လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၄)

လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၃)

(၄) ‘ဝ’ေတြေျပာတဲ့ ‘ဝ’သမိုင္း

အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အတိတ္အေပၚသံေယာဇဥ္အၾကား ဘယ္လိုမ်ားဆက္စပ္မႈရွိပါ္သလဲ။ လူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္ ကင္းမဲ့လာရင္ ကိုယ့္အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းကို ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားတတ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ဘဲလား။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ့ ဝရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်တဲ့အခါေတြမွာ သူတို႔ရဲ႔အတိတ္သမိုင္းအေၾကာင္းေျပာၾကတာကို
တစြန္းတစ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဝေတြဆင္းသက္လာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒ႑ာရီေတြလဲအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ က်ိဳင္းတံုရာဇဝင္မွာေတာ့ ဝေတြ ဟာ ဗူးသီးကေန ေပါက္ဖြားလာတယ္လို႔ေရးတယ္။ ဝေတြဟာ အေရွ႔ဖက္အေဝး တေနရာကလာတယ္လို႔ေျပာေနၾကတဲ့ ဟိုမိုင္း နယ္သားတခ်ိဳ႔က လြဲရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို႔ဝလူမ်ိဳးေတြဟာ ယင္းဖန္ၿမိဳ႔နယ္(ဝိန္းငင္းၿမိဳ႔နယ္) ပတ္ကေတ့ရြာအနီးက ေက်ာက္ဂူႀကီးထဲကေန စတင္ေပါက္ဖြားၿပီး တျခားေနရာကို ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိ သြားတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ တျခားလူမ်ိုးသစ္ေေတြနဲ႔ မ်ိဳးႏြယ္သစ္ေတြေပါက္ဖြားလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီပက္ကေတ့ေက်ာက္ဂူႀကီးက ဟိန္းသံနဲ႔ သူတို႔ကိုသတိေပးတတ္တယ္။ ဒီလိုဟိန္းသံ ၾကားရင္ ဝေတြဟာ သူတို႔ကို တိုက္ခိုက္ႏွင္ထုတ္မယ့္ ရန္သူလူမ်ိဳးသစ္ေတြ ေက်ာက္ဂူႀကီးထဲက ထြက္မလာႏိုင္ေအာင္ ေလးေတြျမား ေတြနဲ႔ ဂူထဲကို လွမ္းပစ္တတ္ၾက တယ္စသျဖင့္ေျပာတာေတြလဲ ၾကားရတယ္။

ေျမငလ်င္လႈပ္တာေတာင္ အဲဒီ ပတ္ကေတ့ ေက်ာက္ဂူႀကီးနဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္။ ေက်ာက္ဂူႀကီးထဲမွေနထိုင္သူေတြဆီက ဘာလႈပ္ရွုားမႈမွ မေတြ႔ရင္ျဖစ္ေစ ဘာသံမွမၾကားရင္ျဖစ္ေစ ကမၻာေစာင့္နတ္ႀကီးက သူတို႔အသက္ရွင္ေသးသလားသိရေအာင္ ကမၻာလံုးႀကီးကိုလႈပ္ၾကည့္ တတ္တယ္။ အဲသလို လႈပ္ေတာ့မွ ဂူထဲမွာအိပ္ေမာက်ေနတဲ့ လူေတြဟာ ကမၻာေစာင့္နတ္ႀကီးကို သူတို႔အသက္ရွင္ေန ေသးေၾကာင္း သိေအာင္လို႔ အိုးေတြခြက္ေတြ တီးခတ္ၿပီး အသံေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ ေျမငလ်င္လႈပ္ရင္ ဝေတြဟာ အသံ မ်ိဳးစုံေပးေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ငလ်င္လႈပ္ရင္သာမက ေနၾကတ္လၾကတ္ရင္လဲ အသံမ်ိဳးစံုေပးၾက၊ ေသနတ္ေတြပစ္ေဖာက္ၾက လုပ္ၾကတယ္။

တစ္ညေန ပန္ဆန္းေစ်းထဲေရာက္ေနတံုး ေသနတ္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းပစ္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ ေနၾကတ္ တာေၾကာင့္ ေသနတ္ေတြပစ္္ၾကတာတဲ့ေလ။ ေသနတ္သံေတြက တိုက္ပြဲေတြဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ေတာင္ထင္ရတယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မႏုႆေဗဒဌာန ပါေမာကၡ ေဒၚတင္ရီကေတာ့ အဲဒီပတ္ကေတ့ရြာနားက စကန္းလိေက်ာက္ဂူႀကီးကို မိသားစုလိုက္ အုပ္ဖြဲ႔ေနထိုင္တဲ့ ေရွးက်တဲ့လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု အေျခခ်ရာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ ဝလူမ်ိဳးေတြဟာ ဝေတာင္တန္းေပၚမွာ လွည့္လည္သြားလာၿပီး သစ္သီးသစ္ဖုေတြအမဲလုိက္တာေတြလုပ္တဲ့ Local group ေဒသအကြက္အလုိက္ ေနထိုင္တဲ့အဆင့္ကေနၿပီး အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဆံုပူးေပါင္းတဲ့ Band အုပ္စု ေလးေတြအျဖစ္အတည္တက်ေနထိုင္တဲ့စနစ္ကို တက္လွမ္းလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ Band အုပ္စုကေလးေတြကေန မ်ိုးတူစု Tribe အဆင့္ကိုတက္လွမ္းသြားၿပီးအႀကီးအကဲေတြဘာေတြ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ တာေတြလုပ္လာတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းခဲ့တယ္။

ဒါဆိုရင္ အဲဒီ Local group ေတြ ဘယ္ကေရာက္လာၾကသလဲ။ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ပတ္ကေတ့ရြာ စကန္းလိဂူႀကီးထဲက ေမြးဖြားလာၾကတာလား။ အမွန္ေတာ့ မြန္ခမာအုပ္စုထဲက ဝ ပေလာင္အုပ္စုခြဲမွာပါတဲ့ ဝလူမ်ိဳးေတြ ဟာ ခရစ္ႏွစ္၁၂၄၅ ခုမတိုင္မွီအထိ ယဥ္ေက်းၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳး ေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်ိဳင္းတုန္တဝိုက္မွာ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ေနထိုင္ဖူးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအဆံုးအမကို ခံယူဘူးတဲ့ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးဘဝကေန သမိုင္းဦးကာလကို ျပန္လည္ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရတဲ့ လြမ္းေမာဘြယ္ သမိုင္းတစ္ခုရဲ႔ပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္ေနတယ္။

လူသူမနီးတဲ့ ျမင့္မားမတ္ေစာက္တဲ့ေတာင္တန္းေတြ ေရွးဦး သစ္ေတာႀကီးေတြထဲကို က်ိဳင္းတုန္ျပန္႔ကေန သူတို႔ေရာက္ရွိလာပံုက ေအးေအးလူလူ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာျခင္းမဟုတ္။ စစ္ရႈံးသူဘဝနဲ႔ ရန္သူတေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနတာကလြတ္ေအာင္ အသက္လု ေျပးလာရတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးတစ္စု တႏိုင္တပိုင္ သယ္လို႔ရသေလာက္သယ္လာတာျဖစ္လို႔ ေျပးေနရင္း စားစရာျပတ္
ကုန္ၾကတယ္။ ကေလးေတြ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ တိုးလုိ႔တြဲေလာင္းနဲ႔ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွာ ပုန္းလိုက္၊ဆက္သြားလိုက္နဲ႔အေတာ္ ခရီးဖင့္ၾကတယ္။ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲတက္လို႔ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီထင္ေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ ေၾကာႀကီးခံေနလို႔ ထပ္တက္ၾကရျပန္တယ္။ အတက္အဆင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္လာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ရန္သူလက္လွမ္းမမွီတဲ့
သံလြင္ျမစ္နဲ႔ နမ့္ခါျမစ္အၾကား ေတာင္ျမင့္ႀကီးေတြရွိရာ ေကာ့ညွက္လွာလိုင္ေဒသကို သူတို႔ေရာက္သြားၾကတယ္။

သူတို႔ဟာ စစ္ရန္ေဘးကလြတ္လာေပမဲ့ စားစရာမရွိတဲ့ေဘးကိုရင္ဆိုင္လာၾကတယ္။ အသက္ေမြးဖို႔အတြက္ ကိုယ့္မိသားစုအုပ္စု
အလိုက္ အမဲလုိက္တာ သစ္သီးသစ္ဖုရွာေတာေလးေတြလုပ္ၿပီး မေသရံုတမယ္အသက္ဆက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဝတ္စရာရွား
ပါးလာတဲ့အတြက္ သစ္ေခါက္နဲ႔အရွက္လံုရံုမွ်သာ ဖံုးႏိုင္တဲ့အဆင့္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ တစ္ေန႔ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလဟာ
တစ္ရက္စာ စားစရာရွာဖို႔ေတာင္မေလာက္ဘူး။ မိုးေတြေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အဆက္မျပတ္ရြာေနၿပီဆိုရင္ စားစရာထြက္ရွာလို႔ေတာင္မရ
ေတာ့ဘူး။ သဘာဝရဲ႔ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲမႈနဲ႔ ရာသီဥတုရဲ႔ထုေထာင္းႏွိပ္စက္မႈေတြကို အလူးအလဲရင္ဆိုင္ရင္း သူတို႔ဟာ ေတာတြင္းသား
အရိုင္းအစိုင္းဘဝကို တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားၾကတယ္။

ယဥ္ေက်းမႈေတြ စာေပအေရးအသားေတြ ဗုဒၶဘာသာအဆံုးအမေတြဟာလဲ ေသဆံုးကုန္ၿပီျဖစ္တဲ့ မိဘဘိုးဘြားေတြနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။ သူတို႔တေတြဟာ ဒီ္ေန႔အတြက္ စားစရာဘာမ်ားရႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ိဳင္းတုန္ေဒသနဲ႔တျခားေနရာေတြမွာ ျပန္႔ႏွံ႔ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔လံုးဝအဆက္ျပတ္သြားသလို သူတို႔ရဲ႔သမိုင္းနဲ႔လဲ ပုဒ္မေတြျခားပစ္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႔ဆင္းသက္ေပါက္ဖြားလာတာကိုလဲ ပတ္ကေတ့ရြာနားက စကန္းလိေက်ာက္ဂူႀကီးလို႔ဘဲခံယူၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ျဖတ္ပစ္
လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီေနရာမွာေမြး ဒီေနရာမွာဘဲႀကီးတယ္လို႔ဘဲသတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ လူဆိုတာ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းလာတာနဲ႔အတူ အတိတ္သမိုင္းေတြနဲ႔လဲ တျဖည္းျဖည္းကင္းကြာသြားတတ္တာပဲေလ။

ဝေတာင္တန္းဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝဝ ေလာက္အဲသလို အထီးက်န္တံခါးပိတ္ေနရာက အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားအနည္းငယ္ ေရာက္လာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြကိုေတာ့ သူတို႔နယ္ထဲအဝင္မခံဘဲ ရရာလက္နက္နဲ႔ခုခံခဲ့ၾကတယ္။ ဝနယ္လူ႔အဖြဲ႔အ အစည္းကလဲ Tribe မ်ိဳးတုူစုအဆင့္ကေန Confederacy မိတ္ဖက္္အဖြဲ႔အဆင့္နဲ႔ ပေဒသရာဇ္အေစာပိုင္းအဆင့္ကို တျဖည္းျဖည္းဝင္ေရာက္လာတယ္။

ေစာ္ဘြားနဲ႔ၿမိဳ႔စားစနစ္ေတြနဲ႔အတူ Tribe မ်ိဳးရိုးတူအုပ္စုေတြ အေရာေရာအေထြးေထြးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလာၿပီး ရွမ္းပေဒသရာဇ္ေတြရဲ႔လႊမ္းမိုးမႈေတြနဲ႔ ကိုမင္တန္တရုတ္ျဖဴတပ္ေတြအေျခခ်မႈေတြတိုးလာတယ္။ ဒီစနစ္ေတြဟာ စစ္တပ္ေတြ၊ ရဲေတြ၊ ကာကြယ္ေရးေတြ၊ ကိုမင္တန္တပ္ေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုလက္ကိုင္ထားၿပီး ဝျပည္သူေတြကို ဖိႏွိပ္ေနတဲ့အတြက္ ဝနယ္ဟာ အေမ့ေပ်ာက္ခံေဒသႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီဖိႏွိပ္မႈေတြကို ေတာ္လွန္ဖို႔ ဝေျပာက္က်ား သူပုန္ေတြေပၚလာတယ္။ သူတို႔ဟာ တစည္းတလံုးထဲျဖစ္ဖို႔နဲ႔ ရန္သူကို ေခတ္မွီအေတြးအေခၚနဲ႔ဦးေဆာင္တိုက္ခိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး ဗကပ ကို စိတ္ရင္းနဲ႔ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကၿပီး ပေဒသရာဇ္ တပိုင္းအာဏာကိုၿဖိဳခ်ကာ လြတ္ေျမာက္ေဒသထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၇၂ မွာေတာ့ ဝနယ္တစ္ခုလံုးနီးပါးလြတ္ေျမာက္ရံုမက ဗမာတစ္ျပည္ လံုး လြတ္ေျမာက္ေရး ဗမာျပည္ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးရဲ႔ ပင္မအား ထားရာအမာခံအင္အားစုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ဧၿပီလ ၁၇ မွာေတာ့ သူတို႔ဟာ ဗကပ ဦးေဆာင္္မႈကိုမခံယူေတာ့ဘဲ သီးျခားဝအာ ဏာပိုင္နယ္ေျမတစ္ခုကိုထူေထာင္လိုက္ၾကတယ္။

၁၉၈၉ ဧၿပီအေရးအခင္းေနာက္ပို္င္းမွာ ဝတပ္ေတြအၾကား ဘယ္အလံထူမလဲ၊ ဘယ္လမ္းကို လိုက္မလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းေပၚလာတယ္။ တည္ၿငိမ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရနဲ႔လက္တြဲဖို႔စဥ္းစားၿပီး ၁၉၈၉ ေမလ ၁၈ ရက္မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္ကိုရယူသလို အဲဒီႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ နဝတအတြင္းေရးမွဴး ၁ နဲ႔ လားရႈိးမွာ ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဝေခါင္းေဆာင္ဦးေက်ာက္ညီလိုင္က ဝတပ္မ်ားဆက္လက္ထားရွိေရး၊ ဝနယ္ကို ျပည္နယ္အဆင့္ကို္ယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးေရး၊ နယ္ေျမဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမ်ား အျပည့္အဝရေရးေတြတင္ျပခဲ့ၿပီး နဝတဘက္မွ “သူတို႔အစိုးရဟာ ၾကားျဖတ္အစိုးရသာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေဆြးေႏြးလိုပါက ေနာက္တက္မည့္ႏိုင္ငံေရးအစိုးရနဲ႔ေဆြးေႏြးေစလိုေၾကာင္း၊ ႏုိုင္ငံေတာ္မွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔တစ္ခုတည္း သာရွိလို႔ ဝတပ္ကိုလဲ ရဲတပ္ဖြဲ႔အျဖစ္ တရားဝင္ဖြဲ႔ခြင့္သာေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔အင္အားကိုလဲ တျခားအပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားကို အင္အား၁ဝဝဝ ခြင့္ျပဳခဲ့ေပမဲ့ ဝအဖြဲ႔ကိုေတာ့ ၁၅ဝဝ အထိအထူးအခြင့္ေရးေပးဖြဲ႔စည္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ က်န္ဝတပ္ဖြဲ႔မ်ားကိုေတာ့ ဦးေက်ာက္ညီလိုင္တို႔ရဲ႔ အစီအစဥ္အတိုင္းေဆာင္ရြက္ပါ၊ ဆက္ထားႏိုင္စြမ္းရွိက ဦးေက်ာက္ညီလိုင္တို႔ ဆႏၵအရဆက္ထားပါ” စသျဖင့္ေျပာၾကားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။

အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဗကပကခြဲထြက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔တပ္တည္ၿမဲေရးအတြက္ ႀကီးစြာပူပန္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ တပ္ကိုဖ်က္သိမ္းလိုက္ရင္ ေအာက္ေျခ က ေက်နပ္မည္မဟုတ္သလို လူထုကလဲ ေက်နပ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္းမ်ား ဦးေက်ာက္ညီလိုင္က ပြင့္ပြင့္လင္္းလင္းထုတ္ေဖာ္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းေပမဲ့ နဝတဘက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေကၽြးႏိုင္ရင္ဆက္ထားေလဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔တုန္႔ျပန္ခဲ့တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဝျပည္နယ္ကိစၥမွာလဲ စနစ္တက်မွတ္တမ္းတင္ၿပီး ေနာက္အစိုးရကို တိတိက်က်လႊဲအပ္သြားပါမယ္ဆိုၿပီးေျဖၾကားခဲ့ျပန္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္ လြယ္ေမာ္မူးယစ္ေဆးေမွာင္ခိုအဖြဲ႔ႀကီးကို ၿဖိဳခ်ဖို႔ နဝတဟာ ဝတပ္ဖြဲ႔ ေတြကို အသုံးျပဳတယ္။ ဝေတြကလဲ ဝတပ္ေတြေကၽြးဖို႔ဆိုၿပီး မူးယစ္ေဆးလုပ္ငန္းေတြ ေပၚေပၚထင္ထင္လုပ္လာတယ္။ မႏၱေလး နဲ႔ လားရႈိးၿမိဳ႔ေတြဟာ မူးယစ္ေဆးလမ္းေၾကာင္းႀကီးျဖစ္လာတယ္။ ဝအဖြဲ႔ကိုလဲ မူးယစ္ေဆးအဖြဲ႔အျဖစ္ ကမၻာကသတ္မွတ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉ဝ ျပည့္လြန္ ကာလထိုင္းနယ္စပ္မွာတုိက္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြမွာ ဝတပ္သား အဆံုးအရံႈးဟာ ဗကပေခတ္ႏွစ္ ေပါင္း ၂ဝ ကာလအတြင္း တိုက္ပြဲႀကီးငယ္ေတြမွာ က်ဆံုးတဲ့ အေရအတြက္ထက္ ၂ ဆေက်ာ္တယ္လို႔ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။

ဗကပေၾကာင့္စစ္တိုက္ရတယ္ဆိုၿပီး အျပစ္ပံုခ်ခဲ့တဲ့ ဝေတြဟာ နဝတတိုက္တဲ့ ဘိန္းျဖဴစစ္ပြဲမွာ မႀကံဳစဘူး အက်အဆံုးေတြနဲ႔ တန္ဖိုးေပးဆပ္ လိုက္ရတယ္။ သူတို႔တကယ္ လိုခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈအဆင့္ကေတာ့ မေရမရာဂတိေလးတစ္ခုသာရၿပီး အလွမ္းေဝးေနခဲ့တယ္။

ဝလက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ဟာ အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ကိုဖက္တြယ္ရင္း ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝေလာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေဝးႏိုင္သမွ်ေဝးေဝး ေနထိုင္ခဲ့ပံုဟာ ဟိုအရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝဝ ေလာက္ အေမွာင္ထုထဲမွာ တံခါးပိတ္ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကို အသက္ရွင္ဖို႔ကာကြယ္ခဲ့ၾကပံုနဲ႔ေတာင္ တူေနတယ္။ သူတို႔ေရွ႔မွာ ေရြးရမဲ့လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေပါင္း၂ဝ ဗကပနဲ႔လမ္းခြဲၿပီးေနာက္ပိုင္း ေပၚထြက္လာတဲ့ ေမးခြန္းေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ပနဲ႔တံခါးပိတ္ၿပီး ၿမိဳ႔စားနယ္စားဘိန္းကုန္သယ္ေတြႀကီးစိုးတဲ့လမ္းလား၊ ဝျပည္သူေတြ တန္းတူမႈရွိတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အျပည့္ခံစားႏိုင္မဲ့ တစ္ျပည္လံုးနဲ႔လက္တြဲၿပီးလုပ္ေဆာင္မဲ့ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီဖက္ဒရယ္စနစ္လမ္းလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္က ဒီေမးခြန္းဟာ ဗကပေတြကို ဖယ္ရွားမပစ္ခင္ကထဲက ဗကပေခတ္မွာသေႏၶတည္ ခဲ့တဲ့ ဗကပကိုယ္တိုင္လဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းလို႔လဲဆိုႏိုင္တယ္။ ဗကပဟာ ၁၉၈ဝ ခုမ်ားေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔တပ္ သူ႔ေဒသကို စနစ္ တက်မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစတစ အေသြးအေရာင္ေျပာင္းေနတာကို တားဆီးႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့လို႔လဲ အခုလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးႀကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ​​​​​​​​​

ေနဦးေဝ

https://www.facebook.com/The-Communist-1458107654491426/?__xts__[0]=68.ARAqGW7glj1K6hpuN_EV3gDTAbln5uQC-XRXGPWLaeMo08r5zkoZOx8VELjJ34hU288LSlMdc8mGETpb3LH3L2mA1MgzRzspAHV2GtIgw9iTpx-8ZF7x31YMBm_J60n0fAiMHzumy1uf0-4epQh4F1FjlAmM6snVKTLdsnT_sUjEbkh_bFjHg2AADtHPRPgjZv_g35ytQr9AD4wIdJUnv1xsdHuifzV2lCjBQxIZ0lboW6-MFtosbcGTPUDu4NncJHyG_qMArimPNCJN5H25wIpc_sNSXhrmqRqWa5x-CXzdL853V05Bej6ZrELFIKuNnQB2g49zYiGL4_IpFxnGCwduALAIမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္