မီးေသြးလံုးမ်ား(ခင္ခင္ထူး)အပိုင္း(
၂ ) ဇာတ္သိမ္း
ရြာမွာတုန္းက မေဂါက္ထူလုပ္ခဲ့တာေတြလည္း သိရရဲ႔။ ရြာကကန္ေရေသာက္ေနၾကရာက ေရခန္းရင္
တစ္ရြာလုံးသုံးတဲ့ ေရငန္တြင္းကေလး စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ခပ္သုံးၾကရတယ္။ ေရခ်ိဳတြင္းကေလးဆုိေပသိ
ေရငန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေရတြင္းပါ။ ေရတြင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အငန္စူးေတာ့ သည္တြင္းကေလးကို
မွီၾကရတယ္။ တစ္ခါေတာ့ မေဂါက္ထူေရတြင္းထဲခုန္ခ်လို႔ တြင္းေၾကးဆယ္ၾကရေသးသတဲ့။
ဘုန္းႀကီး ေခၚရုိက္တာ လည္း ေမ်ာ့လို႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုန္ခ်တာတုန္းဆုိေတာ့
ဓါးျပေတြက ေျပးမလြတ္ေတာ့ ေရႊထုပ္ေရတြင္းထဲခ်ခဲ့တယ္ အိပ္မက္မက္လုိ႔တဲ့ေလ။
"တစ္ခါမ်ား
အခုသူနဲ႔ အတူေနတဲ့ အေမႀကီးေဒၚ ဖရုံေနမေကာင္းလုိ႔တဲ့ ကနစိုေစ့နဲ႔
ငုေခါက္ေသြးတုိက္သာ မေသရုံပါဗ်ာ၊ ပစ္ရၿပီမွတ္သာ။ ရြာကအသိျမန္လို႔ မနည္းကုၾကရတယ္။
အဘြားႀကီးခမ်ာ ေမ်ာေတာင္ေနပါၿပီ ဝမ္းသြားမရပ္ဘူးကံေကာင္းလို႔" တစ္ခါေတာ့ သမီးေတြထဲက
တစ္ေယာက္ တံစဥ္ရွလိုက္တာ ေသြးေတြဆုိတာ ေပါက္ေပါက္က်ကေရာ။ အနာၿပဲငန္းမန္းလုိက္ရာက
ေယာင္လာလုိက္တာ လက္တစ္ဖက္ လံုး ဖားျပဳတ္ႀကီးက်လုိ႔တဲ့။ အနာ႐ွိန္နဲ႔
ကုိယ္ႀကီးပူလုိက္တာလည္း ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထေနတာေပါ့ေလ။ ကေလးမခမ်ာ မခ်ိမဆန္႔ခံေနရတုန္း
မေဂါက္ထူက င႐ုတ္သီးေညွာ္ခ်ည္း ေၾကာ္ေနသတဲ့။ ကေလးမေလးလည္း အပူႀကီးရာက ေညွာ္ပါမိၿပီး
ပါးစပ္ေစ့သြားလုိက္တာ ႐ြာေဆး ဆရာက ေက်ာက္လွည့္သြား ပဲ့ေအာင္ေကာ္ၿပီး ပါးစပ္ဖြင့္၊
ပြင့္ေတာ့မွ ေဆးတုိက္ကုရတာလည္း ၾကားရတာေတာင္ ေၾကာက္စရာပါ။
"တစ္ခါမ်ားဆရာမရယ္
႐ြာဆူးစည္း႐ုိးေဘးက ကင္းတဲႀကီးေပၚတက္သြားတာ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ၾကဘူး၊
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကင္းတဲေပၚ က်က်နနထုိင္ရာက ကင္းတဲသံေခ်ာင္းထေမႊေတာ့သာ
တစ္႐ြာလံုးျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သာပဲ၊ ဓါးျပလား၊ မီးပဲေလာင္သလား၊ အႏုၾကမ္းပဲ
ဝင္စီးသလားေပါ့ဗ်ာ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မတံုး၊ မေဂါက္ထူရယ္ ေျပာေသးသာ က်ဳပ္က
သံေခ်ာင္းေတြေတာ့ အူယားသာနဲ႔ ထေခါက္ ပစ္လုိက္သာတဲ့။ ကင္းလူႀကီးက
နကန္နဲ႔လွိမ့္႐ိုက္သာပဲဗ်ိဳ႔"
မေဂါက္ထူေယာက္်ားက
ကုိသာေဗ်ာအေျပာေတာ့ "ကုိလွေပါ" တဲ့။ မႏၱေလးတက္လာၿပီး ဆုိက္ကားနင္း၊
ကုန္ထမ္း၊ ပြက္ရည္သံပုိင္းထမ္း၊ သံရည္ႀကိဳ သဲတင္ စသျဖင့္လုပ္ရာက ျမစ္ဆိပ္နဲ႔မနီးမေဝးမွာပဲ
တဲထုိးေနခဲ့တယ္။ သည္လုိနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္စာရင္းေပါက္လုိ႔ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ရခဲ့တယ္။
မေဂါက္ထူတုိ႔တုိက္ခန္းမွာ အေမႀကီး ေဒၚဖ႐ံုေနတယ္ဆုိေပသိ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းမေတြ႔ဖူးဘူး၊
တစ္ခါတစ္ေလ ေစာင္ၾကားႀကီး နဲ႔ ေနပူစာထြက္လံႈတာေတာ့ ေတြ႔ဖူးရဲ႔။ ကတံုးတံုးႀကီးနဲ႔
အသက္က ရလွပါၿပီ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခန္းထဲမွာ ပက္လက္ေနတာမ်ားသတဲ့။
မေဂါက္ထူသမီးေတြက
အ႐ြယ္ရၾကပါၿပီ။ မနက္ခင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိယ္စီနဲ႔ တာ႐ုိးေပၚတက္ၾကၿပီး အမွတ္(၇)ကား တားစီးတာ
ကၽြန္မျမင္ေနက် တစ္ခါတေလ မနက္ဖက္ ကၽြန္မေက်ာင္းသြားတာနဲ႔ႀကံဳရင္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
အႀကီးအငယ္ေတာ့ မခဲြတတ္ဘူး။ ဘာလုပ္ၾကတာတံုးဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ေ႐ႊခ်ည္ထုိး လုိက္သတဲ့။
ႏွစ္ေယာက္က (၃၁)လမ္းမွာ ဆန္ေ႐ြးၾကသတဲ့။ ေယာက္်ားေလး အငယ္သံုးေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ က
ကၽြန္မတုိ႔တုိက္ခန္းနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနားမွာ ေနၾကပံုရတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့
ေက်ာင္းေနရင္ ေနရမယ့္အ႐ြယ္ေပသိ ေက်ာင္း သြားတာ မျမင္ဘူး။ ကဲလုိက္တာလည္း ဝင္းဝင္းေတာက္လုိ႔၊
မေဂါက္ထူေျပာတုန္းက သမီးခ်ည္းခုနစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ေယာက္်ားေလး သံုးေယာက္က ဘယ္သူ႔ကေလးေတြတံုး
ဆုိေတာ့လည္း က်ဳပ္ကေလးေတြပဲတဲ့။
တစ္ရက္ေတာ့
မေဂါက္ထူ ကၽြန္မတုိ႔ အခန္းေပၚတက္လာပါေရာ။ ဆံပင္ေတြက ေျခာက္ၿပီးလြင့္လုိ႔။ နား႐ြက္ကေတာ့
ဆီေတြ အုိင္ထြန္းလုိ႔။ မေဂါက္ထူစိတ္ေဖာက္ေနသလား၊ ပံုမွန္လားဆုိတာလည္း မသိမသာအကဲခတ္ရေသးတာပါ။
ေရးႀကီးသုတ္ျပာႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ လူကလည္း ဂနာမၿငိမ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မက မေဂါက္ထူ
ေကာ္ဖီေသာက္မလားဆုိေတာ့ မေသာက္ဘူးတဲ့။ ေျပာစရာ႐ွိရင္ေျပာေလဆုိေတာ့မွ ကတုန္ကယင္နဲ႔
ေျပာေလရဲ႔။
"ဆရာမ
တုိက္ခန္းေစ်းေတြ ဘယ္ေလာက္႐ွိသလဲသိခ်င္လုိ႔ ေျမႀကီးထပ္က ေစ်းပုိရဆုိ ကၽြန္မအခန္း
ေရာင္းခ်င္လုိ႔" မေဂါက္ထူျဖစ္ေနတဲ့ အမူအရာနဲ႔ စကားေတြကုိ ကၽြန္မ
သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ သည္အႀကံအစည္ဟာ မိသားစုသိေလာက္မယ့္ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
တုိက္ခန္းေတြ ေရာင္းတယ္ဝယ္တယ္ဆုိတာၾကားလုိ႔ ထလုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာပဲလုိ႔လည္း ကၽြန္မေတြးတယ္။
ေခၽြးခံထဲထည့္လာတဲ့ စာ႐ြက္ ေခါက္ကေလး ကၽြန္မကုိျပလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
တုိက္ခန္းစလစ္လို႔ေခၚၾကတဲ့ မူလနာမည္ေပါက္ ေနရာခ်ထားေၾကာင္း လက္မွတ္ကေလး။
ကၽြန္မ
ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ နာမည္ေပါက္က ေဒၚဖ႐ံုတဲ့။ မေဂါက္ထူ မ႐ူးမေကာင္းနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ႀကံေနပါလိမ့္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႔လုိ႔လည္း ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ကၽြန္မကုိလာမျပဘဲ အေရာင္းအဝယ္သမားေတြသြားျပရင္
ျပႆနာ႐ႈပ္ႏုိင္တာမဟုတ္လား။ ကၽြန္မက စလစ္ကုိ ျပန္ေပးရင္း သည္စာ႐ြက္က
အေရးမႀကီးဘူးဆုိတဲ့ပံု လုပ္ျပရတယ္။ ေလးေခါက္ေခါက္ထားတဲ့ လက္တစ္ဝါးေလာက္စာ႐ြက္ကလည္း
ေက်တြန္႔ၿပီး ရိေတာင္ေနပါၿပီ။ သည္စာ႐ြက္ေပ်ာက္မွျဖင့္အခက္ပဲလုိ႔လည္း ေတြးမိတယ္။
"မေဂါက္ထူရယ္
သည္စာ႐ြက္နဲ႔ တုိက္ခန္းေရာင္းလုိ႔မွ မရဘဲနဲ႔ဟာ ဒါက ေနခြင့္လက္မွတ္ပါ ပုိင္ဆုိင္မႈလက္မွတ္မဟုတ္ဘူး။
မေဂါက္ထူ ေရာင္းလုိ႔လည္း မရဘူး။ နာမည္ေပါက္က ေဒၚဖ႐ံုလုိ႔ေရးထားတယ္။ ေဒၚဖ႐ံုလက္မွတ္ထုိးမွ
အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္တာေလ။ မေဂါက္ထူရယ္ အေမအုိႀကီးမသိဘဲ ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ႔" မေဂါက္ထူ
ေတြသြားတယ္။ ေျခာက္ဖြာဖြာဆံပင္ေတြကုိ လက္သည္း႐ွည္ မည္းမည္းႀကီးေတြနဲ႔ တဖြားဖြားကုတ္ေတာ့တာပဲ။
တင္းတိပ္ေတြကလည္း တဆပ္ဆပ္ခုန္ေအာင္မ်က္ႏွာက တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔။
"အေမႀကီးက လက္မွတ္မွ မထုိးတတ္သာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာထူးတုန္း မထုိးတတ္ဘူးရယ္။ က်ဳပ္ကုိ ေဂါက္ထူလုိ႔ ေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပး စမ္းပါ့သူမ်ားေတြေျပာသာျဖင့္ က်ဳပ္ထုိးလည္းျဖစ္ဆုိ ဆရာမရဲ႔။ မေပြးတုိ႔ေျပာသာ သိန္းဘယ္ေလာက္ဆုိလား ရမွာဆုိ"
"အေမႀကီးက လက္မွတ္မွ မထုိးတတ္သာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာထူးတုန္း မထုိးတတ္ဘူးရယ္။ က်ဳပ္ကုိ ေဂါက္ထူလုိ႔ ေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပး စမ္းပါ့သူမ်ားေတြေျပာသာျဖင့္ က်ဳပ္ထုိးလည္းျဖစ္ဆုိ ဆရာမရဲ႔။ မေပြးတုိ႔ေျပာသာ သိန္းဘယ္ေလာက္ဆုိလား ရမွာဆုိ"
မေပြး
ကလည္း မေဂါက္ထူသာသာပါ။ သူလုိ ကုိယ္လုိမိန္းမခ်င္းေျပာၾကဆုိၾကတာေတြ နားေယာင္ခဲ့ၿပီ
ထင္ပါရဲ႔။ မေဂါက္ထူက သည္ စာ႐ြက္လူတကာလုိက္ျပေနရင္ အခက္။ မေဂါက္ထူအိမ္သားကေကာ
ဒါေတြသိရဲ႔လား။ ခက္တာက မေဂါက္ထူ ေယာက္်ားရယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ကလည္း ေတြ႔ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့
ေမးၾကည့္ရတယ္။
"အိမ္ကလင္သားနဲ႔
တုိင္ပင္ေလ စာ႐ြက္ေတြ လူတကာေလွ်ာက္မျပရင္ပံုထဲ ေခၽြးခံထဲမထည့္နဲ႔ ၿပဲကုန္လိမ့္မယ္
ေနဦး မေဂါက္ထူ ေယာက္်ားရယ္ မေတြ႔ရပါလား။ ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္တာတံုး "
"လွေပါ က ထမင္းဆုိင္မွာလုပ္သာ၊ ဆရာမ မေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ေတာင္လာရယ္လုိ႔ ေတြ႔ဖို႔ခက္သယ္ မျပန္ဘူးရယ္။ ဒင္းလည္း နားမလည္ပါဘူး လူက သြတ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပါ အိမ္မွာ က်ဳပ္လုပ္မွ ျဖစ္သာပါ"
"ဟုတ္ၿပီေလ ကာလေပါက္ေစ်းေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး။ နားလည္တဲ့သူေတြနဲ႔တုိင္ပင္ပါ မေဂါက္ထူရယ္။ ကုိသာေဗ်ာတုိ႔လည္း ႐ွိသားပဲ၊ ကုိယ့္႐ြာသူ႐ြာသားခ်င္းဆုိေတာ့ ကူညီမွာပါ"
"သာေဗ်ာ လား၊ အလကားေကာင္ ႐ြာမွာေပစုတ္စုတ္ေကာင္ရယ္၊ သည္မွာ လူႀကီးလာျဖစ္ေနသာ အဟုတ္မွတ္လုိ႔၊ က်ဳပ္က မထင္ရင္ မေအႏွမကုိင္တုတ္သာ၊ ကဲပါ ဆရာမ မသိေတာ့လည္း ဘဏ္မ သြားေမးဦးမယ္ "
"လွေပါ က ထမင္းဆုိင္မွာလုပ္သာ၊ ဆရာမ မေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ေတာင္လာရယ္လုိ႔ ေတြ႔ဖို႔ခက္သယ္ မျပန္ဘူးရယ္။ ဒင္းလည္း နားမလည္ပါဘူး လူက သြတ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပါ အိမ္မွာ က်ဳပ္လုပ္မွ ျဖစ္သာပါ"
"ဟုတ္ၿပီေလ ကာလေပါက္ေစ်းေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး။ နားလည္တဲ့သူေတြနဲ႔တုိင္ပင္ပါ မေဂါက္ထူရယ္။ ကုိသာေဗ်ာတုိ႔လည္း ႐ွိသားပဲ၊ ကုိယ့္႐ြာသူ႐ြာသားခ်င္းဆုိေတာ့ ကူညီမွာပါ"
"သာေဗ်ာ လား၊ အလကားေကာင္ ႐ြာမွာေပစုတ္စုတ္ေကာင္ရယ္၊ သည္မွာ လူႀကီးလာျဖစ္ေနသာ အဟုတ္မွတ္လုိ႔၊ က်ဳပ္က မထင္ရင္ မေအႏွမကုိင္တုတ္သာ၊ ကဲပါ ဆရာမ မသိေတာ့လည္း ဘဏ္မ သြားေမးဦးမယ္ "
"ဘဏ္မဆုိတာ
ပုဂၢလိကဘဏ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးကုိ ေျပာတာပါ။ မေဂါက္ထူက ကၽြန္မကုိ
အထင္ႀကီးမိတာမွားၿပီဆုိတဲ့ပံုနဲ႔ ခနဲ႔ေနေသးတာပါ။ ေက်ာင္းဆရာမဆုိေတာ့ သိမလားလုိ႔
ေမးမိပါတယ္၊ ဆရာမ က က်ဳပ္ထက္ဆုိးေသးတဲ့။ ကၽြန္မက ျပန္ေခ်ာ့ၿပီး အခ်ိဳ သပ္ရေတာ့တယ္။
"သည္လုိေလ
မေဂါက္ထူရဲ႔ တုိက္ခန္းေရာင္းတယ္ဆုိတာ လည္လည္ဝယ္ဝယ္႐ွိတဲ့သူနဲ႔ ေမးျမန္းၿပီး လုပ္ရတာပါ႐ွင္။
ဇယ္ႀကီးၿပီး ဒုိးငယ္ ဒုိးႀကီးၿပီး ဇယ္ငယ္ျဖစ္တတ္တယ္ ေစ်းေကာင္းရေတာ့ မေကာင္းဘူးလား။
ကၽြန္မ ၾကားတာေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ဆုိရင္ ေစ်းပုိ ေကာင္းေတာ့မွာတဲ့။ အဲသည္ေတာ့မွေရာင္းၿပီး
တစ္သိန္းပုိရရ ႏွစ္သိန္းပုိရရ မေကာင္းဘူးလား"
မေဂါက္ထူ ေတြေဝသြားတယ္။ ပုိက္ဆံပုိရရင္ ပုိေကာင္းတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ မေဂါက္ထူသိတာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ဆုိတာ အခ်ိန္ဆဲြလုိက္တာပါ။ သည္ၾကားထဲ ကုိသာေဗ်ာတုိ႔ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္လုိ႔လည္း စိတ္ကူးမိတာလည္း ပါ ပါတယ္။ မေဂါက္ထူက ေခၽြးခံထဲ စလစ္ေျပစာကုိ ျပန္ထုတ္ျပန္ေရာ။ မေဂါက္ထူလက္ထဲတင္ ၿပဲေတာ့မယ္နဲ႔တူပါရဲ႔။
"က်ဳပ္ကလည္း ထင္ေတာ့ထင္သားပဲ သည္စကၠဴစုတ္ေတာ့ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးမေပးေလာက္ဘူးလုိ႔...ေမးပါဦးမယ္ အေမႀကီး ေဒၚဖ႐ံု လက္မွတ္ထုိးမွေရာင္းျဖစ္သယ္ဆုိေတာ့ သည္ၾကားထဲ အေမႀကီးေသရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ပါ့မတံုး"
မေဂါက္ထူ ေတြေဝသြားတယ္။ ပုိက္ဆံပုိရရင္ ပုိေကာင္းတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ မေဂါက္ထူသိတာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ဆုိတာ အခ်ိန္ဆဲြလုိက္တာပါ။ သည္ၾကားထဲ ကုိသာေဗ်ာတုိ႔ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္လုိ႔လည္း စိတ္ကူးမိတာလည္း ပါ ပါတယ္။ မေဂါက္ထူက ေခၽြးခံထဲ စလစ္ေျပစာကုိ ျပန္ထုတ္ျပန္ေရာ။ မေဂါက္ထူလက္ထဲတင္ ၿပဲေတာ့မယ္နဲ႔တူပါရဲ႔။
"က်ဳပ္ကလည္း ထင္ေတာ့ထင္သားပဲ သည္စကၠဴစုတ္ေတာ့ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးမေပးေလာက္ဘူးလုိ႔...ေမးပါဦးမယ္ အေမႀကီး ေဒၚဖ႐ံု လက္မွတ္ထုိးမွေရာင္းျဖစ္သယ္ဆုိေတာ့ သည္ၾကားထဲ အေမႀကီးေသရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ပါ့မတံုး"
မေဂါက္ထူက
အေမႀကီးလုိ႔သံုးေနေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ေမးရတယ္။ အေမလား၊ အေမႀကီးလားဆုိေတာ့ အေမႀကီးတဲ့။
အေမ့အေမလား၊ အေဖ့အေမလားဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႔မေအမွ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါျဖင့္ အေမႀကီး
ေယာကၡမလားဆုိေတာ့ သာေတာင္မဟုတ္ေသးတဲ့။ သည္ေတာ့ အေမႀကီး ေဒၚဖ႐ံုနဲ႔ မေဂါက္ထူနဲ႔က
ဘယ္လုိေတာ္တာတုန္းဆုိေတာ့လည္း အေမႀကီးေတာ္တာေလတဲ့။ ကၽြန္မပါ အူခ်ာေပါက္လာလုိ႔
ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ရေသးတာပါ။
"အေမႀကီးေသရင္
သူနဲ႔ရင္းတဲ့သားသမီးေျမးျမစ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ပုိင္မွာေပါ့။ လက္ခံခြင့္႐ွိသူက
လဲႊေျပာင္းယူရမွာဆုိေတာ့ မဆံုးပါဘူး။ မေဂါက္ထူက ေျမးအရင္းလား၊ ကုိလွေပါက
ေျမးအရင္းလား"
"ဘယ္သူမ် ေျမးအရင္းမဟုတ္ဘူးဆရာမရဲ႔။ ကုိင္းပါ ဆရာမလုိက္လုပ္ေပးပါ။ က်ဳပ္ ပုိက္ဆံေပးပါ့မယ္"
"မဟုတ္တာပဲ မေဂါက္ထူရယ္၊ ကၽြန္မ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ စိတ္႐ွည္ပါ ကၽြန္မ စဥ္းစားပါဦးမယ္"
"ဘယ္သူမ် ေျမးအရင္းမဟုတ္ဘူးဆရာမရဲ႔။ ကုိင္းပါ ဆရာမလုိက္လုပ္ေပးပါ။ က်ဳပ္ ပုိက္ဆံေပးပါ့မယ္"
"မဟုတ္တာပဲ မေဂါက္ထူရယ္၊ ကၽြန္မ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ စိတ္႐ွည္ပါ ကၽြန္မ စဥ္းစားပါဦးမယ္"
မေဂါ္က္ထူဆင္းသြားေတာ့
ကၽြန္မမွာ မဆက္မိေသးတဲ့သံကြင္းေတြ ပုိက္မိခဲ့တယ္။ သည္သံကြင္းေတြကုိ ကၽြန္မ
ဆက္ရမွာလား။ ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ ေနာက္က်န္ရစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။
ေနာက္ေတာ့လည္း တုိက္ခန္းေရာင္းတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္မပါခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ မေဂါက္ထူကလည္း ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲပါပဲ။ အေမႀကီး ဖ႐ံုကလည္း မေဂါက္ထူစုိးရိမ္သလုိ မေသပါဘူး။ ကၽြန္မ တုိက္ေပၚကငံု႔ၾကည့္ ရင္ မေဂါက္ထူက သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဆူဆူဆဲဆဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငုိငုိရယ္ရယ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မီးေသြးေတြ လံုးလ်က္ပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့လည္း တုိက္ခန္းေရာင္းတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္မပါခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ မေဂါက္ထူကလည္း ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲပါပဲ။ အေမႀကီး ဖ႐ံုကလည္း မေဂါက္ထူစုိးရိမ္သလုိ မေသပါဘူး။ ကၽြန္မ တုိက္ေပၚကငံု႔ၾကည့္ ရင္ မေဂါက္ထူက သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဆူဆူဆဲဆဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငုိငုိရယ္ရယ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မီးေသြးေတြ လံုးလ်က္ပါပဲ။
ကၽြန္မတုိ႔
တုိက္ခန္းေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႔သစ္ေျပာင္းခဲ့ေတာ့ မေဂါက္ထူေရာ မေဂါက္ထူရဲ႔စိတၱဇေတြေရာ
က်န္ခဲ့ တာေပါ့ေလ။
တစ္ခါတေလ
တုိက္ခန္းကလူေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္တဲ့အခါ မေဂါက္ထူအေၾကာင္းလည္းပါတာေပါ့။ အေမႀကီးေဒၚဖ႐ံုေကာ
က်န္းက်န္းမာမာ ပဲလား။ ကုိလွေပါေကာ အခန္းျပန္ရဲ႔လား။ သမီးေတြကေတာ့ အရင္လုိလြတ္လြတ္ခါခါပဲလား
မေဂါက္ထူကေကာ မီးေသြးနဲ႔ ထမင္းရည္ေရာနယ္ၿပီး လံုးတုန္းပဲလား။
(၅)
(၅)
ကၽြန္မတုိ႔
မိသားစု ကမ္းနားတုိက္ခန္းကုိေရာင္းၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ ေျပာင္းခဲ့ၾကတဲ့အခါ
မေဂါက္ထူတုိ႔မိသားစု လွည့္ဟယ္ဖယ္ဟယ္နဲ႔ က်န္ရစ္ ခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔မွာလည္း
႐ုန္းႏုိင္မွ တစ္လ်ားေ႐ြ႔ၾကရသူေတြဆုိေတာ့ စဥ့္အုိးထဲကေရလုိ မေနႏိုင္ၾကပါဘူး။
ႏွီးေရငင္ပံုးထဲကေရလုိ အၿမဲတမ္းေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတာ မဟုတ္လား။
ၿမိဳ႔သစ္ေျပာင္းလုိ႔
ႏွစ္ထမ္းေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေဂါဝိန္ဘက္ ေရဝယ္ရင္း တုိက္ခန္းေတြဘက္ ေရာက္ၾကရတယ္။
ေရအုိးေတြက ခါတုိင္း ေဂါဝိန္ဘက္မွာ ရႏိုင္ပါရဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္တုိက္ခန္းေတြ
ဘက္ေရာက္သြားဆုိလုိ႔လုိက္ရင္းက ေရာက္ရတာပါ။ အုိးကေလးႏွစ္လံုး ေ႐ြးေနတုန္း
တုိက္ခန္းေတြေပၚက လွမ္းျမင္လုိက္လုိ႔နဲ႔တူပါရဲ႔။ မိန္းမသား ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ခန္းမွာေနခဲ့ တုန္းက အခန္းနီးခ်င္းေတြပါ။ ကၽြန္မ ေခါင္းထဲဝင္လာတဲ့
မေဂါက္ထူကုိ အရင္ေမးရတယ္။
"မေဂါက္ထူတုိ႔
မ႐ွိၾကေတာ့ဘူးဆရာမရဲ႔။ ဆရာမတုိ႔ေျပာင္းသြားၿပီး မၾကာဘူး၊
႐ြာေျချပန္ကပ္ၾကမယ္ဆုိၿပီး တုိက္ခန္းေလးေရာင္းခ်ၿပီး ျပန္ၾကတာ
ကုိသာေဗ်ာေျပာပံုျဖင့္ မေဂါက္ထူ႐ြာမွာပဲ ဆံုး႐ွာသတဲ့။ မန္က်ည္းပင္ေပၚ
မန္က်ည္း႐ြက္တက္ခူးရင္း ျပဳတ္က်တာတဲ့ ဆရာမရဲ႔"
"ေအာ္
ျဖစ္ရေလ႐ွင္ ဒါနဲ႔ အေမႀကီး ေဒၚဖ႐ံုေကာ"
"ေဒၚဖ႐ံုက သည္မွာတင္ ဆံုးတာေလ ဆရာမရဲ႔၊ အဘြားႀကီးက ကုိးဆယ္ေက်ာ္ေပါ့ဟာ၊ ဒါေတာင္ မေဂါက္ထူျပဳစုလုိ႔ အသက္႐ွည္တာ အေမႀကီးအရင္း မဟုတ္ေပသိ ေတာ္႐ွာပါတယ္ အေမႀကီးအရင္းလုိပါပဲ"
"ေဒၚဖ႐ံုက သည္မွာတင္ ဆံုးတာေလ ဆရာမရဲ႔၊ အဘြားႀကီးက ကုိးဆယ္ေက်ာ္ေပါ့ဟာ၊ ဒါေတာင္ မေဂါက္ထူျပဳစုလုိ႔ အသက္႐ွည္တာ အေမႀကီးအရင္း မဟုတ္ေပသိ ေတာ္႐ွာပါတယ္ အေမႀကီးအရင္းလုိပါပဲ"
ကၽြန္မ
ေရအုိးဝယ္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ကၽြန္မသိခဲ့ရတဲ့ မေဂါက္ထူ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားအေၾကာင္းက
ေခါင္းထဲက မထြက္ဘူး။ မေဂါက္ထူတုိ႔ ႐ြာမွာေနခဲ့တုန္းက မိဘႏွစ္ပါးဆံုးတဲ့အခါ
မေဂါက္ထူက ဆယ္ႏွစ္သမီးသာ သာတဲ့ သည္မွာတင္ အေမ့အစ္မေဒၚဖ႐ံုက ေမြးစားခဲ့ရာက
အ႐ြယ္ရလာေတာ့ ႐ြာမွာ မုဆုိးဖုိ ကုိလွေပါနဲ႔ အေမႀကီးကပဲ စပ္ဟပ္ေပးစားလုိ႔ယူခဲ့တာမွာ
ကုိလွေပါ့ဘက္က သမီးေလးေယာက္ပါခဲ့တယ္။
မေဂါက္ထူက
သမီးရင္းေတြနဲ႔မျခား ခ်စ္လုိက္တာတုန္လုိ႔ပါ။
သမီးေတြကေတာ့ မေဂါက္ထူကုိ မေအေနရာ တစ္ျပားသားဖုိးမွမေပးခဲ့ၾကတာ ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အထိပါ။
သည္ၾကားထဲက ထဘီအက်ႌေတြကအစ ႐ွိသမွ် ေပေပေရေရေတြကုိ ေနာက္ေဖးမွာ မေဂါက္ထူကခ်ည္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးရတယ္။ သမီးေတြ အလုပ္က ျပန္လာလုိ႔ မုန္႔ပဲသေရစာပါရင္ ေျပာင္စားၾကသတဲ့။
ကုိလွေပါက ၿမိဳ႔ထဲကထမင္းဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ထမင္းဆုိင္က ထမင္းခ်က္မိန္းမနဲ႔ယူလုိက္ကတည္းက အိမ္မျပန္ေတာ့တာထား။ ေနာက္မယားနဲ႔ေမြးတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ေတာင္ တုိက္ခန္းမွာ လာထုိးထားေသးတာပါ။
သမီးေတြကေတာ့ မေဂါက္ထူကုိ မေအေနရာ တစ္ျပားသားဖုိးမွမေပးခဲ့ၾကတာ ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အထိပါ။
သည္ၾကားထဲက ထဘီအက်ႌေတြကအစ ႐ွိသမွ် ေပေပေရေရေတြကုိ ေနာက္ေဖးမွာ မေဂါက္ထူကခ်ည္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးရတယ္။ သမီးေတြ အလုပ္က ျပန္လာလုိ႔ မုန္႔ပဲသေရစာပါရင္ ေျပာင္စားၾကသတဲ့။
ကုိလွေပါက ၿမိဳ႔ထဲကထမင္းဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ထမင္းဆုိင္က ထမင္းခ်က္မိန္းမနဲ႔ယူလုိက္ကတည္းက အိမ္မျပန္ေတာ့တာထား။ ေနာက္မယားနဲ႔ေမြးတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ေတာင္ တုိက္ခန္းမွာ လာထုိးထားေသးတာပါ။
ဥပုသ္သီတင္းရက္ေတြမွာ
သမီးေတြက ပိတ္ညိဳကုိယ္စီနဲ႔ ဆြမ္းဆန္ဗန္းကုိယ္စီ႐ြက္ၿပီး အနားကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ
ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလး သြားၾကေပမယ့္ မေဂါက္ထူဘဝမွာ ကုသုိလ္ဆုိတာ ရယူအပ္ေသာအရာလုိ႔
မ႐ွိခဲ့႐ွာဘူး။
အသက္ကုိးဆယ္အ႐ြယ္ ႀကီးေတာ္ႀကီးကုိ
မေအလုိျပဳစုရင္း တစ္အိမ္လံုးက အိမ့္ဗာဟီရေတြ ေခါင္းေပၚ႐ြက္ရင္း တုိက္ခန္းအျပင္နဲ႔အတြင္း ထြက္ခ်ည္ဝင္ခ်ည္ဘဝ လုပ္ေနရတာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတယ္။
အသက္ကုိးဆယ္အ႐ြယ္ ႀကီးေတာ္ႀကီးကုိ
မေအလုိျပဳစုရင္း တစ္အိမ္လံုးက အိမ့္ဗာဟီရေတြ ေခါင္းေပၚ႐ြက္ရင္း တုိက္ခန္းအျပင္နဲ႔အတြင္း ထြက္ခ်ည္ဝင္ခ်ည္ဘဝ လုပ္ေနရတာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတယ္။
နဂုိစိတ္ကေလး
ဂေယာက္ဂယက္ဆုိေတာ့ ဖိစီးမႈအားလံုးကပဲ မေဂါက္ထူေခါင္းကုိ ထုသလုိေထာင္းသလုိ
ျဖစ္ခဲ့ရပံုေပၚပါရဲ႔။ တုိက္ခန္းကုိ ကုိလွေပါ့ကေရာင္းၿပီး ကန္သာယာဘက္မွာ ေပႏွစ္ဆယ္ကြက္ဝယ္ၿပီး
သမီးေတြထားတာကလဲြရင္ မေဂါက္ထူအတြက္ ေနရာမ႐ွိခဲ့ဘူး။ သည္မွာတင္
မေဂါက္ထူ႐ြာျပန္သတဲ့။
ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာေလ။
ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာေလ။
တင္းတိပ္မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔
သန္းဥစမ္းေနတတ္တဲ့ မေဂါက္ထူ
မီးေသြးေတြ လံုးေနတတ္တဲ့ မေဂါက္ထူ။
သူ႔ဘဝကေကာ ဘာထူးလုိ႔လဲ။
မီးေသြးေၾကမႈန္႔နဲ႔ ထမင္းေရ ေရာနယ္ထားတဲ့ မီးေသြးလံုးလုိပါပဲကလား။
မီးေသြးေတြ လံုးေနတတ္တဲ့ မေဂါက္ထူ။
သူ႔ဘဝကေကာ ဘာထူးလုိ႔လဲ။
မီးေသြးေၾကမႈန္႔နဲ႔ ထမင္းေရ ေရာနယ္ထားတဲ့ မီးေသြးလံုးလုိပါပဲကလား။
တစ္ခါက
ကၽြန္မကုိ ေျပာဖူးတဲ့စကား သတိရမိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔က ေတာသူေတြဆုိေတာ့ တုိက္ခန္းထဲေနရ
သာမြန္းသယ္တဲ့။ အခုေတာ့ က်ယ္ေျပာလြတ္လပ္သြားၿပီေပါ့ေလ။
လမ္းေဘးမွာ မီးေသြးလံုးေတြ လွမ္းထားတာျမင္တုိင္း မေဂါက္ထူကုိ ကၽြန္မ သတိရေနမိတယ္။
လမ္းေဘးမွာ မီးေသြးလံုးေတြ လွမ္းထားတာျမင္တုိင္း မေဂါက္ထူကုိ ကၽြန္မ သတိရေနမိတယ္။
ခင္ခင္ထူး
0 comments:
Post a Comment