လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၃)

လြတ္ေျမာက္ေဒသပန္ဆန္းမွာ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ(ေနဦးေဝ)(၃)

ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္တဲ့ ရုရွားျပန္္ေခါင္းေဆာင္

ပန္ဆန္းကိုေရာက္ဘူးတဲ့ ေတာခိုဗမာေက်ာင္းသားေတြအပါအဝင္ ရဲေဘာ္အမ်ားအျပားဟာ ပန္ဆန္းမွာ ေနရတာေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္း ၿပီး လြတ္လပ္တာမ်ိဳး မရွိေသးဘူးလို႔ေျပာေလ့ရွိတယ္။ စစ္အစိုးရေထာက္လွမ္းေရးရဲ႔ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းမႈေတြခံဖူးၾကတဲ့၊ ေထာက္လွမ္းေရးက လိုက္ဖမ္းတာခံရဖူးတဲ့ ၿမိဳ႔ေပၚကလာသူေတြအတြက္ ဒီေနရာဟာ လြတ္လပ္တဲ့ေနရာႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။ အေနအထိုင္ဆင္းရဲေပမဲ့ အဲဒီလြတ္လပ္မႈေၾကာင့္ဘဲ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ တည္ေဆာက္ေရးကာလဟာ ေမာသေလာက္ ေပ်ာ္စရာလဲေကာင္းတယ္။

ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝး ၿပီးသြားၿပီး ၁၉၇၉ ခုလမ္းစဥ္တစ္ခု ထြက္လာတာနဲ႔အတူ ဗဟိုခြဲဗ်ဴရိုေတြ၊ တပ္မသစ္ေတြဖြဲ႔စည္းၿပီး ရဲေဘာ္ အသီးသီး တာဝန္သစ္ေတြထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာကလဲ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲသလို လႈပ္လႈပ္ရြရြကာလမွာ တာဝန သစ္ေတြနဲ႔ခရီးမထြက္မီ ပါတီ ႏွစ္ ၄ဝ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “မိုး ေသာက္ၾကယ္နီ”ဆိုတဲ့ေအာ္ပရာဇာတ္ႀကီးကို ရဲေဘာ္ ၁ဝဝ ေလာက္ ပါဝင္ကျပမွာျဖစ္လို႔ အကတိုက္သူက တိုက္၊ သီခ်င္းတိုက္သူက တိုက္၊ အခန္းအနားျပင္ဆင္သူကျပင္ဆင္လို႔ လက္မလည္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေမာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာျပန္နဲ႔ပံုႏွိပ္ဌာနကေတာ့ ၁၉၇၉ ဗဟိုေကာ္မတီကဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ လမ္းစဥ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ငယ္ေတြ အျမန္ထြက္ႏိုင္ ေအာင္ အားသြန္လံုးပမ္းေနရတယ္။ ဒီၾကားထဲကဘဲ မိုးေသာက္ၾကယ္နီအတြက္လဲ ဇာတ္တိုက္သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေနၾကတယ္။ ပံုႏွိပ္ဖို႔ ခဲစာလံုးေတြစီတဲ့အလုပ္ကို စခန္းမွာရွိတဲ့ဗမာရဲေဘာ္ေတြသာမက ကခ်င္ရဲေဘာ္မေလးေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကေပမဲ့ စာအုပ္က အေရးႀကီးလို႔ ဗဟိုေဆးေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကိုလဲ အကူေခၚရတယ္။ စာအုပ္ေတြထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းက အေတာ္ေလး မ်က္ႏွာပြင့္တယ္။ ရဲေဘာ္တိုင္းလိုလိုက လမ္းစဥ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ တစ္စံုလံုးရခ်င္ေနၿပီး ဌာနတာဝန္ခံဆီ လာေတာင္းေနၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဝးကိုခရီးထြက္ၾကမဲ့ရဲေဘာ္ေတြဟာ စာအုပ္ငယ္ ၆ အုပ္ေလာက္ပါတဲ့ လမ္းစဥ္စာအုပ္ေတြကို တြဲခ်ဳပ္ၿပီး သယ္သြားခ်င္ေနၾကတယ္။ အလယ္ပိုင္းကို ဆင္းသြားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြဆိုရင္ အဲဒီလမ္းစဥ္စာအုပ္ေတြကို ကိုယ္နဲ႔အတူထားၿပီး လုပ္ေဆာင္သမွ် အရာရာကို လမ္းစဥ္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ကိုက္မကိုက္ ျငင္းၾကခုန္ၾက ေဆြးေႏြးၾကတဲ့သတင္းေတြလဲ ၾကားၾကရတယ္။

တခါေတာ့ ဌာနမွဴး အရန္ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ရဲေဘာ္လြင္ေခၚ ဦးသိန္းေအာင္ကို “ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေဝးႀကီးကလဲ ၾကာလိုက္တာဗ်ာ။ တကယ့္ မာရသြန္အစည္းအေဝးႀကီး။ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ လုပ္ၾကတာကိုး”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဘူးတယ္။ ရဲေဘာ္လြင္ကေတာ့ အခ်ိန္ရလို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေဆြးေႏြးေနၾကတာပါ။ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္၊ ပါတီမွာ ကြန္ဂရက္ မလုပ္ႏိုင္တာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ၁၉၄၅ ကတြက္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ပါတီတြင္း ေျဖရွင္းရမယ့္ျပႆနာေတြကလဲ ၾကာေလ မ်ားလာေလျဖစ္ၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္မႈကိုေတာင္ ထိခိုက္လာတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ လူငယ္ေလးေတြ ျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးေတြဆီက ပါတီသမိုင္းဆိုင္ရာ မၾကားဘူးတာေတြျပန္ၾကားရသလို ယူစရာသင္ခန္းစာေတြကလဲ အမ်ားႀကီးဘဲ။ တကယ့္ သင္တန္း တက္ေနရသလိုဘဲဗ်ာ”လို႔ေျပာပါတယ္။

ရဲေဘာ္လြင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြနဲ႔အေတာ္ေလး အတြဲညီတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ သူကရုရွားမွာ ဂ်ာနယ္လစ္စာနယ္ဇင္း ပညာ မဟာဘြဲ႔တက္ေနတဲ့ ရုရွားတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားစိတ္ မကုန္သူလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ဘီအိုင္ေအေခတ္ကထဲက ပါတီထဲေရာက္လာသူျဖစ္လို႔ သူ႔ဆီက ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အႀကံဳေတြကိုလဲ မၾကာခဏၾကားၾကရ တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႏို႔မႈန္႔ဗူးေလး ႏို႔ဆီဗူးေလးရလာရင္ အနီးတဝိုက္က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကိုေခၚၿပီး ႏို႔ထမင္းလုပ္စားတတ္တယ္။ ေငြေလးဘာေလးရွိရင္ ရဲေဘာ္ေတြစုၿပီး ဘူးသီးေၾကာ္ ေၾကာ္စားၾကတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကားလ္မာ့က္စ္ပံု ရုပ္တု ကေလးတစ္ခုရွိေနသလို ရုရွားပန္းခ်ီကားေတြ ရုရွားစာအုပ္ေတြလဲရွိတယ္။ ဘာသာျပန္အဖြဲ႔ရဲ႔ အဓိကတာဝန္က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ က်မ္းရင္းေတြ ကို ဗမာဘာသာျပန္ဆိုဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဘာသာျပန္ရာမွာ ရဲေဘာ္လြင္က ရုရွားဘာသာစာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး အဂၤလိပ္ကေနျပန္တဲ့ဗမာဘာသာ ျပန္ကိုတိုက္ရတယ္။ ဦးတင္ျမင့္ဆိုတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကထဲက တရုပ္ျပည္ကိုပါသြားတဲ့ ပခုကၠဴၿမိဳင္နယ္သား တရုပ္ပါရဂူကလဲ တရုပ္ဘာသာ စာအုပ္နဲ႔တိုက္တယ္။

ကိုေက်ာ္ေဇာဦး၊ မခိုင္ေအး၊ ကိုျမင့္ထြန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာစာအုပ္ကို လက္စြဲျပဳၾကတာပါ။ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူ ခ်က္ျခင္း မတူလို႔ တရုတ္ပညာရွိနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းခုန္ရတာကို အခုျပန္ေတြးရင္ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနတုန္းပါ။ သံလြင္အေနာက္ဖက္ မံုးကိုးကေန ဗဟိုရွိရာပန္ဆန္းကိုေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ တပ္မေတြဖြဲ႔ေတာ့ ဦးတင္ျမင့္ တပ္ထဲကိုျပန္သြားတယ္။ သူ႔ေနရာမွာ ျပည္သူ႔အသံက မေထြးၾကည္ကအခ်ိန္ပိုင္းအျဖစ္လာကူရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာသာျပန္အဖြဲ႔ဝင္ေတြဟာ ဌာနမ်ိဳးစံုကိုေျပာင္းေရႊ႔ကုန္ၿပီး ပံုႏွိပ္ဌာနဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မံုးကိုးေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာဘဲ ဗဟိုကေန ဘာသာျပန္နဲ႔စာပံုႏွိပ္ဌာနကိုဖြဲ႔တယ္။ အဲဒီဌာနမွာ ရဲေဘာ္လြင္ကို တာဝန္ခံအျဖစ္ ထားၿပီး ဘာသာျပန္အဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ ပံုႏွိပ္စက္အဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ စခန္းတစ္ခုအျဖစ္ ထူေထာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မံုးကိုးေရာက္စ ၁၉၇၆ ခုထဲမွာ မံုးကိုးမွာရွိတဲ့ အေရွ႔ေျမာက္စစ္ေဒသ ႏိုင္ငံေရးဌာနမွာ ရဲေဘာ္လြင္ကို ပထမဆံုးေတြ႔ခဲ့ဘူးတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ တပ္မဟာ ၂ ေကဒါေတြ၊ ကြတ္ခိုင္ခရိုင္ ေကဒါေတြ၊ ေထာက္ပံ႔ေရးဌာန ေကဒါေတြနဲ႔အတူ ၿမိဳ႔ကလာတဲ့ ဗမာရဲေဘာ္ေတြကို ပါတီသမိုင္းဆိုင္ရာ ေဟာေျပာေဆြးေႏြး ပြဲမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ ႏိုင္ငံေရးမွဴးဦးစိုးသိမ္းနဲ႔အတူ ရဲေဘာ္လြင္လဲ ေဟာေျပာခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္္လြင္အလွည့္မွာ “ပါတီ စိတ္ဓာတ္ဆိုတာဘာလဲ”ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေဟာေျပာပါတယ္။

ဗကပတည္ေထာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပါတီဝင္ေတြ၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကား ပါတီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျမင္မတူပံုအေတာ္ မ်ားမ်ားကို ရွင္းျပခဲ့တာမွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတံုးက “ပါတီစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒရည္မွန္းခ်က္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပါတီစည္းရံုးေရး စည္းကမ္းကို ဆႏၵအေလ်ာက္လိုက္နာတာဘဲ။ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔မကိုက္ညီတဲ့အခါေတြမွာ အမ်ားစုကိုနာခံတာ၊ အထက္အဆင့္ကိုနာခံတာ၊ ကြန္ဂရက္ကိုနာခံတာ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ႏိုင္သလဲဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ပါတီစိတ္ဓာတ္ကိုတိုင္းတာတယ္”လို႔ သူေျပာခဲ့တာမွတ္မိေန ေသးတယ္။

အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ သခင္စိုးတို႔ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ သခင္သိန္းေဖတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပါတီစိတ္ဓာတ္ရႈေထာင့္ကေနရွင္းျပေတာ့ နားလည္မႈ အသစ္ေတြရလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အဲဒီပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔အမွားဟာ စည္းရံုးေရးစည္းကမ္းခ်ိဳးေဖာက္မႈသက္သက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္တာ ျငင္းခုန္တာေတြလဲေတြ႔ရတယ္။ အဲသလိုေဆြးေႏြးသူေတြဟာ တပ္မဟာ ၂ က ေကဒါေတြသာမက တျခားဌာနေတြက တိုင္းရင္းသားေကဒါေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလိုေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးကို ပထမဆံုး ေတြ႔ႀကံဳရတာျဖစ္လို႔ ပါတီတြင္းေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ခံစားလိုက္ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာေတာ့ ေအာက္ကလာတဲ့ ဗမာရဲေဘာ္တစ္စုဘဲ ပါတီထိပ္ပိ္ုင္းကို ရဲရဲဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ပံုေဖာ္ၾကတာေတြ႔ရတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေတာျပန္တစ္ေယာက္ကလဲ ဗကပဟာ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ပါတီသစၥာေဖာက္လို႔ သတ္မွတ္တယ္ဆိုၿပီးေတာင္ ရမ္းတုတ္ခဲ့ တယ္။ ပါတီစိတ္ဓာတ္ရဲ႔သေဘာက ျငင္းစရာရွိရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျငင္းမယ္။ အခ်ိန္တခ်ိန္က်ရင္ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မယ္။ အဲသလိုဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ အမ်ားစုဆံုးျဖတ္တာကိုနာခံဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္ဆိုရာမွာလဲ ပါတီကြန္ဂရက္ေတြမွာ အမ်ားစုက ေရြးေကာက္ တာဝန္ေပးလိုက္တဲ့ တာဝန္ခံအဆင့္ဆင့္ျဖစ္လို႔ အထက္ရဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ အထက္ရဲ႔သေဘာတူခ်က္တို႔ကို တစ္ပါတီလံုးကနာခံတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနထိုင္လုပ္ကိုင္တာကို အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔ေပၚကလာသူေတြအတြက္ အခက္ခဲဆံုးျပႆနာဟာ အဲဒီပါတီစည္းကမ္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ခါစက ပါတီစိတ္ဓာတ္ကို အဲသလိုနားလည္ေအာင္ ပညာေပးခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးဟာ ၁၉၈၉ ခု ဝ တပ္ေတြ ခြဲ ထြက္ေတာ့ ကိုယ့္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မပူးေပါင္းေတာ့ဘဲ ဝအဖြဲ႔နဲ႔ပူးေပါင္းသြားတာကလဲ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းသလို သံေဝဂယူစရာ တစ္ခုလဲျဖစ္ေနတယ္။ သူအပါအဝင္ ပန္ဆန္းမွာက်န္ေနသူေတြကို တစ္ဖက္ကမ္း တရုတ္ျပည္နယ္စပ္ေရာက္ေနၾကတဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေတြက ဝထဲမွာမေနဘဲ ပါတီရွိရာလာခဲ့ၾကဖို႔ စာေတြေရးေခၚေပမဲ့ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘူး၊ ဝေတြထဲမွာဘဲ အလုပ္လုပ္ ေတာ့မယ္လို႔ သူ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၅ ဗဟိုေကာ္မတီထဲက ကခ်င္နဲ႔တရုတ္ ဗဟိုေကာ္မတီႏွစ္ဦးလဲ ဝနဲ႔ ပူးေပါင္းတယ္။

ရဲေဘာ္လြင္ကေတာ့ ၁၉၈၅ ကြန္ဂရက္မွာ အရန္ဗဟိုေကာ္မတီကေန ဖယ္ေပးခဲ့ရၿပီး စစ္ေဒသ ႏိုင္ငံေရးဌာနမွဴးလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဝတပ္ရဲ႔ အာဏာအသိမ္းခံရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို ဝအဖြဲ႔ထဲမွာေနခဲ့ရာက ၇ လ ေလာက္အၾကာ ၁၉၈၉ ႏွစ္ကုန္မွာေတာ့ သူနဲ႔ အရန္ဗဟိုေကာ္ မတီေဟာင္း ဦးသန္းလြင္ထြန္းအပါ ဝတပ္ဖြဲ႔ထဲမွာ ဝႏိုင္ငံေရးဌာနႀကီးမွဴးတို႔ ဝပါတီအတြင္းေရးမွဴးတို႔ စစ္ဦးစီးဌာနတို႔မွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဗမာေကဒါ ၃ဝ ေက်ာ္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔အတူ တရုပ္ျပည္ဖက္ကို ထြက္ေျပးလာရတယ္။ ဗကပ က စီစဥ္ေပးခဲ့လို႔ ဗဟိုယာယီေရာက္ရွိရာ ကခ်င္ ျပည္နယ္အေရွ႔ေျမာက္ ပန္ဝါေဒသကို သူတို႔လာေရာက္ပူးေပါင္း ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

သူတို႔ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ဗကပ ၁ဝ၁ စစ္ေဒသလဲ အစိုးရနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလိုက္တဲ့အတြက္ ပါတီဖရိုဖရဲျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္အားလံုး တရုတ္ျပည္ထဲ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္မွ ပန္ဆန္းကေရာက္လာသူတခ်ိဳ႔နဲ႔ ပန္ဝါမွာရွိေနသူတခ်ိဳ႔ပူးေပါင္းၿပီး ပါတီတစ္ခု ေထာင္လုိက္ၾကတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔ပါတီကို အားေပးေထာက္ခံမဲ့ေခါင္းေဆာင္က အိမ္နိမ့္စံဘဝ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပါတီ ေထာင္မိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ ကခ်င္ေတြက နဝတ အစိုးရနဲ႔ဆက္သြယ္ေပးေပမဲ့ သူတို႔ေဒသမွာေတာ့ ေနခြင့္မေပးဘူး။ သူတို႔ပါတီက ျမစ္ႀကီးနား NDA(K) ဆက္သြယ္ေရးရံုးကတဆင့္ နဝတနဲ႔ ေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္း ေၾကးနန္းနဲ႔ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဟိုဘက္က “သူတို႔အစိုးရဟာ စစ္အစိုးရသာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရး မေဆြးေႏြးႏိုင္ပါ။ ျပန္လာခ်င္ရင္ လံုၿခံဳမႈကိုတာဝန္ယူုပါမယ္”လုိ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ပန္ဝါမွာေနခြင့္မရတဲ့ သူတို႔အုပ္စုဟာ တရုပ္ျပည္ထဲ ယာယီေရာက္ရွိသြားၿပီး ၂ လ ေလာက္အၾကာမွာ ဗမာျပည္ထဲေရာက္ရွိသြား ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ရဲေဘာ္လြင္ကလဲ သူတို႔ ပါတီနာယကအျဖစ္ပါသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကိုေရာက္သြားၿပီး အမနဲ႔ေယာက္ဖျဖစ္သူ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္လတ္တို႔ဆီမွာ ေနတယ္လို႔ၾကားရတယ္။ အဲဒီကေန စာေရးဆရာႀကီး စိန္ခင္ေမာင္ရီဆီကို ေရာက္သြား ၿပီး အဲဒီအိမ္မွာဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္လြင္ဟာ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ရုရွားျပန္အမွတ္တရပစၥည္းေတြကို တေလွ်ာက္လံုး တယုတယ ထားတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဝနယ္မွာက်န္ရစ္တံုးက သူ႔ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႔ အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသလို ပန္ဝါကထြက္ေတာ့လဲ သူ႔ရဲ႔ ကားလ္မတ္ရုပ္တုေလးနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္က်ိဳးရွာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္လြင္ ကြယ္လြန္တာကိုၾကားရေတာ့ အေတာ္ကေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ျပင္းထန္ေပမယ့္ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေအးေအးေဆးေဆးေနလိုသူ ျဖစ္ေနတယ္။ စာေတြေရးၿပီး ပန္းခ်ီေတြဆြဲေနသင့္သူမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရးက သိပ္
ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေနခဲ့တဲ့ကာလအတြင္း ညႀကီးသန္းေခါင္ထၿပီး ေအာ္တာ ေယာင္တာေတြမၾကာခဏ
လုပ္တတ္တယ္။ အဲသလိုေအာ္ေနရင္ အိပ္ေပ်ာ္ရာကႏိုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကိုသြားႏိႈးရတာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။ သူ႔
အေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြ ျပန္ေျပာျပမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ပိုသေဘာေပါက္သြားတယ္။ ရဲေဘာ္လြင္ေခၚ ဦးသိန္းေအာင္ဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒံုစစ္တကၠသိုလ္တက္ဘူးသူျဖစ္ၿပီး စစ္အတြင္းမွာ ဗကပ ျဖစ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးယူဖို႔ BDA တပ္ေတြကို
ဖ်က္သိမ္းၿပီး ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကိုျပန္ဖြဲ႔ေတာ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာပါခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္အမ်ားစုႀကီးဟာ တပ္ကထြက္လိုက္
ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အျဖစ္ျပန္ဖြဲ႔တဲ့အထဲ အဲဒီတပ္ထြက္အမ်ားစု ပါသြားတယ္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတံုးက ဗကပရဲ႔ ရဲေခါင္ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔ဝင္အမ်ားစုလဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ တပ္နီထဲေရာက္လာတယ္။ ပဲခူးမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးထဲပါခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ဦးကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔အေလာင္းကို ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက လာေတာင္းတယ္။ တပ္နီေတြကလဲ မေပးခ်င္ဘူး ။ အဲသလို ကိုယ့္လူသူ႔လူ အျငင္းပြားရာက လုတဲ့အဆင့္ကိုေရာက္လာေတာ့ ရဲေဘာ္လြင္ဟာ အေလာင္းကိုမေပးဘဲ ဖက္ထားခဲ့တယ္။ အဲသလိုလုပ္တဲ့အတြက္ သူ႔ေခါင္းကို တုတ္နဲ႔ဝိုင္းရိုက္တာခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ရာဟာ ေသရာပါဒဏ္ရာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔အခက္အခဲ သူ႔က်န္းမာေရး သူ႔အက်င့္ ဓေလ့မ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔ကိုနားလည္တဲ့ သူ႔အႏြံအတာကိုခံၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအၾကားမွာဘဲေနသင့္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

​​​​​​​​​​​​ေနဦးေဝ

https://www.facebook.com/The-Communist-1458107654491426/?__xts__[0]=68.ARAqGW7glj1K6hpuN_EV3gDTAbln5uQC-XRXGPWLaeMo08r5zkoZOx8VELjJ34hU288LSlMdc8mGETpb3LH3L2mA1MgzRzspAHV2GtIgw9iTpx-8ZF7x31YMBm_J60n0fAiMHzumy1uf0-4epQh4F1FjlAmM6snVKTLdsnT_sUjEbkh_bFjHg2AADtHPRPgjZv_g35ytQr9AD4wIdJUnv1xsdHuifzV2lCjBQxIZ0lboW6-MFtosbcGTPUDu4NncJHyG_qMArimPNCJN5H25wIpc_sNSXhrmqRqWa5x-CXzdL853V05Bej6ZrELFIKuNnQB2g49zYiGL4_IpFxnGCwduALAIမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္