေနရွာသည္။ အေဖ့လခ ေထာင္ေက်ာ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားသမီး ငါးေယာက္ မိသားစုအတြက္ အေတာ္ ဟန္လုပ္ စားေနရသည္။ ဒီၾကားထဲ အေဖက မၾကာခင္ အၿငိမ္းစား ယူေတာ့မည္။ ခုထိ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ရာက မရွိေသး။ အေမ့မွာလည္း ဝန္ေထာက္ကေတာ္တုန္းက စ႐ုိက္ကေလးေတြက မေပ်ာက္ႏုိင္။ ေကာင္းေပ့၊ ညြန္႔ေပ့ ဆုိတာမွ စားခ်င္၊ ဝတ္ခ်င္တာ။ ဒီတစ္အုပ္တစ္မႀကီးနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ ခရီးအတြက္ ရင္မေအးႏုိင္ၾက။ အေဖေရာ အေမေရာ သိလ်က္နဲ႔ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္၍ ေရွ႕ေရးကုိ မေတြးဘဲ ေမ့ထားၾကဟန္ တူသည္။ ရင္ထဲ မေအးႏုိင္သူက အစ္ကုိႀကီး ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ မိဘေတြ အုိမင္းမစြမ္း ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကတစ္လွည့္ တစ္ျပန္ လုပ္ေကၽြးဖုိ႔ အခ်ိန္တန္လာခဲ့ၿပီ။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖနဲ႔အေမကုိ တစ္လွည့္ ရွာေကၽြးၾကမယ္ အေဖရယ္"

"ရပါတယ္ သားရယ္၊ ေဖေဖ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ သားတုိ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ ေစရပါဘူး"

"မ်က္ႏွာငယ္တာ၊ ေအာက္က်တာ အေရးမႀကီးပါဘူး အေဖရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္လွည့္ျပန္ ေက်းဇူးဆပ္ပါမယ္"

* * *

"ဒီေန႔ေတာ့ ေရေရလည္လည္ ၿပဲတာပဲကြာ"

ကၽြန္ေတာ္သည္ အထပ္လုိက္အထပ္လုိက္ အဆက္မျပတ္ ေရာက္လာေသာ ပန္းကန္ပုံႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ညည္းတြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းကန္ေတြကုိ ေရေႏြးကန္ထဲ ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ေဆးၿပီး ေရေအးကန္ထဲ အေခ်ာ တစ္ခါေဆး၊ ေရစစ္ၿပီးေသာ ပန္းကန္ေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြ၊ ဇြန္း ခက္ရင္းေတြကုိ အဝတ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔၊ ကုိေရႊဂ်ပန္တုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ေနာက္ဆုံးရက္၊ စေန တနဂၤေႏြ ႐ုံးပိတ္လုိက္တာေၾကာင့္ ေသာၾကာေန႔ဟာ သူတုိ႔ အေသအလဲ ေပ်ာ္တဲ့ေန႔။ ႐ုံးက ျပန္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ေသာ ဆုိင္မွာ တုိက်ဳိၿမိဳ႕ရဲ႕ အစည္ကားဆုံး ဂင္ဇာရပ္ကြက္ရွိ နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆုိင္၊ ယေန႔ညမ်ဳိးတြင္ ညဆုိင္းဝင္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္သမားမ်ား တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မနားရေအာင္ အလုပ္မ်ားေသာည ျဖစ္ပါနယ္။ ဂ်ပန္မွာ ျမန္မာေတြ အလုပ္ပင္ပန္းတာကုိ 'ၿပဲ' တယ္လုိ႔ တင္စားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမွာ တစ္ဆုိင္ထဲတြင္၊ အလုပ္ခ်ိန္ကလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကံေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္စကား မတတ္၊ စာမတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီက စာလည္းတတ္၊ စကားလည္းတတ္။ ခန္းႀကီးစာလုံးပင္ ေတာ္ေတာ္ ေရးႏုိင္၍ အေတာ္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္က သိပၸံဘြဲ႕ရထားတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီက ဆယ္တန္း တဖုန္းဖုန္းက်ထား၍ ေက်ာင္းထြက္ထားရတာ။ အဲ... ဒီမွာေတာ့ သူက ဂ်ပန္လုိ 'ေဟာလူ' လုိ႔ ေခၚတဲ့ စားပြဲထုိး၊ တစ္နာရီ ယန္းတစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ စား၊ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကန္ေဆး၊ တစ္နာရီ ယန္းရွစ္ရာ စား။ သူက ေရွ႕ထြက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ပုိင္း၊ ေရွ႕ထြက္တဲ့သူက စားပြဲထုိးဝတ္စုံ အေကာင္းစားနဲ႔၊ ေနာက္ပုိင္းက ကၽြန္ေတာ္က ပိတ္ျဖဴဝတ္စုံ၊ ဦးထုပ္ရွည္ အျဖဴနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္။ သူကေတာ့ ေရွ႕ဘက္မွာ ေက်ာ့လုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မီးဖုိထဲမွာ ေပ်ာ့လုိ႔။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိတယ္။ ေဩာ္... ေကာသလမင္း အိပ္မက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္ ဆုိတာေလ။ ဒါေတာင္ ေကာသလမင္းက ေစာေစာ အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးသြားလုိ႔ ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ဆက္မ်ား မက္ေနေသးလွ်င္ေတာ့...

အိပ္တစ္ဝက္ ႏုိးတစ္ဝက္ျဖင့္ ရထားေပၚ လုိက္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘူတာစဥ္ ေၾကညာသံကေလးကုိ နားေထာင္ရင္း လုပ္ငန္းခြင္သုိ႔ ေန႔စဥ္ လာရပါသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိပ္ခ်ိန္ ေလးငါးနာရီရဖုိ႔ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ ႏႈိးစက္သံရဲ႕ အမိန္႔ကုိ နာခံရင္း အိပ္ရာက ထရသည္။ စက္႐ုပ္လုိ လႈပ္ရွားမွ အားလုံး အံဝင္ခြင္က်သည္။ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္၊ မေနႏုိင္။ စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ကုိ အၿမဲကပ္ၿပီးထားႏုိင္မွ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းခြင္ ေခ်ာေမြ႕သည္။ ဆုိင္ေကၽြးတဲ့ ဂ်ပန္ထမင္းမွာ ၾကာေတာ့ အန္ခ်င္လာသည္။ ေရလုံျပဳတ္၊ အကင္၊ အဖုတ္၊ အသုပ္၊ သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပါးစပ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွ မဟပ္၊ ငါးပိနဲ႔ တုိ႔စရာကေလးသာ ေလြးလုိက္ရပါက ၿမိန္လုိက္မည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဂ်ပန္ေကၽြးေသာ ထမင္းကုိ ၿမိန္ေရရွက္ေရ မစားႏုိင္ပါ။ မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ပါးစပ္မွ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဝဖန္ရင္း ႀကိတ္မွိတ္ စားခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္ ဆာမိနဲ႔ မူတူးတုိ႔ ညီအစ္ကုိကုိ သြားသတိရမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေကၽြးေသာ ဟင္းက်န္ ထမင္းက်န္မ်ားကုိ တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ စားရင္း ရတဲ့ ဝင္ေငြကေလးကုိ တစ္ျပားမက်န္ ဘဂၤလားက အေဖအေမေတြဆီကုိ ေငြပုိ႔ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ၿပံဳးမိတယ္။ သူတုိ႔ စားေနၾက ဆားနဲ႔ င႐ုတ္သီးေတာင့္ကေလး။

"ကုိႀကီး တစ္ေယာက္တည္း လာေပါက္ေနတာလဲ။ ဟုိမွာ အားလုံး ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ရွက္စရာႀကီး... ဟီး ဟီး"

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပုိးသတ္လုိက္ရတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီ နားၾကရသည္။ ထမင္းကုိ အားရပါးရ အရသာခံ မစားႏုိင္။ တာဝန္လုိ စားေနရသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ 'အခ်ိန္ဟာ ေငြ' (Time is Money) ဆုိေသာ အသိနဲ႔ နာရီလက္တံလုိ လည္ေနရသည္။ မ်က္စိထဲမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေဒၚလာေတြ၊ ယန္းေတြပဲ ျမင္ျမင္ေနသည္။ အိပ္လည္း ဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္။ ျမန္မာျပည္က အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက ဝဲလည္လည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးေနတဲ့ မိဘေတြ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာ ကုန္း႐ုန္းၿပီး ရွာတဲ့ေငြနဲ႔ မိဘမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးဆပ္ေနႏုိင္တာကုိပဲ တအား။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မူတူးနဲ႔ ဆာမိတုိ႔အေၾကာင္း အၿမဲဝင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေမေပးတဲ့ မျဖစ္စေလာက္ ေငြကေလးကုိ စုစုၿပီး ဘဂၤလားရွိ မိဘေတြဆီ ပုိ႔တဲ့ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အခု ဂ်ပန္ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း...။

"ကုိႀကီး... မန္ေနဂ်ာ ေခၚေနတယ္"

ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေကာင္းေနစဥ္ မန္ေနဂ်ာက ေခၚေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ညီ လာေျပာသည္။ ဂ်ပန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တတ္ထားေသာ ပညာဆုိတာေတြ၊ ဘြဲ႕နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အသာေခါက္ထားရသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တဟုိက္တည္း ဟုိက္ေနရသည္။ ခါးကေလး တကုန္းကုန္းျဖင့္ ၿပဳံးၿပံဳးျပၿပီး တဟုိက္တည္း ဟုိက္ေနရတာ ၾကာေတာ့ မုိက္ခနဲ မုိက္ခနဲေတာင္ ျဖစ္လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီက အသင့္ေစာင့္လ်က္။ သူက စကားျပန္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနားပန္း ႀကီးသြားသည္။ မန္ေနဂ်ာဆီကုိ အထူးကိစၥ မရွိဘဲ မေရာက္ၾက။ ယခုတေလာ ဂ်ပန္ေတြ စီးပြားေရးက်တယ္ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားကုိ တျဖဳတ္တည္း ျဖဳတ္ေနသည္။ မန္ေနဂ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး

"ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"

"ဟုိက္ (ဟုတ္ကဲ့)"

"ျမန္မာျပည္ကုိ မလြမ္းဘူးလား"

"မလြမ္းပါဘူး"

"ျမန္မာျပည္က မိဘေတြဆီေကာ ေငြမွန္မွန္ ပုိ႔သလား"

"ဟုိက္ (ဟုတ္ကဲ့)"

ဆုိင္မွာလည္း အေရာင္းပါး၍ လူေတြ ေလွ်ာ့ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အေရးမပါေသာ အလုပ္သမားေတြကုိ ျဖဳတ္ေနသည္။ အခု မန္ေနဂ်ာ ေခၚေတြ႕တယ္ဆုိတာ အလကား မဟုတ္ႏုိင္ပါ။ ဂ်ပန္က ဥာဏ္ခပ္မ်ားမ်ား။ သူ႔ေမးခြန္းေတြကုိ ဂ႐ုတစုိက္ ေျဖေနရသည္။ တစ္ခ်က္ အေျဖမွားလွ်င္ အလုပ္ျပဳတ္ႏုိင္သည္။ ျမန္မာျပည္ကုိ လြမ္းပါတယ္ဆုိလွ်င္ ဂ်ပန္က

"ဒီလုိဆုိလည္း တစ္ခါတည္း အနားယူလုိက္ပါ
(အုိယာစုမိ) ဆုိၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း အလုပ္က ျဖဳတ္လုိက္မည္"

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ မူတူး၊ ဆာမိတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပဲ တဝဲလည္လည္ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်ေနသည္။

"အစ္ကုိ... မန္ေနဂ်ာက နာမည္ ေမးေနတယ္"

ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ ေနသည္။ မူတူးႏွင့္ ဆာမိတုိ႔ရဲ႕ ျဖဴေဖြးေသာ သြားကုိယ္စီျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြ ေဝဝါးေနသည္၊ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ညီက လက္နဲ႔လွမ္းတုိ႔ၿပီး

"အစ္ကုိ... နာမည္ ဘယ္သူတဲ့လဲ"

ကၽြန္ေတာ္နာမည္ကုိ အျပည့္အစုံ အားရပါးရ ေျပာခ်လုိက္သည္။ ဂ်ပန္မန္ေနဂ်ာက တအံ့တဩျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္မိေသာ နာမည္အျပည့္အစုံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာခ်လုိက္သည္။

"မူတူး... ဆာမိ... စံ တဲ့လား"
"ဟုိက္"

ေမာင္စံသိန္း(ဒႆနိက)

႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ မဂၢဇင္း