လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ) (၂)

လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)

(၂) မဲဇလီပြင့္ေတြထိန္ထိန္ဝါေနတဲ့ ပန္ဆန္း

ပန္ဆန္းၿမိဳ႔ကေလးဟာ တရုတ္နယ္စပ္အတိုင္း ေျမာက္ဖက္ကေန ေတာင္ဖက္ကိုစီးလာတဲ့နမ့္ခါျမစ္နဲ႔ အေရွ႔ဖက္ကေနအေနာက္ဖက္ကိုလာတဲ့ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းဆံုရာ တံေတာင္ဆစ္ေကြးထဲမွာတည္ရွိေနတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ နမ့္ခါျမစ္ဟာ ေတာင္ယြန္းယြန္းကို ဆက္စီးမသြားမီ အေရွ႔ဖက္ ကို နဲနဲေကြပၿပီး ဂငယ္ေကြ႔ထပ္ေကြ႔ကာ ေတာင္ၾကားထဲပတ္ဆင္းလာတယ္။ ဟတ္ခ်ံုဳးဆိုတဲ့ရြာနားေရာက္မွ ေတာင္ဖက္ကိုဆက္စီးသြားၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ေပါင္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ပန္ဆန္းတဝိုက္မွာ လယ္ကြက္ေလးေတြနဲ႔ေျမျပန္႔နဲနဲရွိၿပီး ေကာင္းဟုန္နဲ႔ေကာင္းမူး ရွမ္းရြာႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ဘုရားေစတီေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ေစ်းေတြလဲရွိတယ္။

ပန္ဆန္းကြင္းကေန ကုန္းတစ္ကုန္းေက်ာ္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကို သြားလိုက္ရင္ ဟတ္ခ်ံဳးရြာတို႔ နားေလာ့ရြာတို႔ကိုေရာက္သြားၿပီး ပန္ပြဲတို႔ ညက္ကန္တို႔က တဆင့္ ဝိန္းေကာင္ ပန္ယန္း မန္မန္းဆိုင္ စတဲ့ ဝနဲ႔ရွမ္းရြာေတြဆီေရာက္တယ္။ အဲဒီကေန သံလြင္ျမစ္ကူးတို႔ေတြကို သြားႏိုင္တယ္။ ပန္ဆန္းေျမာက္ဖက္ ေတာင္တန္းႀကီးေပၚကိုတက္သြားရင္ ဝနယ္ အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ေျမာက္ပိုင္းကိုေပါက္တယ္။

ပန္ဆန္းဟာ နမ့္ခါေခ်ာင္းကရစ္ေခြထားသလို မယ္ဇလီပင္ေတြအုပ္ေတြလဲ ရွိေနတဲ့အတြက္စိမ္းစိမ္္းစိုိစိုရွိတယ္။ ၁၉၇၉ ႏွစ္ဆန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္ဆန္းကိုေရာက္သြားေတာ့ အမွတ္အရဆံုးအရာက ပန္ဆန္းေစ်းထဲက အနံ႔တစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ ဝေဆးတံေတြထဲမွာထည့္ေသာက္တဲ့ ေဆးက ဘာမွ ျပဳျပင္မထားတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးေျခာက္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးနံ႔ကအေတာ္ျပင္းတယ္။ အဲဒီေဆးရြက္ႀကီးနံ႔နဲ႔အတူ စိမ္းေရႊေရႊ ဘိန္းနံ႔ေတြေရာေနေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ဒီအနံ႔ကလိႈင္ေနတယ္။ ေစ်းေဘးကျဖတ္သြားရင္ေတာင္ ဒီအနံ႔က မူးခ်င္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ တေျဖးေျဖးယဥ္သြားတာပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီေဆးရြက္ႀကီးအေက်ေတြနဲ႔ ပြတ္ခၽြန္းလိပ္ေသာက္လာတယ္။ အဲဒီတံုးက ပန္ဆန္းေစ်းဟာ မီးခိုးတလူလူအံု႕ဆိုင္းထားတဲ့အမိုးနိမ့္နိမ့္ တန္းလ်ားေလးေတြနဲ႔ျပည္႔ေနၿပီး ေစ်းေန႔ဆိုရင္ တန္႔ယန္းဖက္ကလာတဲ့ ကုန္သယ္ေတြ တရုတ္ေတြ ဝေတြ ရွမ္းေတြ လားဟူေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ဗကပရံုးဌာနသစ္ေတြ အလံုးအရင္း ေဆာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ပစၥည္းသယ္တဲ့ကားေတြ အမ်ားႀကီးသြားလာေနတယ္။ လမ္းေတြ ဆိုရင္လဲ ကားေတြ ဒလစပ္ေမာင္းေနၾကလို႔ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ဌာနၾကည့္ၾကည့္ တဲေတြအိမ္ေတြ ေဆာက္ေနတာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ျပည္သူ႔အသံထုတ္လႊင့္ဖို႔ အသံလႊင့္ရံုတည္ေဆာက္ေရးကေတာ့ အႀကီးဆံုးတည္ေဆာက္ေရးေတြလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဌာနအမ်ားစုကေတာ့ နမ့္ခါေခ်ာင္းအေပၚပိုင္းကိုတက္ၿပီး သစ္ေတြဝါးေတြခုတ္ၾကတယ္။ ခုတ္ၿပီးရင္ ေခ်ာင္းအတိုင္း ေမွ်ာယူလာၿပီး တဲေတြ တန္းလ်ားေတ ြေဆာက္ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဌာနက ဘာသာျပန္နဲ႔စာပံုႏွိပ္ဌာနဆိုေတာ့ ပံုႏွိပ္စက္ထားဖို႔ အုတ္ေတြ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာ သက္ကယ္မိုး အုတ္တိုက္တစ္လံုးေဆာက္ၾကရတယ္။ လူေနတန္းလ်ားေတြကေတာ့ သက္ကယ္မိုး ရႊံ႔ေကာက္ရိုးသရြတ္ကိုင္ အကာေတြပါ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးေတြပါေပမဲ့ တံခါးမတပ္ဘူး။ လူဝင္ေပါက္ေတြကိုေတာ့ ဝါးျခမ္းေတြနဲ႔ တံခါးရြက္လုပ္တယ္။ ခုတင္လဲ ေျမစိုက္ဝါးတိုင္ဝါးၾကမ္းခင္း၊ စားပြဲေတြထိုင္ခံုေတြလဲ ေျမစိုက္ဝါးတိုင္ ဝါးခင္းေတြပါဘဲ။ ပန္ဆန္းေႏြရာသီကလဲ အေတာ္ေလးပူတယ္။ မနက္ဖက္မွာ တည္ေဆာက္ေရးအားသြန္လုပ္ၿပီး ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေနေအးခ်ိန္အထိနားၾကရတယ္။ ငွက္ဖ်ားလဲထူတယ္။ ေဆးရံုမၾကာခဏသြားေနရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က မိုးက်တာ အေတာ္ေနာက္က်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းမွာ ၂ လစာ ရိကၡာကိုယ့္ဖာသာ ျဖည့္တင္းေရးဆိုတဲ့ေပၚလစီအရ ေျပာင္းဖူးစိုက္ဖို႔ျပင္ၾကရတယ္။ ေျမကအေတာ္ညံ့လို႔ တန္႔ယန္းကုန္သည္ေတြတည္းခိုတဲ့ေနရာက ျမင္းေဇာင္းထဲကေန ျမင္းေခ်းေတြသယ္ၿပီး တစ္က်င္းျခင္းလိုက္ထည့္ၾကတယ္။ မ်ိဳးေစ့ကိုေတာ့ မိုးက်တာနဲ႔ထည့္ဖို႔ျပင္ထားၾကတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိုးကေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရြာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲသလိုမိုးေခါင္တဲ့ ဒဏ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မေထာင္းသာလွေပမဲ့ တခ်ိဳ႔ဝရြာေတြမွာေတာ့ အေတာ္ေလး အလူးအလဲခံလိုက္ရတယ္။

ပန္ဆန္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ၁၉၇၆ ခုက ႂကြက္ကပ္က်လို႔ နာလံေကာင္းေကာင္းမထူေသးဘူး။ အခုမိုးေခါင္တဲ့အခါ စားစရာျပတ္ၿပီး အငတ္ေဘးကို ရင္ဆိုင္ကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ယုတ္ေအာတို႔ နမ့္ဖတ္တို႔ ကာဝိုင္းတို႔ ဘက္မွာေရာ ယုန္တင့္တို႔ တိန္ေအာတို႔ ဝမ္မိုင္တို႔ ဘက္မွာပါ အငတ္ေဘးဆိုက္တယ္။ ကာဝိုင္းဒိုင္နယ္မွာဆိုရင္ အစာေရစာျပတ္ၿပီး ေသဆံုးသူ ၁ဝ ေယာက္ေက်ာ္တယ္။

ပန္ဆန္းအထူးၿမိဳ႔နယ္နဲ႔ အေရွ႔ေျမာက္စစ္ေဒသကေန အငတ္ေဘးသင့္ေဒသေတြကို စားနပ္ရိကၡာသြားပို႔တာေတြ ေဆးကုတာေတြ အျမန္ လုပ္တယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြေရာက္သြားေတာ့ ရြာထံုးစံအရ မသၿဂႌဳဟ္ရေသးတဲ့အေလာင္းေတြ ရြာထဲမွာရွိေနတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ စားစရာလာေဝ ေနတယ္ သတင္းၾကားလို႔ ေတာင္ေဝွးေထာက္ၿပီး ခြက္ကေလးတလံုးကိုင္ေရာက္လာေပမဲ့ အဲဒီေနရာေရာက္ၿပီး ခဏနားေနတံုး ျပန္ထမလာ ေတာ့တာေတြလဲရွိတယ္တဲ့။ ေဆးအဖြဲ႔ကျပန္ေျပာတာေတြကလဲ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတယ္။ ေဆးအဖြဲ႔ေတြဟာ အဟာရျပတ္ၿပီး မေသေအာင္ ပဲပိဇပ္ေတြကို ျပဳတ္ၿပီးတိုက္တာ ဓာတ္ဆားရည္တိုက္တာေတြ ဖိလုပ္ၾကေပမဲ့ ညႀကီးသန္ေခါင္ ကိုယ့္အိမ္သားတစ္ေယာက္ ေသလို႔ က်န္အိမ္သားေတြရဲ႔ဆို႔နင့္တဲ့ ေအာ္ငိုသံႀကီးေတြ ၾကားေနတတ္တယ္တဲ့။ အေတာ္ေလး ေၾကကြဲစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလ အငတ္ေဘးကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းကို ဗကပရဲေဘာ္ေတြသာမက တပ္ေပါင္းစုဝင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကရင္နီလူမ်ိဳးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြ အင္ဒိုနီးရွား ထိုင္းစတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ့ရဲေဘာ္ေတြပါ အားတက္သေရာ လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကလလတအဖြဲ႔ကဆိုရင္ တိမ္ေအာေလးရြာဘက္မွာ အမွတ္တရ လယ္သစ္တစ္ကြက္ေတာင္ ေဖာ္ေပးသြားခဲ့တယ္။

၁၉၇၆ ႂကြက္ကပ္ေဘးကေတာ့ ဒီထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုဆိုးပါတယ္။ ႂကြက္ကပ္ဟာ ဝနယ္ေတာင္ပိုင္းကို အေတာ္ေလးဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ႂကြက္အုပ္ေတြက သီးႏွံေတြေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြအားလံုးကို စားေသာက္ပစ္ၾကတယ္။ ႂကြက္ကပ္မက်ခင္ အဲဒီေဒသ ဝါးရံုေတြမွာ ဝါးပြင့္ေတြပြင့္ ဝါးသီးေတြသီးတယ္။ အဲဒီဝါးသီးေတြေၾကာင့္ ႂကြက္ေပါက္ပြားႏႈန္း ရုတ္တရက္ႀကီးထြားလာၿပီး ဝါးေတြသုဥ္းတဲ့အခါ လူေတြစိုက္တဲ့သီးႏွံေတြကို လာစားၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းက ဝရဲေဘာ္ေလးေတြတအံ့တၾသ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်က္က အဲဒီေထာင္ေသာင္း ခ်ီေနတဲ့ႂကြက္အုပ္ႀကီးဟာ ဖ်က္ဆီးလို႔ဘာမွမက်န္တဲ့အခါ ဒီေဒသကေန အစရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္တဲ့။ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းလဲ မသိဘူးတဲ့။ ႂကြက္ေသတို႔ဘာတို႔ေတာင္ မေတြ႔ရဘူးတဲ့ေလ။ ႂကြက္ေတြက ရွာမရေတာ့ေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ ဒဏ္ခ်က္ျပင္းျပင္းခံလိုက္ ရတယ္။

ႂကြက္ကပ္နဲ႔အတူလိုက္လာတဲ့ အငတ္ေဘးက ရြာသူရြာသားေတြကို ရြာထဲမွာေနလို႔မရေအာင္ ေမာင္းထုတ္လိုက္သလိုဘဲ။ သူတို႔တေတြဟာ ေတာထဲကုိဝင္ၿပီး သစ္သီးသစ္ဥေတြ၊ သစ္ရြက္ေတြကို ရွာစားၾကတယ္။ အဆိပ္ပါတဲ့အသီးအရြက္ စားမိသူကေသၾကတယ္။ ေတာထဲမွာ က်က္စားတဲ့ ဝက္ဝံတို႔ က်ားသစ္တို႔ ေတာဝက္တို႔နဲ႔တိုးၿပီး ဝံကုပ္ခံရတာ ေတာဝက္ပက္ခံရတာ က်ားသစ္ကိုက္ခံရတာေတြလဲႀကံဳၾကရတယ္။

မိဘျဖစ္သူက သားသမီးေတြကို ရွာလို႔ရသမွ် သူတို႔မစားဘဲေကၽြးေပမဲ့ စားစရာကမေလာက္လို႔ ကေလးေတြက တငိုငို။ လူရုပ္ပင္မေပၚေတာ့။ လမ္းေဘး လဲက်ေသဆံုးေနသူေတြလဲ ေတြ႔ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေက်ာက္သားေျမႏုေတြေတာင္ ျခစ္ၿပီး စားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ရြာေတြမွာေတာ့ ရြာကေနတေရြ႔ေရြ႔ထြက္ရင္း အေရွ႔ဘက္တရုတ္ျပည္ကို ေရာက္သူေရာက္။ သံလြင္ျမစ္ အေနာက္ဖက္ေရာက္သူေရာက္။ ခြက္လက္ဆြဲၿပီး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ၾကရတယ္။ နဂိုကမွ တစ္ႏွစ္မွာ ရိကၡာ ေလးငါးလစာသာရွိတဲ့၊ လယ္ကြင္းေလးဘာေလးရွိမွ တစ္ႏွစ္ ၇ လ ၈လစာရွိတဲ့ ရြာေတြဟာ ႂကြက္ေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးေစ့ေတာင္ျပန္မရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ စစ္ေဒသနဲ႔ဗဟုိကေန ဆန္ေတြ ေဆးဝါးေတြ အိုးခြက္ေတြ အဝတ္အစားနဲ႔ေစာင္ေတြ ေပးပို႔ၿပီးကယ္ဆယ္ေရးေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္။ မ်ိဳးစပါးေတြ အရင္းအႏွီးေတြကို ထုတ္ေပးတယ္။

ဒီႂကြက္ကပ္ထဲမွာ ေဒသခံ ဝေတာင္သူေတြ ေဘးဒုကၡသင့္တာကို လက္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေပမဲ့ ဗကပကို အေတာ္ေလးအထိနာေစတဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခု ေပးသြားတာကိုေတာ့့ လူတိုင္းမျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာင္မွာ ဗကပေနၿပီး ဝတပ္ဖြဲ႔ခြဲထြက္ၾကတဲ့အခါ အဲဒီဒဏ္ရာကို လက္ၫွိဳးထိုးျပခဲ့ၾကတယ္။ ႂကြက္ကပ္မတိုင္မီက ဝနယ္မွာရွိတဲ့ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္သူေတြကို ေခ်မႈန္းႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး အရွိန္တက္ေနတဲ့အေနအထားေအာက္မွာ ဝနယ္မွာ လႊမ္းမိုးထားတဲ့ဘိန္းတိုက္ဖ်က္ေရး၊ ဘိန္းအစားထိုးသီးႏွံမ်ားေျပာင္းလဲေရးစီမံကိန္းနဲ႔ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတဆင့္တက္ဖို႔ လယ္ယာ သမဝါယမစနစ္မ်ားကို တက္လွမ္းေရးစီမံကိန္းေတြဟာ ႂကြက္ကပ္နဲ႔အတူ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ လယ္ယာသမဝါယမစနစ္ဆိုတဲ့ လက္ဝဲအမွားကလဲ ပြင့္က်သြားခဲ့တယ္။

ဒီအမွားကို ျပန္ျပင္ေပမဲ့ ဖ်က္မရတဲ့အမည္းစက္လိုျဖစ္သြားတယ္။ ဝနယ္ရဲ႔ကုန္ထုတ္ေရးနိမ့္က်မႈအေၾကာင္း သိသူေတြဟာ ျပည္ပကျမန္မာ့ အေရးကၽြမ္းက်င္သူဆိုတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဝနယ္မွာ ေျမယာေဝျခမ္းေရးမလုပ္ၾကလို႔ ဗကပေတြက်ဆံုးတယ္လို႔ မွန္းတုတ္လိုက္တာ ၾကားရေတာ့ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။

ဒီစီမံကိန္းေတြ ခ်ၾကတာဟာ အဲဒီကာလက တပ္ဖြဲ႔အသီးသီး အေတာ္ကေလး တက္ႂကြေနၾကတာနဲ႔လဲဆိုင္ပါတယ္။ စစ္ေရးဘက္မွာဆိုရင္ သံလြင္ျမစ္ အေရွ႔ဖက္ေဒသအမ်ားပိုင္းမွာ အစိုးရတပ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အစိုးရကဖြဲ႔ေပးထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးေတြလဲ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ေစာ္ဘြားဆိုးေတြရဲ႔ ကာကြယ္ေရးတပ္ေတြလဲ ေစာ္ဘြားဆိုးေတြနဲ႔အတူေျပးကုန္ၿပီ။ အင္အား ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလီဝင္ဟြမ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမင္ရဲ႔ ကိုမင္တန္ တပ္မ ၉၃ နဲ႔ အတူ ဝနယ္မွာေျခကုတ္ယူထားတဲ့ CIA လက္ေအာက္ခံ တရုပ္ျပည္မႀကီးဆိုင္ရာအလုပ္အဖြဲ႔ဆိုတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုလဲ တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအင္အားစုေတြဟာ ဝနယ္ကိုေခတ္ ေနာက္က်ေစတဲ့၊ ဘိန္းစီးပြားေရးထဲမွာသြတ္သြင္းၿပီး အခြန္အဆမတန္ေကာက္ေနသလို တပ္သားသစ္ေတြ အဆက္မျပတ္စုေဆာင္းေနတဲ့ ဖိႏွိပ္တဲ့အင္အားစုေတြျဖစ္လို႔ အလြန္ေလးလံတဲ့ ထမ္းပိုး တံုးႀကီးကိုခါခ်လိုက္တာနဲ႔လဲတူေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လက္ရွိ ပေဒသရာဇ္တစ္ပိုင္းစီပြားေရးစနစ္ကိုလဲ အလြယ္တကူေျပာင္းလဲပစ္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဝနယ္ဟာ စီးပြားေရးအရဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အလြန္ေနာက္က်တယ္။ အမ်ားစုႀကီးက ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာစနစ္ကို အားကိုးေနရၿပီး မိမိ ဖာသာဖူလံုေရးစီးပြားေရးစနစ္ အဆင့္မွာဘဲရွိတယ္။ အဲသလိုမိုးရြာသြန္းမႈကိုအမွီျပဳတဲ့ ေတာင္ယာစနစ္မွာေတာင္ တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္အၾကား ေျမလုပြဲေတြ၊ေျမေၾကာင့္ စစ္ခင္းၾကတာေတြရွိေနတယ္။ ဝနယ္ႀကီးထဲမွာ ေစာ္ဘြားနယ္ ၁ဝ ခုရွိၿပီး ေစာ္ဘြားကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔ကလဲ ၁ဝ ခု ေက်ာ္ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္အေစာပိုင္းမွာ ပန္လံုၿမိဳ႔စား၊ ဟိုပန္ၿမိဳ႔စား၊ မိုင္းလြန္းၿမိဳ႔စားလို ၿမိဳ႔စားေတြေပၚလာတယ္။

အဂၤလိပ္ေခတ္ေႏွာင္းကာလမွာ ေယာင္ဒင္းၿမိဳ႔စားတို႔ ပန္ဆန္းၿမိဳ႔စားတို႔ထပ္ေပၚလာတယ္။ အခြန္အတုတ္ကလဲ မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ဆား ဝါးက်ည္ ေတာက္တစ္လံုး ဝနယ္ကိုေရာက္ဖို႔ ကာကြယ္ေရးဂိတ္ ၂ဝ ေက်ာ္ျဖတ္ရၿပီး ဂိတ္တိုင္းမွာအခြန္ေဆာင္ၾကရတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဆား ဝါးက်ည္ ေတာက္တစ္ခုဟာ အဲဒီေခတ္က ေခါင္းျဖတ္ဖို႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အလဲအလွယ္လုပ္လို႔ ရေနတယ္။ အဲသလိုၿမိဳ႔ေတြမွာ ဝလူမ်ိဳး အျပင္ရွမ္းေတြ ပေလာင္ေတြ လားဟူေတြ ေျမာင္ဇီးေတြလဲေနထိုင္ၾကၿပီး လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ၊ ေရသြင္းစနစ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဝနယ္အမ်ားပိုင္းကေတာ့ ေတာင္ယာစနစ္ကိုအားကိုးေနရၿပီး တစ္ႏွစ္မွာ ဝမ္းစာ ၃ လစာ ၄ လစာ ေလာက္သာရွိရၾကတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေတာထဲမွာ သစ္သီးသစ္ဖုကိုဘဲ အားကိုးၿပီး မေသရံုအသက္ဆက္ေနရတယ္။

၁၉၅ဝ ခုေတြမွာ ကိုမင္တန္တရုပ္ျဖဴေတြ ဝနယ္မွာတပ္စြဲလာေတာ့ ဘိန္းစီးပြားေရးကို ေဇာင္းေပးလုပ္ခိုင္းၾကတယ္။ ဝအမ်ားအျပားလဲ ကာကြယ္ေရးတပ္သားနဲ႔ဘိန္းစားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကာကြယ္ေရးတပ္ေတြဟာ ဘိန္းလုပ္ငန္းတပ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေလာက္ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့အခါ ေဒသခံ ဝလူမ်ိဳးလက္ဝဲေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔ေတြေပၚလာတယ္။ ၁၉၆၆ခု ေနာက္ပိုင္း ခြင္းမား ေျပာက္က်ား၊ ၁၉၆၇ အိုက္ခ်ိန္ေျပာက္က်ား၊ ၁၉၆၈ ဟိုစြမ္ေျပာက္က်ား၊ ၁၉၆၉ ပန္ဝိုင္ေျပာက္က်ားေတြေပၚလာတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ဗကပ တပ္ေတြလဲ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ တပ္အင္အားႀကီးထြားလာၿပီး စစ္ေရးေအာင္ပြဲေတြလဲဆက္တိုက္ ရလာတယ္။

ဒါေပမဲ့ စာမတတ္တဲ့သူေတြ၊ သခ်ၤာအေပါင္းအႏႈတ္ေတာင္ မတတ္တဲ့သူေတြအၾကားမွာ လုပ္အားမွတ္နဲ႔ေရတြက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့သီးႏွံကို ခြဲေဝေရးဆိုတဲ့ လယ္ယာသမဝါယမစနစ္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ေရွ႔ေျပးကုန္ထုတ္လုပ္မႈျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူထုဆန္႔က်င္တာ ခံရၿပီး စီမံကိန္းကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘိန္းပေပ်ာက္ေရးကေတာ့ ၁၉၇၅ ကေန ၁၉၈ဝ ခုမ်ားအထိ ႀကိ္ဳးပမ္းေပမဲ့ အရာမထင္ျဖစ္ခဲ့သလို ေနာက္ပိုင္းမွာ တရားဝင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ရသြားတဲ့ အဲဒီဘိန္းကဘဲ တပ္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေဒသေခါင္းေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

​​​​​​​​​​​​ေနဦးေဝ

https://www.facebook.com/The-Communist-1458107654491426/?__xts__[0]=68.ARAqGW7glj1K6hpuN_EV3gDTAbln5uQC-XRXGPWLaeMo08r5zkoZOx8VELjJ34hU288LSlMdc8mGETpb3LH3L2mA1MgzRzspAHV2GtIgw9iTpx-8ZF7x31YMBm_J60n0fAiMHzumy1uf0-4epQh4F1FjlAmM6snVKTLdsnT_sUjEbkh_bFjHg2AADtHPRPgjZv_g35ytQr9AD4wIdJUnv1xsdHuifzV2lCjBQxIZ0lboW6-MFtosbcGTPUDu4NncJHyG_qMArimPNCJN5H25wIpc_sNSXhrmqRqWa5x-CXzdL853V05Bej6ZrELFIKuNnQB2g49zYiGL4_IpFxnGCwduALAIမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္